Anke Kranendonk
Lynn 3.0
En dat terwijl ze met haar moeder in een tent op een failliete bejaardencamping zit want de glazen pui die geïnstalleerd zou worden is uit de hijskraan gevallen. Elektriciteit is er niet, dus chatten of appen is er ook niet bij. Ook dit keer is het Lynn die het verhaal vertelt via haar dagboek.
Moeder werkt gewoon dus Lynn moet de meeste tijd alleen doorbrengen op die camping midden in de duinen. Tot haar verrassing ziet Lynn een meisje uit haar klas lopen, Fenna! Het meisje waarvan haar moeder liever niet heeft dat ze ermee omgaat, want Fenna komt uit een beetje raar gezin en Fenna stink. Fenna is nergens bang voor, stapt overal op, is goudeerlijk en zegt alles wat ze denkt. Dat zorgt ervoor dat niet iedereen gecharmeerd is van het meisje. Lynn vindt haar wel leuk maar wil haar eigenlijk ook niet echt als vriendin.
Deze keer is Fenna anders dan anders, ze snauwt Lynn af, wil niet dat Lynn met haar praat. Maar Lynn ziet ook dat er wat aan de hand is, het gaat niet zo goed met Fenna. In een impuls neemt ze Fenna mee naar de camping, waar ze luidkeels haar mening over de bejaarden niet onder stoelen of banken steekt. De moeder van Lynn is boos, ze wil dat stinkende meisje niet in de tent hebben... De gevoelige Fenna weet alweer genoeg... Zo gaat het altijd.
Ondertussen wacht Lynn op een berichtje van Joeri, waarom laat hij zo weinig van zich horen?
Ik had me verheugd op dit boek, maar, om met de deur in huis te vallen, het verhaal rammelt dit keer nogal. Lynn en haar moeder zitten op de camping 'omdat het thuis zo'n chaos is'. Voor vader en broers geldt dat kennelijk niet? Moeder gaat vervolgens gewoon naar haar werk en Lynn moet zich maar zien te vermaken op een failliete camping tussen allemaal oude mensen. Vreemd...
Ook het verhaal rond Fenna is nogal vaag, wat er nou eigenlijk aan de hand is, wordt niet echt duidelijk, bovendien loopt al het gedoe ronde Fenna en haar familie nogal merkwaardig af.
Maar er stoort me nog meer. De campinggasten zijn SBO's, ofwel Super Bejaarde Ouderen, zoals Lynn ze noemt. Als ze op de fiets stappen hebben ze 'zulke stijve benen dat het stoelpoten leken. Als ze ze maar niet halverwege gingen verliezen'. Moeder zegt gewoon dat ze Fenna niet in de tent wil omdat ze uit een raar gezin komt en stinkt enz. Deze denigrerende toon over andere mensen stoort me enorm, ook al worden ze door een jong meisje in een dagboek geschreven. Ook de Schotse Hooglanders die ze in de duinen tegenkomen, worden afgeschilderd als gevaarlijke wilde dieren, wat ze totaal niet zijn - anders mochten ze daar niet eens lopen - . Het komt allemaal nogal bot en weinig respectvol over.
Wat wel mooi verteld wordt, zijn de gevoelens van Lynn rond Joeri, ze is stapelverliefd en dat weet ze in mooie bewoordingen weer te geven. Maar veel meer heeft Lynn dit keer niet te melden ondanks de verrassende wending aan het eind van het verhaal. Diep in mijn hart zou ik veel liever een verhaal over de bijzondere Fenna willen lezen want die wordt wel steeds leuker en interessanter en blijkt veel zinniger dingen te vertellen te hebben dan de dit keer beetje zeurderige Lynn.
ISBN 9789047707820 | Hardcover | 192 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | mei 2016
Leeftijd 10+
© Dettie, 05 juni 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Altijd vrolijk
‘Walt van Pommeren had een droom. Hij stichtte een gezin samen met zijn vrouw. Hij kreeg een goede baan, verdiende genoeg tot veel geld. Met zijn zoon zou hij vliegers maken en later bankjes timmeren in de schuur, met zijn dochter hand in hand door het land huppelen, wedstrijdje zwemmen naar de boei. Maar toen kwam God in zijn leven.’
Het is dochter Aafke die het verhaal vertelt over haar jeugd eind jaren zestig. Inderdaad leert haar vader haar zwemmen in het meer aan de rand van het dorp en zijn ambities steken haar aan: als ze op de middelbare school zit wil ze op een zwemclub. Toen zij daarvoor gevraagd werd, vernam ze dat ze ook op zaterdag zou moeten trainen en dat op zondag de wedstrijden waren. En ze wist: dit gaat niet door.
Toen Aafke een jaar of zes was, is haar leven namelijk totaal veranderd. Haar ouders bekeerden zich tot de Pinkstergemeente. Ze bleven niet zomaar gelovigen, haar vader werd voorganger en in de naam van het geloof werden allerlei mensen in hun huis opgevangen.
Aafke groeit op met het nieuwe geloof, ze zingt lustig mee met de gelovigen: ‘Altijd vrolijk, altijd vrolijk, Jezus is mijn zonneschijn. Hele blijdschap is Gods gave, laat ons altijd vrolijk zijn.’
Tussen de regels door lezen we dat haar oudere broer zich wel steeds meer verzet, maar hij heeft slechts een kleine rol en het verhaal blijft dat van Aaf. We lezen hoe ze aanvankelijk ‘altijd vrolijk’ was, maar gaandeweg vragen begon te stellen. Vooral als ze weer eens mee moest bidden voor de homoseksuele Glenn, naar wie de voorgangers riepen dat de duivel zich weg moet scheren. Maar ze moest alles niet zo letterlijk nemen, zeiden haar ouders. ‘Ze moest het geestelijk zien.’
En dan gaat ze na de middelbare school studeren aan de Sportacademie in Amsterdam. Haar ouders zijn niet zo blij met haar keuze, maar aan de andere kant ‘kan ze daar het geloof verspreiden’. Zo sterk is Aaf niet: ze vindt een kamer en leert het vrije studentenwereldje kennen. Ze is verbaasd over hun manier van leven: ze vloeken, ze kraken panden, zetten volop de bloemetjes buiten en de regel ‘geen gemeenschap voor het huwelijk’, daar storen ze zich helemaal niet aan. Voorlopig echter rijdt ze ieder weekend braaf naar huis om de bijeenkomsten bij te wonen. Maar gaandeweg ziet ze in dat dit nieuwe leven haar een keuze biedt.
Opnieuw een verhaal dat verteld moest worden om een jeugd te verwerken. Het is deels autobiografisch, en nee het is geen afrekening. Aafke is braaf, tot het einde toe probeert ze het goede te doen. Ze neemt haar ouders niets kwalijk, en de Pinkstergemeente wordt helemaal niet afgeschilderd als iets verderfelijks. Eerder lijkt het te gaan om wereldvreemde mensen, die hun idealistische ideeën graag aan iedereen willen meegeven, en niet boos, maar teleurgesteld zijn als dat niet lukt. Je zou er medelijden mee krijgen.
Anke Kranendonk heeft haar schrijftalent allang bewezen met vele kinderboeken, maar moest zoals gezegd dit verhaal nog kwijt. Het leest vlot en blijft enigszins oppervlakkig. Nergens wordt echt diep op in gegaan. Er zit veel humor in, vooral als er in tongen gesproken wordt, is dat grappig. Je verbaast je erover dat weldenkende volwassenen echt geloven in wat ze prediken.
De bedoeling was - denk ik - een boek voor volwassenen, maar jongeren kunnen dit boek prima lezen.
Anke Kranendonk (1959) heeft ruim zeventig jeugdboeken op haar naam staan, die onder andere bij Lemniscaat en Querido zijn gepubliceerd.
ISBN 9789460682667 | Paperback | 365 pagina's | Uitgeverij Marmer | september 2015
© Marjo, 10 april 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Lynn 2.0
In Lynn 2.0 gaat Lynn met alle klassen van groep acht op schoolkamp en uitgerekend die dag ontdekt ze dat haar hoektanden recht naar voren groeien, ze lijkt wel duiveltje! Aanvankelijk probeert ze te mompelen zodat niemand die rare punten ziet maar al gauw blijkt dat Lynn de enige is die ze opgemerkt heeft, niemand anders ziet ze. Maar waar Lynn eigenlijk nog meer problemen mee heeft is Joeri, haar maatje, haar stoei- en lachvriend waar ze al vanaf groep drie mee omgaat. Ineens is het helemaal anders als ze hem ziet. Dan krijgt ze kriebels in haar buik en rare wiebelbenen. Ze heeft ontdekt dat ze zwaar verliefd is op Joeri! En nu gaan ze op kamp en Joeri gaat ook mee, hoe moet ze nou tegen hem doen? Elke keer als hij tegen haar praat, krijgt ze een rood hoofd en weet ze ineens niets meer tegen hem te zeggen.
Gelukkig is het op het schoolplein een puinhoop met al die ouders en kinderen met koffers. Bovendien staat Fenna ineens bij de bus en ze heeft nog maar een deel van de reis betaald. De meester had al gezegd dat ze dan niet mee mocht. Lynn zorgt er voor dat ze toch mee kan. Als ze eindelijk op weg gaan naar hun vakantiehuis de Gele Rijder gebeurt er zoveel dat Lynn nauwelijks aan Joeri denkt, hoewel... Kim doet wel héél lief tegen hem.
Op kamp gaat het zoals het vaak op schoolkamp gaat. De meisjes en jongens keten 's nachts, er wordt een dropping georganiseerd, ze gaan naar een museum, ze hebben om beurten corvee en hebben huilbuien of vreselijk de slappe lach. Lynn doet natuurlijk lekker mee maar toch is ze anders, ze is meer een toeschouwer en denker dan de rest van de meiden. Fenna is zoals altijd helemaal zichzelf. Zegt precies wat ze denkt en is daardoor een buitenbeentje. Maar Lynn mag haar toch heel erg graag, juist om dat directe en eerlijke.
Natuurlijk gebeurt er van alles in en rond het kamp en Fenna speelt een belangrijke rol daarin, toch ontzetting van de populaire meiden. Fenna is zo recht door zee dat al gauw de façade die de meiden rond zichzelf hebben opgebouwd begint te wankelen en dat kunnen ze niet uitstaan. Ze worden zo boos dat ze heel akelige dingen met Fenna doen. Lynn ziet het allemaal gebeuren en probeert alles te hanteren en net als Fenna eerlijk te blijven, wat nog niet altijd zo makkelijk is. En dan is er nog Joeri...
Eigenlijk is Lynn meestal alleen, een echte vriendin heeft ze niet, hooguit Fenna kan ze eventueel een vriendin noemen maar zo hecht als Kim, Hanneke, Natasja en Anneloes met elkaar omgaan... Nee, dat kent Lynn niet en wil ze dat eigenlijk wel?
We lezen veel van wat ze denkt. We maken als het ware de schoolreis van Lynn zelf mee. We weten wat ze voelt, denkt en van plan is. Ook wat ze eigenlijk zou willen zeggen of doen als ze het zou kunnen of durven. Soms laat ze haar fantasie de vrije loop, vooral als een meisje heel leuk doet tegen Joeri.
Lynn is apart, ze laat zich niet meeslepen in de maalstroom van erbij horen of populair zijn. Ze is Lynn met af en toe een beetje meer. Het is gewoon een lieve meid die veel inlevingsvermogen heeft en een groot hart, toch is het geen weekhartig typetje. Joeri zou blij mogen zijn met zo'n leuke vriendin...
Anke Kranendonk heeft een prettige manier van schrijven, ze voelt goed de leefwereld van een jong meisje aan, ze weet zich goed daarin te verplaatsen zowel qua taal als gedachten. Gelukkig is Lynn geen oppervlakkig babbelmeisje die zich alleen maar druk maakt om uiterlijk en jongens. Net als in Lynn! staan er ook in dit boek gelukkig geen sms berichtjes, receptjes, lijstjes e.d. Dat blijft een verademing!
Het is opnieuw een lekker meeslepend verhaal met de nodige diepgang. Als je begint te lezen is het lastig om het boek weg te leggen. Ik kon tenminste niet meer stoppen tot ik het uit had. Hopelijk volgt snel Lynn 3.0!
ISBN 9789047707059 | Hardcover | 201 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | juni 2015
© Dettie, 13 juni 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Kapitein Kees
Hij haalt cavia Hector uit zijn kamer, stopt hem in een rugzak, en gaat varen. Bas de leenhond moet ook mee. Hector vindt het prima, later beseft Kees – zo heet onze hoofdpersoon – dat de cavia van een woonboot komt, die is het gewend te varen, denkt hij. Maar Bas, die wil niet zomaar instappen. Het lukt Kees tenslotte hem in het bootje te krijgen. Bas luistert niet zo best. Het is een schat van een hond, maar hij vreet alles: brood met het plastic er nog om heen! Daar krijgt hij nog last van!
En daar gaan ze, over sloten, over een rivier. Levensgevaarlijk, maar daar heeft Kees geen erg in. Hij heeft het druk met alles in de gaten houden. Vooral Bas natuurlijk. Soms liggen de hond en de cavia rustig in de boot, maar soms kan Bas ineens luid gaan blaffen, en ziet hij kans uit de boot te springen. Het is niet druk op het water, gelukkig. Kees legt af en toe aan. Om Bas terug te halen, of om die zingende mevrouw te helpen. Hij kan haar toch niet zomaar laten lopen, ze zegt overal ja op, en is duidelijk de weg kwijt. Dus ook die mevrouw moet in het bootje. Dan gaan ze thuis een ijsje eten. Dat wil de mevrouw wel. En dan hoort hij ineens een stem. Waar komt dat vandaan? En wat wil de eigenaar van die stem? Nou, het kan hem mooi niets schelen: hij gaat ijs eten!
Heerlijk dit onschuldige joch, dat zomaar de wijde wereld ingaat, en de grote mensen maar vreemd vindt. Het begint al met die mensen op het bankje.
’Hij weet nooit hoe oud dit soort mensen zijn.’
Als Bas het brood op eet van die mevrouw zegt hij: ‘bel daar maar aan, dan krijg je wel een nieuwe boterham.’
Heerlijk, die onschuld. Als hij zomaar Hector aan een meisje geeft dat hij niet kent. Of als hij zich afvraagt wat dat betekent: ’behouden vaart’.
Maar natuurlijk krijgt hij problemen, en moeten we maar afwachten of dat goed gaat aflopen.
Wat een heerlijk boekje! Om zelf te lezen, of om voor te lezen. De tekeningen zijn ook leuk, en passen meestal goed bij de tekst.
Het zijn bijzondere avonturen van een lief joch dat je zo in je armen zou sluiten. Niet dat die grote mensen in het verhaal dat doen... Nee, die halen er de politie bij, en hij mag niet eens een ijsje gaan eten. Dat Kees de enige is die de oude mevrouw een beetje begrijpt, dat zien ze niet in. Regels zijn regels. Het boekje is een steek onder water over het scheve van de huidige maatschappij, maar voor jonge lezers vooral een feest om te lezen!
ISBN 9789047706717 | Hardcover | 174 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | januari 2015
Illustraties van Annemarie van Haeringen Leeftijd vanaf 7 jaar.
© Marjo, 02 juni 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Kapitein Kees
tekst: Anke Kranendonk
Een hond, een jongetje, een cavia en een boot. Een goede schrijver kan daar een heel boek mee vullen en gelukkig is Anke Kranendonk een goede schrijfster. Vanaf de eerste pagina trekt zij ons het bijzondere avontuur in dat Kees, Bas, de lieve maar niet luisterende hond van de buurvrouw, en Hector de cavia die dag beleven en je blijft lezen tot het boek uit is.
Kees heeft namelijk zijn zwemdiploma gehaald en van zijn ouders een bootje gekregen. Hij vindt het een goed plan om met Bas en Hector een stuk te gaan varen. Mama ligt toch lekker te slapen met zijn twee zusjes in het grote bed. Hector stopt hij in de rugzak van zijn zusje, dat is geen probleem, maar Bas is wel even wat anders, hoe krijgt hij die grote hond in zijn kleine bootje? Gelukkig lukt het na veel gedoe. Hup de motor aan en varen maar. Bas staat vooraan met zijn kop in de wind, het lijkt een echte scheepshond en Kees is de kapitein... De cavia ligt lekker op de bodem in het zonnetje en piept en knort van genoegen. Het wordt een bijzondere dag, maar dat weet Kees op dat moment nog niet.
Wat zo leuk is aan dit verhaal is dat we betrokken worden bij alle kleine kinderzorgjes van Kees. Eerst lezen we al het grappige verhaal hoe Kees Bas de boot in weet te krijgen en bijna gelijk overboord slaat door het wiebelen. Gelukkig gaat het net goed. Later heeft Kees problemen met aanleggen, hij moet Bas in de gaten houden, het touw vasthouden en opletten dat Hector niet overboord slaat. Bas vindt alles prachtig, springt van boord en rent overal enthousiast op af. Maar koeien vinden dat niet zo leuk en de boer ook niet... Kees besluit maar gauw weer verder varen en gewoon de rivier oversteken, weg van die boze boer, maar die rivier is toch wel breder dan Kees dacht en die boten maken best grote golven. Aan de overkant ontmoet hij Sep het leukste meisje van de wereld met het schitterendste haar van de wereld...
Maar het mooiste gedeelte van het boek is de ontmoeting met de lieve, oude, zingende, op haar sloffen rondwandelende mevrouw Kooistra. Hij vindt haar wel grappig maar ze is ook een beetje in de war, merkt hij. Kees is ook een beetje bezorgd om haar. Ze geeft nergens antwoord op en ze zegt steeds hetzelfde maar als Kees ijs zegt, roept mevrouw Kooistra ook heel blij 'ijs!' Dat brengt Kees op idee, hij gaat samen met mevrouw Kooistra een ijsje kopen, hij weet wel waar een ijskarretje staat. En zo komt het dat even later mevrouw Kooistra ook in zijn bootje zit. Ze vindt het duidelijk heel fijn in de boot, ze zingt een beetje en ze lacht en is blij en daar wordt Kees ook blij van.
Kees heeft er echter geen idee van wat hij met zijn vriendelijke daad veroorzaakt, daar komt hij echter gauw genoeg achter! Maar het ijsje zal mevrouw Kooistra krijgen!
Naast het erg leuke, lieve verhaal, dat in duidelijke, grote letters is afgedrukt, maken de vele gekleurde afbeeldingen die doorheen het boek staan dit leesfeest compleet. Deze afbeeldingen zijn eenvoudig maar dat maakt ze juist extra krachtig. Die Bas stoer, met wapperende oren op de voorplecht is al heerlijk om te zien, maar ook o.a. het broze vrouwtje dat parmantig in de boot zit of de rondrennende koeien zijn fantastisch weergegeven.
Ik heb genoten, het is een kinderboek zoals een kinderboek moet zijn.
Graag meer van dit soort geweldige verhalen!
ISBN 9789047706717 | Hardcover | 174 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | januari 2015
Leeftijd 7+
© Dettie, 28 januari 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Verdwaald in Amsterdam
tekst: Anke Kranendonk
Toneellezen! In een ver verleden (!) las ik met mijn klasgenoten wel eens een boekje samen, waarbij de rollen verdeeld waren. Dat was heel leuk.
Dus toen ik dit boek tegenkwam waarbij dat concept uitgewerkt is, bedacht ik me geen moment:
Eens kijken of deze vorm net zo leuk is.
Het boek is zo opgezet dat per hoofdstuk verschillende kinderen de rol van de personages op zich kunnen nemen. Het is dus in dialoogvorm.
Het boek begint met een uitleg over hoe je het verhaal kunt lezen: je kan met je stem spelen: ‘als je iets sneller leest, wordt je stem vanzelf hoger en lijk je meer op een kind. Als je heel langzaam praat, lijk je net een oude man.’
Hm, beetje kort door de bocht, maar je begrijpt wat er bedoeld wordt. Zo worden er ook tips gegeven hoe je omgaat met vraagtekens en zo. Als je eenmaal begint met lezen, vallen er nog meer tips op: De achtergrond wordt geschetst, en er zijn setaanwijzingen, nog eens maar dan uitgebreider over de manier waarop je praat.
Je kan er dus ook een echt toneelstuk van maken!
Het verhaal is snel verteld: er is een meisje dat met haar moeder naar Amsterdam gaat. Ze raken elkaar kwijt, en beleven ieder apart avonturen. Die worden om en om in hoofdstukken verteld.
Er is een duidelijke bladspiegel, waarbij ook met kleur gewerkt wordt, en leuke kleurrijke tekeningetjes.
Soms zijn er wel lastige woorden – olijk; aftands; verpozen; verbouwereerd – en een meisje van die leeftijd zegt niet ‘we zijn gearriveerd’, of ‘hij is bang dat zijn geld ontvreemd wordt’ maar dat mag de pret niet drukken. Het lijkt me erg leuk om dit met een groepje kinderen te doen! Het verhaal is grappig en leerzaam.
ISBN 9789048707713 | Paperback | 106 pagina's | Uitgeverij Zwijsen | december 2010
Met een presentatie van de personages, voor en achter in het boek; een kaart die hoort bij de route in het verhaal.Leeftijd vanaf 9 jaar
© Marjo, 23 juli 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Lynn!
Diep in haar hart vindt ze Fenna veel leuker maar ook weer niet. Fenna komt uit een groot, rommelig gezin, ze zoekt peuken op straat die ze verkoopt aan haar broers, ze is stoer en heeft maling aan alles. Linda help mee peuken zoeken en doet ook stoer, maar ze schaamt zich soms ook voor Fenna en dat stoer doen is ook niet altijd leuk. Maar Fenna is wel gewoon zichzelf, ze is gewoon Fenna en niemand anders. Linda weet in feite steeds niet wat zij zèlf nou wil en wie ze precies is.
"Lynn,' zei ik tegen mezelf. 'je doet maar wat! Je aapt iedereen na. De ene keer ben je een halve Fenna, dan weer een halve Marjorie, dan een kwart Juul. Dus eigenlijk ben je niks.'
Thuis heeft ze het wel prettig. Soms kibbelt ze met haar moeder en vindt ze haar vreselijk en soms hebben ze het gezellig samen. Maar ook thuis snapt ze niet altijd alles, waarom ze bijvoorbeeld niet naar de kermis mag en waarom haar moeder zo verdrietig is als er binnen de kerk onenigheid is over het ontstaan van de mens. Iedereen weet toch hoe de mens is ontstaan?
Waarom ze volgens haar klasgenoten een slet is als ze gewoon stoeit met haar beste vriend Joerie, snapt ze ook al helemaal niet.
Linda vindt het allemaal maar moeilijk, waarom kan ze niet gewoon de dingen doen die ze wil doen, waarom is er altijd commentaar op alles wat ze doet? Het is ook nooit goed.
Als er een nieuw meisje, Alexia, in de klas komt ziet Linda het als haar grote kans. Nu zal ze gewoon zichzelf zijn, nu zal ze laten zien wie ze écht is. Ze stelt zichzelf voor als Lynn en neemt het initiatief voor een gesprek. Maar gewoon Lynn zijn is moeilijker dan ze dacht en de vriendschap met Alexia, wat ze zo zag zitten, lukt ook al niet zo erg. Kortom, Lynn is haar onzekere zelf en reageert op alles en iedereen zoals ze dénkt dat ze moet reageren, ze doet bekakt tussen bekakte mensen, praat over jongens tussen jongensmeiden, maar in feite vindt ze dat wel heel slap van zichzelf. Waarom doet ze dat? Is ze niet goed zoals ze is? waarom zegt ze niet gewoon wat ze écht denkt, wat ze écht wil?
Het is een verhaal, zonder storende toeters en bellen zoals mailberichten, kwisjes, testjes, smsjes e.d., over het dagelijks leven van een jong meisje, met alle ups en downs die erbij horen. Lynn zit in het laatste jaar van de basisschool, ze moet nadenken over wat ze later wil worden, ze moet de CITO toets doen waar zoveel van afhangt en ook nog eens met iedereen op een prettige manier zien om te gaan. Toch... ga er maar aan staan, hoe doe je dat allemaal? Lynn staat op de rand van volwassenheid, ze is soms nog een kind maar soms ook zo wijs. Ze weet niet zo goed hoe ze zich moet gedragen, wat ze moet doen en laten, maar gelukkig ontdekt ze uiteindelijk hoe ze met al die verwarde gevoelens om moet gaan.
Anke Kranendonk is er erg goed in geslaagd om al deze lastige opkomende pubergevoelens te verwerken in dit vlot geschreven verhaal.
Prima boek.
ISBN 9789047705314 | Hardcover | 167 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | april 2013
Leeftijd 10+
© Dettie, 04 mei 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer: