Nadere instructies volgen
Frans Strijards

Een man verzint de ideale verzekeringspolis, - de theorie is dat een cliënt levenslang betaalt aan een polis, maar hem afkoopt, voordat hij er profijt van kan hebben, omdat de lasten ervan te zwaar worden - vertelt dat aan een vriend, die met dit idee aan de haal gaat, en er een puinhoop van maakt. De bedenker krijgt er problemen mee.
Dat kun je de kerm van het verhaal noemen. Natuurlijk is er meer aan de hand. De ik-figuur woont op het moment dat het verhaal begint in een kale onpersoonlijke gehuurde kamer. Hij verdient de kost door verzekeringen te verkopen, en na zijn werk hangt hij in een café rond. In flashbacks vernemen we dat zijn vrouw overleden is. Hij rouwt nog, al lijkt er van een gelukkige relatie weinig sprake te zijn geweest. Andrea was een inerte vrouw, ze deed niets, ze zei niets, maar blijkt, zoals het spreekwoord zegt, een stil water met diepe gronden geweest te zijn.
Anton de zogenaamde vriend probeert nog een draai te geven aan het mislukken van zijn project, maar wordt bedreigd, gezocht, en duikt onder. Intussen heeft de hoofdpersoon geen idee wat er allemaal gebeurt, hij laat het over zich heen komen: de mannen die hem ontvoeren, de vrouw van Anton die meer verwacht van hem dan hij geven kan, het hele verhaal wordt steeds vreemder, tot een absurde, ietwat apocalyptische ontknoping.

‘Waar brengt dit rare gesprek ons, dit schuifelen over de stoep, dit zwalken langs gevels.’

Afstand, gesprekken zonder kop of staart, ontwijkende antwoorden, de verteller weet nauwelijks wat er gebeurt, dus de lezer, die slechts langzaam de achtergronden leert kennen, nog minder. Maar er gebeurt wel veel, en het gaat ook snel, de aandacht verslapt niet. Er blijft de hoop dat het allemaal nog duidelijk zal worden, al wordt het verhaal steeds complexer.
De dialogen zijn flitsend, maar helaas mis je de derde dimensie: op het toneel zie je wie aan het woord is, dat blijft in dit boek soms onduidelijk.
Als je als lezer niet de finesses hoeft te kennen, niet precies wil begrijpen wat er allemaal gebeurt, maar je gewoon mee laat slepen met de duizelingwekkende situaties, dan beleef je plezier met dit boek. Het deed me denken aan de stukken die ooit in het theater opgevoerd werden, die met John Lanting. Ook daar wist je als toeschouwer vaak niet meer hoe het allemaal zat, maar dat maakte niet uit, het was zeer onderhoudend.

Frans Strijards heeft aparte roman geschreven, bijna hilarische, maar met een serieuze ondertoon, die als een film aan je voorbij gaat. Daar ver weg op het scherm.

ISBN 9789046809174 | Paperback | 254 pagina's | Nieuw Amsterdam | december 2010

© Marjo, 27 augustus 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer: