Emily Gordts

Toon alleen recensies op Leestafel van Emily Gordts in de categorie:
Emily Gordts op internet:

 

Arty-farty Arty-farty


Het debuutboek van Emily Gordts speelt in de kunstwereld, dat is duidelijk. Hoofdpersoon Jean-Pierre is assistent van de beroemde kunsthandelaar Olivier. Zijn vader heeft hem daar binnengewerkt. Vader Puts is een man die alleen maar waarde hecht aan geld en macht. Status, dat is het leven. Charlotte, die wel wist dat ze de verkeerde echtgenoot had gekozen, werd op een pijnlijk manier nog eens op de feiten gewezen toen hun enige zoon geboren werd:

'Zij opteerde voor Johan of Frans. Hij lachte haar uit. Dat was het juiste woord: uitlachen. Te vertalen als: denk jij nou heus dat ik naar jou galuisteren? We hebben het over mijn zoon! Nee, Frans of Johan- ondenkbare, onbespreekbare namen. 'Zie je het al voor je? Een man in pak, een elegante heer stapt op je af en strekt zijn hand uit. Hij zegt: Aangenaam." Jij denkt: wat een gentleman. Dan opent hij zijn mond nogmaals en hij zegt: 'Frans Puts, hoe maakt u het?"


Als Jean-Pierre groeit de jongen op. Hij lijkt een vaderskind, maar met een autoritaire vader en een doetje als moeder is dat niet zo vreemd. Maar Jean-Pierre blijkt het toch niet zo naar zijn zin te hebben in de wereld van de glamour en onechte kunstwereld. Geld, macht, waar gaat het nu eigenlijk om? Moet hij werkelijk kunst verkopen aan mensen die zo'n artefact alleen maar kopen vanwege de naam, en het niet eens belangrijk vinden of ze het wel mooi vinden? Aanvankelijk gaat ook hij voor de bijl: het is een luxueus leventje: vrouwen, drank, uiterlijke schijn die (nog) niet bedriegt. Wat heeft het leven voor betekenis als je niet eens weet of degene die tegenover je staat het werkelijk zo met je voor heeft, als hij/ zij doet voorkomen?

'Als hij niet aan het werk was, zou hij nu hard gaan klappen, puur om de reacties te peilen. Met zo'n prodentsmile. Life is a rollercoaster, maar het startsein is vandaag nog niet gegeven.'


Als de nepwereld hem steeds meer gaat tegenstaan, en hij zich niet 'gedraagt', wordt hij ontslagen. Oeps, vertel dat maar aan je vader. Dus  sms't hij zijn moeder. Intussen heeft Charlotte een manier gezocht om haar leven draaglijk te maken. Het is niet duidelijk waarom ze eigenlijk niet gewoon weggaat bij deze man, van wie ze niet houdt. Ze heeft zich in het vrijwilligerswerk gestort,  met vriendin Annie, de enige met wie ze een normaal gesprek kan voeren. Annie is een vrouw uit een volksbuurt, die haar dialect graag cultiveert, vooral als Jaap, Charlottes echtgenoot in de buurt is. Want die keurt deze vriendschap natuurlijk ten zeerste af, maar het is het enige waarmee zijn vrouw kan rebelleren. Ze ziet haar zoon steeds verder wegdrijven in het kamp van haar echtgenoot. Ze lijkt wel bang voor hen. Dat snapt Annie niet, het is toch simpel: ' bel hem toch, je bent zijn moeder!'

Het is wel een aardig debuut. Dat ligt meer aan de stijl dan aan het verhaal, dat niet zo origineel is. Maar vooral de manier waarop Jean-Pierre zijn wereld bekijkt is af en toe leuk neergezet.  Hapt lekker weg, maar blijft niet hangen.

'Als een pizza kon praten, dan klonk-ie zo.'

'Hij luistert nauwelijks, want op Van Rijns onderlip zit een natte kruimel  die zich na elke lipsmak uittrekt tot slijmdraad. Fas-ci-nerend.'


ISBN 9789060058411 | Paperback | 208 pagina's | Uitgeverij Thomas Rap | maart 2010

© Marjo, 03 juli 2010


Lees de reacties op het forum en/of reageer: