Carla Guelfenbein

Toon alleen recensies op Leestafel van Carla Guelfenbein in de categorie:
Carla Guelfenbein op internet:

 

De rest is stilte De rest is stilte


De rest is stilte is het verhaal van een gezin. De hoofdpersoon is Tommy, de twaalfjarig zoon van Juan uit zijn eerste huwelijk. Tommy is twaalf jaar, maar ziet eruit als een jongetje van acht. Hij heeft een hartkwaal, waaraan hij, als peuter, verschillende keren is geopereerd, maar waar hij nog altijd rekening mee moet houden. Zijn moeder Soledad, is overleden aan een hersenbloeding toen hij drie jaar was. Tommy is een buitenstaander: op school wordt hij gepest en zelfs door de neefjes en nichtjes wordt hij genegeerd: Niet dat mijn neefjes en nichtjes niet aardig zijn, maar het is net of ze altijd haast hebben en ergens op een plek ver weg op zoek zijn naar een schat, een zoektocht waarvoor ik nooit word gevraagd.

Juan, de vader van Tommy, is hartchirurg. De problemen met Tommy's hart, de operaties en zijn onvermogen om Soledad daarbij te helpen, hebben ervoor gezorgd dat hij zich in zichzelf heeft opgesloten en alles op afstand probeert te houden. Hij staat zichzelf niet meer toe iets te voelen of anderen te troosten. Hij beschermt Tommy door alles wat hem pijn zou kunnen doen voor hem verborgen te houden. Zijn stiltes zijn zwart, volgens Tommy: Als papa niets zegt, dan is het net of iemand plotseling het licht heeft uitgedaan en iedereen in het donker zit, verloren in zijn hoekje. Daarom zijn de stiltes van papa zwart, terwijl de witte stiltes vol zijn van licht.

Alma, waarmee Juan een paar jaar na de dood van Soledad is getrouwd, heeft een ongelukkige jeugd gehad. Haar vader en moeder hadden vrijwel altijd ruzie, om zich dan weer te verzoenen en opnieuw ruzie te maken. Haar moeder, Maná, gebruikte drugs, dronk en had regelmatig (jongere) minnaars. Alma zag de wereld als een onbewoond huis vol water. Een weemoedig gebouw van twee verdiepingen met gesloten jaloezieën, midden op een braakliggend terrein. Nadat het gezin verhuist naar de kust, gaat het bergafwaarts met Alma. Het is een zus van haar vader die ervoor zorgt dat ze naar Barcelona verhuist.

Het vierde lid van het gezin, is Lola, het dochtertje van Alma. Juan en Alma hebben elkaar in Barcelona leren kennen, toen Alma al zwanger was van haar toenmalige vriend. Na haar ontmoeting met Juan, verlaat ze die vriend. Ze keert echter pas naar Chili terug, nadat ze haar studie heeft afgerond en Lola is geboren. Niet lang na haar terugkomst, trouwt ze met Juan en gaat werken bij een productiemaatschappij van een vriend van haar.

De rest is stilte wordt verteld door Tommy, Juan en Alma. Om en om komen zij 'aan het woord', vertellen over hun verleden en heden. Tommy is gedwongen om in zijn eentje te verwerken dat zijn moeder niet aan een hersenbloeding is overleden, maar zelfmoord heeft gepleegd. Hij vraagt zich af wat nog meer voor hem verborgen is gehouden en neemt zich daarom voor om nog tien dingen over zijn moeder te ontdekken. Hij ontdekt echter meer dan hem lief is en niet alleen over zijn overleden moeder. Noch Juan, noch Alma hebben door wat er met Tommy aan de hand is. Alle signalen die hij bedoeld of onbedoeld afgeeft, gaan lange tijd langs hen heen.

De vraag of Carla Guelfenbein daadwerkelijk de ‘vrouwelijke Paolo Giordano’ is, moet ieder voor zich maar beantwoorden. Zij heeft met De rest is stilte een onderhoudend, maar helaas ook enigszins onevenwichtig verhaal geschreven over de gevolgen van het vermijden van pijn en teleurstellingen bij jezelf en bij anderen. De oorzaak van die onevenwichtigheid zijn de vele, uitvoerige flashbacks die, net als een Amerikaanse soap, het verhaal in het begin traag en saai maken. Het invullen van de achtergronden bij Juan en Alma is nodig om te begrijpen waarom ze zijn wie ze zijn en waarom ze reageren zoals ze reageren, maar de (te) uitgebreide wijze waarop Guelfenbein dat heeft aangepakt, pakt niet goed uit voor de eerste helft van het boek.


ISBN 9789089530349 | Paperback | 272 pagina's | Uitgeverij Ailantus | 2010
Oorspronkelijke titel: El resto es silencioVertaling: Arie van der Wal

© Ellen IJzerman, 25 mei 2010


Lees de reacties op het forum en/of reageer: