Gerardo Soto y Koelemeijer
De gestolen kinderen
Gerardo Soto y Koelemeijer
Voor mijn opleiding Antropologie heb ik mijnbachelorscriptie geschreven over adoptie en identiteit. Het gevoel dat veelmensen hebben is dat identiteit iets heel persoonlijks en individueels is, ietsdat bijna van binnenuit komt en een basisgegeven, dat nagenoeg onveranderlijkis. Identiteit is daarmee bijna synoniem aan wie je bent. Tijdens mijnbescheiden onderzoek bleek dat dit idee vooral gebaseerd is op onze ‘westerse’blik op familiebanden, die met name biologisch georiënteerd zijn. Denk hierbijbijvoorbeeld aan de titel van het programma DNA Onbekend.
Daarnaast blijkt vaakniet het kind zelf, maar de omgeving een probleem te hebben met de adoptie. Alshet kind in een warme en veilige omgeving opgroeit, beschouwt hij of zij zijnadoptief ouders als zijn echte ouders, zij die voor ze zorgen als zeopgroeien en er zijn als ze ziek zijn. Problemen zijn er vaak pas als deadoptie met geheimen omringd is, als de omgeving het kind duidelijk maakt dathet anders is dan andere kinderen.of als tijdens de biologieles je bloedgroepwordt bepaald en je uit moet leggen dat het bij jou ‘niet klopt’, omdat jegeadopteerd ben.
Het bovenstaande is ookte lezen in de roman van Soto y Koelemeijer. Met dien verstande dat het hiergaat om een grote groep kinderen, men schat tienduizenden, die vaak niet wetendat ze door hun ouders zijn geadopteerd. Hier is sprake van een sociaal drama,een geheim en een leugen dat voor de betrokken kinderen grote consequentiesheeft op het moment dat zij erachter komen dat ze geadopteerd zijn. Ze zijnnamelijk onvrijwillig bij hun ouders weggenomen, gestolen en verkocht doorinstanties die een burger van een land eigenlijk blindelings zou moeten kunnenvertrouwen. Als het uitkomt dat zij zo’n gestolen kind zijn, komen er allerleigedachten en emoties vrij.
De hoofdpersoon in hetboek van Soto y Koelemeijer, Miguel, weet niet dat hij geadopteerd is. Hijheeft voor zijn gevoel een fijne jeugd gehad, bij lieve en zorgzame ouders. Alshij echter een brief van zijn tante ontvangt met de mededeling dat hijgeadopteerd is, verandert zijn leven volkomen, het staat volledig op zijn kop.Zijn rustige bestaan wordt van buitenaf volledig onderste boven gehaald energer nog alles wat de waarheid leek te zijn, is dat niet meer. Als zijntante na het verzenden van de brief snel overlijdt, kan hij ook geen verderegegevens meer achterhalen en wil Miguel eigenlijk geen zoektocht starten. Hijwil als het ware blijven wie hij is en zijn verleden laten voor wat het is. Opsterk aandringen en door de vasthoudendheid van zijn goede vriend Álvaro doet hij dit uiteindelijk toch omdat hij zichrealiseert niet met de leugen te kunnen leven.
Soto y Koelemeijerbeschrijft de worsteling die de hoofdpersoon daarna moet doormaken op invoelendeen schrijnende wijze. Aangezien dit Miguel zo in zijn ziel heeft geraakt is hijzelfs niet in staat dit te delen met zijn dichtstbijzijnde dierbare, zijnvrouw. Hij wil eigenlijk dat niemand het weet en er is zelfs sprake van,uiteraard onterechte, schaamte. Opnieuw is er een geheim in zijn leven, eengeheim dat hij zelf niet heeft gewild en deze keer houdt hij het zelf in standen dit legt een enorme druk op zijn relatie en het gezinsleven. Dat kan ookniet anders als blijkt dat zelfs je naam, je naam niet is. Dat maakt meteenduidelijk dat je identiteit vooral door de omgeving wordt bepaald en aanverandering onderhevig is. Zo ben je en voel je je Miguel met vrouw en kinderenen een baan en door een brief veranderd dat in een klap, het lijkt allemaal nietsmeer waard.
Het boek van Soto yKoelemeijer laat ons eveneens zien dat dit soort praktijken niet alleen isvoorgevallen in landen ver bij ons vandaan, zoals de aboriginal kinderen uitAustralië of de kinderen van Indianen in Canada. Deze kinderen werden ook opgrond van een ideologie bij hun ouders ‘weggehaald’ omdat zij ‘beschaafde’mensen moesten worden. Zo dichtbij als in Spanje speelde ook de ideologie vande rechtse Franco aanhangers een rol bij het stelen van kinderen om ze bij hun‘linkse’ ouders weg te halen.
Ik ben heel benieuwd hoedeze geschiedenis verder gaat en de schrijver geeft hierover wat inzicht inzijn nawoord. Het zoekproces verloopt moeizaam, maar mensen die vermoeden datze gestolen zijn kunnen sinds februari 2013 informatie afgeven, waaronder hunDNA, het enige dat hen wellicht en zonder twijfel kan herenigen met hunbiologische familie.
De gestolen kinderen iseen heel mooi geschreven roman over een heel zwarte periode uit de Spaansegeschiedenis.
Gerardo Soto y Koelemeijer (1975) studeerde literatuurwetenschap enpromoveerde in de wiskunde. Armelia is zijn debuutroman.
ISBN 9789046815298 | Paperback | 255 pagina's | Nieuw Amsterdam | 2013
© Ria, 30 september 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Armelia
Het hele verhaal werkt toe naar deze zwarte dag voor Santa Amalia, een dorpje in de Spaanse regio Extremadura, in het zuidwesten van Spanje, niet ver van Mérida. Het is het verhaal van de mensen die woonden in dit geboortedorp van de vader van de schrijver vertelt aan hem door Rosa, een vrouw van tachtig, en inwoonster van het dorp.
Zij vertelt over haar familie. Filomena, de moeder van Armelia, is een stugge, gelovige vrouw die zelden haar gevoelens laat blijken. Zij kan in de toekomst kijken en door deze gave weet zij ook dat zij haar man de deur uit moet zetten... Niemand mag daarna meer over hem praten dit tot groot verdriet van zijn kinderen Carmen, Gloria en Armelia.
(Rosa hoort later van haar tante Armelia nadere informatie over hem.)
De gave van Filomena maakt ook dat zij ziet wat er 17 augustus 1936 zal gebeuren evenals enkele verschrikkelijke gebeurtenissen voorafgaande aan deze dag. Zoals... de gebeurtenis die zal leiden tot het intreden in het klooster van Gloria. Zij ziet dat Armelia een gelukkig huwelijk zal sluiten dat dramatisch zal eindigen. Zij ziet de geboorte van buurkind Mercedes, het engelenkind, wat haar verheugt, zij zal veel met dit kind optrekken. Zij ziet wat er met Spanje zal gebeuren en schrijft dit op...
"Het is september 1917. De oorlog is bijna voorbij. Godzijdank heeft Spanje zich niet met de oorlog bemoeid, wij hebben al genoeg problemen Spanje zal een eigen oorlog krijgen, we zullen niet buiten schot blijven. Het zal niet lang meer duren voordat hier de hel losbreekt. Er zal een generaal aan de macht komen met een hoge stem. In mijn dromen draagt hij de naam Francisco Franco y Bahamonde, hij die bloed zal laten vloeien[...]"
Zij schrijft nóg een briefje met een verzoek, dit briefje krijgt de schrijver ook te lezen... het is gericht aan hem!
Het zou een familieroman kunnen zijn ware het niet dat verweven door dit familieverhaal de constante dreiging aanwezig is van de naderende burgeroorlog (1936-1939). De inwoners van Santa Amalia willen het eigenlijk niet weten, negeren de berichten, maar langzamerhand kunnen ze er niet meer aan ontkomen en zaaien de berichten tweedracht, wat zijn hoogtepunt zal krijgen op die zwarte dag... 17 augustus 1936.
Het is een Spaans boek en daar bedoel ik mee dat het het magisch realistische heeft zoals Marquez, Allende. Het mystieke, verweven met het dagelijkse leven. Een zeer aparte, verrassende leeservaring.
Het verhaal is opgedeeld in hoofdstukken die afzonderlijk over het leven van de dorpsbewoners en met name Filomena, Carmen, Armelia en later de kinderen Rosa, Ana en Mercedes vertelt. Soms zijn de vele namen van de mensen die in het boek voorkomen verwarrend, moet je goed nadenken of even terugzoeken wie dat ook alweer is. Het is een verhaal waarbij je constant een fatale dreiging voelt, die dreiging wordt helaas bewaarheid.
ISBN 9046800768 | Paperback | 0 pagina's | Nieuw Amsterdam | augustus 2006
© Dettie, september 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer: