Ziekzoekers
Anne-Gine Goemans

Het verhaal begint in de jaren zeventig op het moment dat Roelof Zeevoet het bedrijf van zijn vader over moet gaan nemen. De afscheidsreceptie was voor hem reden om zich vol te gieten, hij weet dat Max Zeevoet geen enkel vertrouwen heeft in zijn zoon. Max verhuist wel met zijn tweede vrouw naar Amerika, maar blijft de berichten op de voet volgen, mede dankzij financieel directeur Hopdam, ook nog een oude rot in het vak, die niets moet hebben van nieuwlichters. Roelofs leven ligt overhoop: niet alleen moet hij zich waar zien te maken, en heeft hij de tijd niet mee, ook is zijn huwelijk naar de knoppen en heeft hij geen woonruimte in de buurt van het bedrijf. Hij trekt tijdelijk bij zijn moeder in, maar Vera is hem liever kwijt dan rijk. In terugblikken ontdekt de lezer dat zulks altijd al het geval is geweest. Vera heeft twee kinderen maar is geen moeder. Meer zorg had ze voor haar autistische broer, oom Leo. Het leven van Max en Vera wordt uit de doeken gedaan, we volgen hun huwelijk en de komst van de kinderen. Bepaald geen doorsnee leven, drama genoeg. Dat alles heeft zijn weerslag op Roelof en zus Maud.

Maar Roelof gaat zijn best doen: vernieuwing moet er komen: het bloemencorso krijgt dit jaar geen uitgekauwd thema, maar wordt heel modern en kleurrijk. En het idee van een panorama zoals Panorama Mesdag, maar dan over de Bollenstreek, dat is een fantastisch idee: hij zet twee schilders aan het werk. De komst van een nieuwe chef van de drukkerij lijkt ook een goede zet. Het ontwerp van tulpenbollendoosjes is een schot in de roos, maar, niet alle werknemers hebben interesse in Zen, zijn stokpaardje.
En dan blijkt zijn vader in Amerika nog steeds invloed te willen hebben, hij komt zelfs naar Nederland... Arme Roelof, men ziet het niet zitten wat hij allemaal doet. Alleen die mooie vrouw die investeerders zoekt, maar is zij wel helemaal zuiver op de graat?
Natuurlijk volgt er een dramatische ontknoping.

Een ziekzoeker is de man die de bollen die niet goed zijn  van de band plukt, iets wat Roelof ook heeft moeten doen. Zijn vader was voorstander van onderaan beginnen. Het is ook een van de wagens in het bloemencorso, en natuurlijk kun je het ook nog figuurlijk opvatten.
Het is een leuk boek en ik heb het dus met plezier gelezen, maar er had meer aan geschaafd kunnen worden. Wat meer schrappen, bijvoorbeeld de onnodige herhalingen, zou een goed idee zijn geweest. Maar aan de andere kant is de humor aanstekelijk. Maud met haar pupillen, hoe verzin je het! Het verhaal van Yang de hond, is in het begin ook leuk, maar wordt later een zielig verhaal. Nou ja, eigenlijk is het verhaal van Roelof ook een zielig verhaal, met een onontkoombaar eind.
Toch: het geeft een aardig beeld van de Bollenstreek, van de tijdsgeest en van een generatieconflict.

ISBN 9789044509939 | Gebonden | 287 pagina's | Uitgeverij De Geus | 2007

© Marjo, 24 augustus 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Ziekzoekers
Anne-Gine Goemans

Vol verwachting klopte mijn hart toen ik dit boek op de “sprinter”-tafel bij de bibliotheek zag liggen. Het boek was door de uitgeverij met veel tamtam aangekondigd en dat maakte het verschijnen tot een spannende zaak. Ik wil eerst de twee belangrijkste hoofdlijnen van het boek schetsen, te weten het verhaal dat in het heden speelt en gaat over Roelof en zijn beleid in het bollenbedrijf en daarnaast het verhaal over de geschiedenis van het gezin Zeevoet.

Het verhaal begint bij het afscheid van de 74-jarige Max Zeevoet als directeur van de firma Zeevoet Tulip International. Dat Roelof Zeevoet, gescheiden en vader van een zoontje, er weinig zin in heeft hem op te volgen wordt duidelijk als we hem aantreffen na de bewuste avond, dronken, kotsend, zijn auto half in de sloot liggend.
Zeevoet junior slaat een totaal andere richting in dan zijn vader: hij brengt veranderingen aan in het traditionele bloemencorso, laat een enorm panorama schilderen van de bollenstreek, introduceert via een vriend het eten van bloembollen en gaat in zee met een beleggingsfirma en een projectontwikkelaar. Max blijft vanuit Amerika, waar hij na zijn pensionering bij zijn tweede vrouw is gaan wonen, contact houden met de financieel directeur van het bedrijf. Hieruit blijkt dat hij het bedrijf niet los kan laten én dat hij geen enkel vertrouwen in zijn zoon heeft. Het vervolg van het verhaal bevestigt dit. Als het Max duidelijk wordt hoezeer de koers van zijn zoon afwijkt van zijn eigen ideeën spoedt hij zich, net aan zijn heup geopereerd en nog zwaar onder de medicijnen, terug naar Nederland om eens even te laten zien wie er eigenlijk de baas is.
Uiteindelijk blijkt Roelof toch aan het langste eind te trekken...

Tussen de hoofdstukken die bovenstaande geschiedenis vertellen staan die waaruit het verleden van het gezin Zeevoet duidelijk wordt, waarbij de nadruk ligt op het verhaal van moeder Vera, die zo’n grote invloed gehad heeft op het leven van haar zoon en dochter. Vera vertrok in 1950 als een bedeesd meisje naar Amerika om daar bollen te gaan verkopen; zij ontwikkelt zich de jaren daarna tijdens haar reizen naar de VS tot een gewiekste zakenvrouw. In Amerika leert zij Max kennen, een bollenhandelaar uit Nederland. Zij trouwen, vestigen zich op het terrein van de firma Zeevoet en na verloop van enkele jaren wordt het gezin uitgebreid met zoon Roelof en dochter Maud. Het moedergevoel ontbreekt totaal bij Vera, al haar liefde en aandacht gaan uit naar haar zeven jaar jongere, verstandelijk gehandicapte en autistische, broer Leo. Zij gaat zelfs zover dat ze hem in hun gezin opneemt, maar hier maakt Max een einde aan als Leo probeert baby Roelof in de wasmachine te stoppen en het deurtje probeert te sluiten. Leo wordt “verbannen” naar De Hartekamp, een instelling voor debielen in Bennebroek. Dat de zwaar op structuur gestelde jongen zich daar niet thuisvoelt in de woelige jaren zeventig waarin dienstweigeraars de dienst uitmaken op het terrein blijkt al snel. Uiteindelijk komt Leo onder de trein en overlijdt.

Nog even iets over de titel. Met mij zullen velen zich afgevraagd hebben wat “ziekzoekers” zijn. Het zijn de mensen die in de bollenteelt de “zieke” bollen kunnen herkennen aan datgene wat boven de grond staat. Dit kan natuurlijk ook figuurlijk opgevat worden...

En... heeft het boek aan mijn verwachtingen voldaan? De basis van het boek is een boeiend, vlot en soms ook humoristisch verhaal over het binnendringen van het moderne leven in een eeuwenoude tak van bloementeelt, vermengd met het verhaal van één familie uit de bollenstreek.
Maar helaas, er zijn zoveel verhaallijnen en –lijntjes en daarmee komen er ook zoveel thema’s aan bod die alleen maar aangestipt worden, dat het geheel wat als los zand aan elkaar hangt. Veel personen komen onvoldoende uit de verf en verworden soms zelfs tot stereotypen. Van het gezin leerde ik alleen Vera iets beter begrijpen, Max, Maud en zelfs Roelof blijven schetsmatige figuren.
Jammer, want het boek heeft naar mijn mening veel in zich dat er in plaats van een aardig boek een fantastisch boek van had kunnen maken. Maar gezegd moet gezegd: ik heb me door de vlotte stijl en de afwisseling geen moment verveeld bij het lezen.
Ik hoop dan ook in de toekomst nog een ander boek van Anne-Gine Goemans te mogen lezen.

ISBN 9789044509939 | Gebonden | 287 pagina's | Uitgeverij De Geus | 2007

© Janna, juni 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer: