Daphne Heijdelberg
Nooit meer op de fiets naar school
‘Ervaring is niet iets wat een mens overkomt, het is hetgeen wat een mens doet met wat hem overkomt’ zegt de oma van Daphne.
Gezien vanuit deze insteek is het boek wat interessanter, maar in feite is het verhaal een egodocument, waar buitenstaanders weinig mee kunnen. Het is aardig om te lezen hoe Daphne haar reis naar en in India ervaart. Punt.
Zij is zestien als ze een advertentie ziet over de mogelijkheid om haar laatste twee schooljaren op een school in het buitenland door te brengen. Ze gaat voor India als ze zich aanmeldt. Natuurlijk is de selectieprocedure een spannende aangelegenheid. Voor haar.
Dat mensen alles voor je doen als je maar betaalt is niet specifiek voor India. Heb ik als lezer een beeld gekregen van een ander land? Van een andere manier van lesgeven, studeren? Niet echt.
Het zal al wel duidelijk zijn. Ik vind niet dat dit boek iets toevoegt aan de ellenlange lijst van verschenen boeken. Maar het staat natuurlijk wel leuk in Daphnes eigen kast.
ISBN 9789048800568 | Paperback | 156 pagina's | Uitgeverij Moon | augustus 2008
© Marjo, 05 september 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Nooit meer op de fiets naar school
Gelukkig is dit een heel ander boek.
De vijftienjarige Daphne Heijdelberg zit in het derde jaar van het vwo als ze deze advertentie leest.
Pak jij je spullen maar!
Waar ga jij 5 & 6 vwo doen?
In India, Canada, Noorwe-
gen, de Verenigde Staten,
Italië, Hongkong, het
Verenigd Koninkrijk?
De wereld wacht op je!
Het is een advertentie van de United World Colleges die leerlingen de kans bieden om twee jaar in een ander land te leren. Het doel van de organisatie is het begrip tussen jongeren van verschillende nationaliteiten te vergroten. Elk jaar worden twintig leerlingen per land geselecteerd.
Daphne weet onmiddellijk, na het lezen van de advertentie, dat ze dit heel graag wil. Het liefst ze zou naar het college in India gaan, maar dat heeft ze niet voor het zeggen. Na een jaar flink aandringen bij haar ouders zijn deze uiteindelijk gezwicht voor haar grote wens. Daphne meldt zich aan en de zenuwslopende selectieprocedure begint. Zou ze gekozen worden? Eindelijk komt het verlossende telefoontje, ze is geselecteerd, ze mag twee jaar doorbrengen op het Mahindra United World College of India! Haar droom komt uit.
Na afscheid te hebben genomen van haar ouders en vriendinnen kan het grote avontuur beginnen. Samen met een stel andere geselecteerde jongens en meiden vliegt Daphne, inmiddels zestien, naar India. Het college ligt op een heuvel in West-India. De leerlingen krijgen buiten de gewone lessen om de mogelijkheid om andere vakken te doen. Daphne kiest voor toneellessen en het leren van de Hindi.
Aanvankelijk zijn er zoveel indrukken en is het leven zo anders dat Daphne weinig tijd heeft om heimwee te voelen. Ze geniet en vindt alles helemaal geweldig. Maar na een tijdje begint ze ook de keerzijde van de medaille te voelen. Het collegeterrein heeft weinig met India zelf te maken, af en toe mogen ze weg en die uitstapjes geven Daphne pas het gevoel dat ze echt in India is. Zou ze het wel twee jaar volhouden? Gelukkig kan ze overal met haar college- en kamergenoten over praten en zo ontdekt ze, tot haar grote oppluchting, dat iedereen wisselende gevoelens heeft over het verblijf.
Het is een boek dat vlot weg leest. Daphne was vanaf haar dertiende jaar vaste columniste bij Kidsweek en dat is te merken. Haar indrukken over het college en India weet ze goed weer te geven evenals haar persoonlijke gevoelens. Voor jongeren die van plan zijn iets dergelijks te ondernemen is het bijna een must om dit boek te lezen.
Maar, nu kom ik bij mijn enige kanttekening, dit boek is ingezonden voor de Academia Debutantenprijs, een prijs voor de schrijver/schrijfster van het beste Nederlandstalige fictiedebuut (roman of verhalen) voor volwassenen. Wat ik me afvraag is of Daphne naast persoonlijke ervaringen beschrijven ook in staat is een roman te schrijven, pure fictie dus. Ook al meldt ze in haar boek dat ze namen heeft veranderd en de volgorde van gebeurtenissen door elkaar heeft gegooid, het blijft non-fictie. Heeft ze de fantasie om na dit debuut een zelfverzonnen verhaal te schrijven?
Deze kanttekening doet niets af aan het feit dat het een erg prettig en informatief boek is om te lezen. Ik heb er aangename uurtjes mee doorgebracht en Daphne weet het zo te vertellen dat je het gevoel hebt even in India te zijn geweest. Ze zou tot een uitstekende reisverhalenschrijfster kunnen uitgroeien.
ISBN 9789048800568 | Paperback | 156 pagina's | Uitgeverij Moon | augustus 2008
© Dettie, 08 juli 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer: