Care Santos
Verlangen naar chocolade
We beginnen in de twintigste eeuw, in Barcelona, waar Sara een patisserie runt die ooit door haar ouders opgezet werd. De chocoladekan, na een bijzondere avond gekocht in een antiekzaak, staat als pronkstuk in de winkel. De kan herinnert Sara namelijk aan de gepassioneerde relatie die ze heeft met de beste vriend van haar man. Dit verhaal is in de derde persoon geschreven.
Als kort intermezzo volgt daarop het verhaal van de verkoopster van de antiekwinkel die in gedachte Sara met veel compassie toespreekt.
In het tweede verhaal, dat door een onbekende toeschouwer verteld wordt, maken we kennis met Aurora, een dienstmeisje, levend in de negentiende eeuw, die op een heel bijzondere manier de chocoladekan in haar bezit krijgt.
En dan is er het laatste verhaal, in briefvorm, dat zich afspeelt in de achttiende eeuw waarin we kunnen lezen waarom de mooie, lieftallige Mariana de kan cadeau krijgt, hoewel het nog heel wat voeten in aarde heeft voor het zover is.
Je zou kunnen zeggen dat het boek één grote stijloefening is. Mogelijk dat de schrijfster daar ook teveel op gericht was want het boek pakte me niet. Sterker nog, het eerste verhaal vond ik behoorlijk richting de chick-lit gaan. De personages waren vrij oppervlakkig en de toon was een beetje hitsig. Zinnen in de trant van; Hij lag met zijn hoofd op haar schoot en kon alleen maar denken aan de plek waarvan hij door de dunne stof van haar jurk en slipje gescheiden was, maakte dat ik het boek bijna dichtgeslagen had. Gelukkig waren de twee andere verhalen wat beter. Het verhaal over het bescheiden, leergierige dienstmeisje Aurora sprak me het meeste aan en ik kreeg ook de indruk dat dit verhaal het meest uitgewerkt was. Toch kwam zij, net als alle overige personages, niet echt tot leven. Niemand heeft een blijvende indruk gemaakt.
Het is natuurlijk knap om in één boek zoveel verschillende stijlen te gebruiken en elk verhaal vanuit een verschillend perspectief te schrijven. Dat heeft Care Santos knap gedaan maar het boeide me niet genoeg om laaiend enthousiast te zijn over dit boek. Het is een aardig geheel, ik heb me niet verveeld, maar veel meer is het niet, ik ben betere boeken van deze uitgeverij gewend.
Maar het boek werd in 2014 bekroond met de belangrijkste literaire prijs van Catalonië, de Premi Ramon Llull.Klik hier.Dat krijgt een boek niet voor niets, dus het is heel goed mogelijk dat andere lezers de verhalen meer weten te waarderen als ik.Klik hier.
Klik hier.
ISBN 9789028426474 | Paperback | 383 pagina's | Wereldbibliotheek | januari 2016
Vertaald door Jacqueline Visscher
© Dettie, 01 februari 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
