Antonio Skármeta
De postbode
In 1995 werd het boek opnieuw verfilmd met Massimo Troisi in de rol van Il Postino (de postbode) en deze film werd vooral in Amerika een topper.
Het verhaal:
Mario Jiménez is de zoon van een visser, hij heeft een broertje dood aan werken en verzint allerlei smoezen om toch vooral niet aan de slag te hoeven gaan. Op een dag leest hij een raamadvertentie, postbode gevraagd... Het enige wat hij hoeft te doen is post bezorgen aan Pablo Neruda die in in de zomer zijn landhuis op het Isla Negra voor de kust van Chili betrokken heeft. Mario is enorm trots dat hij dit werk mag doen. Langzamerhand ontstaat er een vriendschap tussen de postbode en de beroemde dichter. Neruda geeft hem opdrachten, hij moet metaforen ontdekken. Mario leert gedichten van Neruda uit zijn hoofd.
Op een dag ziet hij in het plaatselijke café de mooie Beatriz en is op slag verliefd. Hij kan van pure verliefdheid niet meer uit zijn woorden komen en gebruikt zinnen uit de gedichten van Neruda om haar te veroveren. Haar moeder herkent echter de zinnen en beschuldigd hem van 'plagiaat'. Ze is fel tegen een verbintenis tussen haar dochter en die nietstnut van een Mario. Ten einde raad schakelt deze de hulp van Neruda in en dat werkt.
Tot zover is het een vrij onschuldig verhaal maar dan komt de politiek om de hoek kijken. Neruda wordt gevraagd zich kandidaat te stellen als president voor de communistische partij. Dit wordt hij echter niet, wél Salvador Allende, een goede vriend van Neruda. Als Neruda vertrekt naar Parijs waar hij tot ambassadeur is benoemd door Allende is Mario er ziek van. Hij spaart voor een reis naar Parijs, wat echter nooit zal gebeuren.
Ondertussen heeft hij wel regelmatig contact met de dichter en hij krijgt een grote opdracht van hem, die Mario met hart en ziel zal vervullen.
Aanvankelijk gaat het voor de armere mensen beter onder het bewind van Allende, de vissers verdienen goed. Maar de strategie van Salvador Allende pakt verkeerd uit en langzamerhand dreigt het land ten onder te gaan. Ook op het eiland wordt het voedsel schaarser, de inkomens lopen enorm terug en iedereen is druk bezig het hoofd boven water te houden. In de goede tijd had de moeder van Beatritz een televisietoestel gekocht voor haar cafégasten.
Ontroerend is het gedeelte dat heel het dorp in het café naar de uitreiking van de Nobelprijs voor de Literatuur kijkt die Neruda gewonnen heeft. Kort voordat hij de Nobelprijs kreeg, was Neruda ziek geworden en werd twee keer geopereerd. Zijn ambassadeursambt in Parijs, moet hij neerleggen. Twaalf dagen na de rechtse militaire staatsgreep op 11 september 1973 overlijdt hij in zijn huis op zijn geliefde eiland Isla Negra. Voorafgaande aan zijn dood is Mario bijna een ware held. Het hele huis is omsingeld maar toch zal hij zijn taak verrichten. De 'post' bij zijn grote vriend brengen...
Het is een dun boekje waarin vooral Neruda geëerd wordt. Op een bijna speelse manier weet Skármeta de prachtige metaforen van Neruda te verweven in het verhaal. Eveneens wordt subtiel over de sympathieën van Neruda voor de communistische partij verteld. Neruda zelf wordt neergezet als een eenzelvig man, altijd druk, maar met een hart voor mensen. De vriendschap tussen de postbode en Neruda is haarfijn weergegeven en gaat nooit te ver zodat het ongeloofwaardig wordt. Klein maar mooi boekje.
Antonio Skármeta hield zich vanaf zijn negende al bezig met literatuur. In de jaren zestig begint hij met het publiceren van verhalenbundels. Na de staatsgreep in Chili vertrekt hij naar Duitsland, waar hij vijftien jaar verblijft. De postbode van Neruda wordt opgemerkt door een producent die een gedeelte van dit boek wil verfilmen en Il postino wordt internationaal een enorm succes. Van het boek worden wereldwijd meerdere miljoenen exemplaren verkocht. Skármeta’s verhalenbundels en romans zijn in vijfentwintig verschillende talen vertaald. Voor De dans van Victoria kreeg Skármeta de Premio Planeta.
ISBN 9789057133817 | Paperback | 144 pagina's | Ooievaar pockets | december 1999
Vertaling: Tessa Zeiler
© Dettie, juli 2007
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De postbode
Het is het verhaal van een eenvoudige visserszoon, die eigenlijk geen zin heeft om te werken, maar als hij postbode kan worden om alle post te bezorgen bij Pablo Neruda grijpt hij deze kans aan. Neruda is dan al een groot man, en Mario koestert geheime ambities om ook dichter te worden. Die worden heviger als hij verliefd wordt. De verliefdheid echter snoert hem de mond, hij slaat dicht als hij bij zijn aanbedene in de buurt is, en hij vraagt Neruda om hulp. Maar intussen is Neruda gevraag om zich kandidaat te stellen voor president van Chili en hij vertrekt uit het dorp. Hij geeft Mario zijn bundels. Met teksten daaruit weet Mario zijn beminde Beatriz voor zich te winnen, onder protest van haar moeder.
"Rivieren slepen stenen met zich mee en woorden zwangerschap"
"Vandaag is je glimlach een vlinder, maar morgen zijn je tieten twee kirrende duiven, je tepels twee sappige frambozen, je tong het warme kleed der goden, je achterste de zeilen van een schip en dat nu dampt tussen je benen zal de gitzwarte oven zijn waar het trotse metaal van ons ras wordt gesmeed!"
De liefde zegeviert. Neruda niet, want Allende wordt president.
Tegen de achtergrond van de politiek gaat het verhaal nog wat verder, tot de dood van de dichter.
Het boek is een ode aan de poëzie, staat op de flap. Ik weet niet waarom. Omdat het Neruda ten tonele voert? Of omdat de metaforen uit zijn gedichten de liefde tot bloei brengt? Het zit niet in de gebruikte taal, slechts af en toe zijn er mooie zinnen - zie boven - het is vooral een vlot verhaaltje, soms komisch, tegen de donkere achtergrond van de Chileense politiek.
ISBN 9057135558 | Paperback | 144 pagina's | Uitgeverij Van Gennep | 1999
© Marjo, oktober 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer: