Wouter Deprez
Gelukkig heeft je moeder twee oren
tekst:Wouter Deprez
Wouter Deprez is een Vlaamse cabaretier die in 2009 vader is geworden van een zoon, Joshua. Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen, was het eerste boek over deze zoon waarin de schrijver zijn eerste indrukken vastlegt in tedere en vrolijke brieven aan zijn zoon. De brieven doen verslag van Wouters enthousiasme bij de eerste lach van zijn zoon, zijn verbazing over de snelheid waarmee de baby groeit, zijn ergernis over de slapeloze nachten, zijn onzekerheid als hij aan de toekomst denkt...
En nu is er het boek Gelukkig heeft je moeder twee oren dat wederom over zijn zoontje gaat die inmiddels geen hulpeloze baby meer is maar een ondernemende peuter. Opnieuw wordt in briefvorm vertelt over de ontwikkeling Joshua wat soms ontroerend is om te lezen.
Dag zoon,
III
Ik weet niet meer wanneer het was,
dat ik naar je keek
en zag dat je geen larfje meer was,
dat je niet meer zweefde in dat ruige machtige universum van borelingen,
met magie van plotse warmte, donkerte, melkflessen, kou, licht, wanhoop, liedjes, gesus,
Dat je een klein mens geworden was,
die zich vastklampt aan iets wat op gedachten lijkt.
Zoals ik zelf ook doe.
Daar begint de ellende, dacht ik.
Je papa
Alle wondertjes die gebeuren omtrent zijn zoon worden vastgelegd zoals, het gaan kruipen, het staan, het eerste woordje, de eerste keer naar de crèche, de eerste sneeuw...
Je werpt je in dat witte tapijt
- een rollende zot - ,
kruipt schaterend overeind
- een wit sneeuwproestaapje - ,
je kijkt naar je eigen afdruk,
Maar ook de pijnlijke situaties waarin Wouter Delprez belandt als hij onderweg is met een kind dat zich verveelt of honger heeft. Geweldig is het verhaal Nog, nog, nog, nog waar Joshua in de buggy nog een koek wil en Wouter met een stapel DVD's onder zijn kin geklemd staat in de boek- annex CD/DVD-winkel. Hij weet dat de koek onder al die boeken van de vorige winkel liggen... 'Straks denken ze dat ik die boeken hier heb gekocht". En Joshua die steeds nadrukkelijker nog, nog, nog, nog roept... Je ziet het voor je...
Alle 'brieven' stralen een grote liefde en verwondering voor zijn zoon uit, uit maar ook verbazing over het feit dat de schrijver zelf ooit ook zo moet hebben rondgekeken, op een manier waarop alles nieuw is en alles nog van betekenis is. Wouter Delprez leert weer met 'kinderogen' kijken en vraagt zich af waarom je dat vermogen verliest. Dat wordt o.a. treffend verwoord in het verhaal over Picasso die zei dat hij zijn hele leven nodig heeft gehad om te leren tekenen als een kind. (Waarop Wouter concludeert dat zijn zoon artisitiek gezien staat waar Picasso na een volledige carrière stond.)
Het is een prachtig, mooi verzorgd boek met toepasselijke, subtiel ingekleurde tekeningen. Een boek dat uitstekend geschikt is om cadeau te geven aan ouders van een peuter maar het is ook erg aangenaam om het 'zomaar' te lezen.
ISBN 9789058386670 | Hardcover | 86 pagina's | Uitgeverij De Eenhoorn | november 2010
© Dettie, 19 juni 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
