Anna Coudenys
Waar Tinke blij van wordt
In een interview met haar staat te lezen.
"Waar Tinke blij van wordt" heb ik geschreven toen mijn jongste dochter, Tine, een jaar of vijf was. Ik was toen volop bezig met Wilde lucht, waarin muziek een heel belangrijke rol speelt. Toen ik het geschreven had, heb ik het aan Tine voorgelezen en haar naam in het verhaal gebruikt.
Het duurde een tijdje voor ik het aan een uitgeverij presenteerde, omdat ik nog volop met Wilde Lucht bezig was én met Onrustvlinder, mijn boek over een jong meisje in het middeleeuwse Brugge dat in 2008 verscheen. Eerlijk gezegd, ik was het manuscript een beetje vergeten. Tot ik vorig jaar mijn computer "opkuiste". Toen heb ik het naar De Eenhoorn opgestuurd."
En dat ze het opstuurde is maar goed ook.
Waar Tinke blij van wordt is een apart boek geworden. Het verhaal gaat over een meisje, Tinke, dat graag bij papa op schoot zit/ligt als hij piano speelt.
Papa beweegt heen en weer, Tinke wiebelt mee.
Zijn muziek is de wilde zee.
'Mmm...' doet ze zacht en ze voelt dat hij lacht.
Maar als papa piano speelt dan vergeet hij alles, ook dat de soep op staat... Als mama thuiskomt met oma is ze boos, de soep is aangebrand!
Gelukkig is oma er en ze neemt Tinke en haar broertje mee naar de tuin en haalt een zakje hartjessnoepjes tevoorschijn. Daar wordt Tinke blij van.
Oma legt uit dat papa alles om zich heen vergeet als hij speelt. 'Dan heeft hij vleugels' net als een vlinder. Oma vertelt dat een vlinder vroeger een rups was. Zou de vlinder nog weten dat hij vroeger een rups was? En als je dood gaat krijg je dan ook vleugels?
En opa... die pas dood is, is opa nu een engel? Heeft hij dan ook vleugels?
'Is opa een engel?'
'Misschien wel,' glimlacht oma.
'Zie je opa soms voorbijvliegen?'
'Ik moet nog goed leren kijken, 'zegt oma zacht.
Ze zet haar bril af en boent haar glazen
Het is een ontroerend verhaaltje over van alles wat in een kinderleven kan gebeuren, zoals papa en mama die eventjes boos op elkaar zijn, of je heel blij voelen omdat papa piano speelt of omdat mama je knuffelt of omdat opa misschien wel een engel is. Een kind zal zichzelf goed in dit verhaal herkennen.
De illustraties zijn zeer bijzonder. Aaron Van Lierde zegt daar zelf over:
'Het was mijn bedoeling om de illusie van kindertekeningen te wekken. Ik wou dat de spontaneïteit van het kind zou doorwegen. Ik schilderde met felle drukinkten op een glasplaat en drukte daar dan papier op dat ik verder afwerkte met Oostindische inkt en wasco's. De tekeningen ontstonden dus in spiegelbeeld. Witruimtes op de pagina's trekken de aandacht automatisch naar de getekende figuren.'
En die aandacht naar de getekende figuren wordt zeker getrokken. Vooral de felle drukinkt op glasplaat geeft een strak en apart effect. De kleuren zijn inderdaad heel helder. Door het gebruik maken van Oostindische inkt als afbakening/randen worden die kleuren nog meer benadrukt. Tussen die strakke lijnen en felle gekleurde afbeeldingen door zijn tekeningen in wasco gemaakt. Wasco heeft toch altijd meer een korrelstructuur en het effect is daardoor erg bijzonder. Aanvankelijk dacht ik dat kinderen hadden geholpen bij de illustraties maar zoals uit het interview blijkt was dat niet het geval. (Ze hadden dan ook wel erg goed moeten kunnen tekenen) Maar de sfeer van een kindertekening heeft Aaron van Lierde uitstekend aangevoeld. Je wordt blij van dit boek.
ISBN 9789058386052 | Hardcover | 32 pagina's | Uitgeverij De Eenhoorn | maart 2010
Leeftijd: 5+
© Dettie, 06 mei 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Wilde lucht
Ze stelt zich erg ontoegankelijk op, doet alsof tegen haar therapeuten, en als ze al praat met haar familie, dan gaat het over ditjes en datjes. De enige die ze toelaat is Mika, de zus van Lennert.
Lennert was muzikant, een blinde pianist, twee keer zo oud als Lia, de ik-figuur. Maar na de eerste ontmoeting raakt ze helemaal in zijn ban, misleidt haar ouders om hem maar te kunnen zien, en als die er achter komen doet ze alsof ze verliefd is op Jarno, een jongen die qua leeftijd meer bij haar past. Jarno is zanger, en via Lia in contact gekomen met Lennert. Aan de ene kant is Lia een gewoon tienermeisje, die zich druk maakt om school, uiterlijk en jongens. Maar tegelijk heeft ze, zoals ze zegt, "een oude ziel'. Ze heeft meer meegemaakt dan menig leeftijdsgenoot. En die ervaringen moet ze verwerken, in de inrichting.
Het verhaal is overweldigend, ontroerend, en toch..ik vind het allemaal een beetje 'te'. Het pakte me niet. Wat vinden jongeren hiervan?
een paar citaten, om recht te doen aan de stijl van de schrijfster.
"de muziek hield me op te bestaan."
"het is een slakkenrace van vieze, plakkerige letters die niets liever doen dan in hun schulp kruipen in plaats van trots rechtop te staan en te tonen wie ze zijn."
"ik was nog nooit zo alleen geweest nu ik even had geweten hoe het was om het niet meer te zijn."
"Pas als je het licht aansteekt, is het echt donker buiten."
ISBN 9789059330801 | Hardcover | 264 pagina's | Clavis Uitgeverij | maart 2006
Plus cd, met de soundtrack van het boek | Leeftijd: 15+
© Marjo, mei 2008
Lees de reacties op het forum en/of reageer: