De nachten van Hoffman
Willem van Zadelhoff

Max Hoffman reist naar Antwerpen om daar de rol van Trigorin te spelen in De Meeuw van Tsjechov. Hij heeft er niet zo veel zin in, zelfs al vindt hij dat die rol hem op het lijf geschreven is. Hij neemt zich voor om een kaart naar zijn moeder te sturen, maar eerst wat sigaretten kopen. Deze twee handelingen brengen hem terug in het verleden: was het immers niet zo dat als dokter Angel, de huisarts, zijn moeder bezocht dat de kamer blauw stond van de rook? En het heeft hem altijd dwarsgezeten: wat deed die dokter toch zo vaak bij hen thuis?

Op de dag dat zijn vader overleed – vaatklachten, verklaarde de dokter – zat Max, twaalf jaar oud, achter de bank, en kon niet precies duiden wat er allemaal gebeurde. Zijn ouders hadden ruzie, over de dokter... Max’ vader overleed toen hij 53 was. Net zo oud als Max nu is.  Dit feit hangt als een zwaard van Damocles boven zijn hoofd, te meer omdat hij veel drinkt en rookt en temesta slikt omdat hij slecht slaapt. Dan blijkt dat zijn tegenspeelster zijn ex is, die hem tien jaar eerder verliet voor een veel jongere man met wie ze ook nog een kind kreeg.
En er is Rosalie, de jonge actrice, die hem naar de ogen kijkt.

De verwikkelingen met die vrouwen doen zijn gemoedsrust ook geen goed, ook niet die met zijn moeder, die nauwelijks reageert als hij haar bezoekt. Hij besluit de dokter te bezoeken. Dokter Angel. Maar kan hij die man wel vertrouwen? Had die man een verhouding met zijn moeder?  Was zijn vader een natuurlijke dood gestorven, en had hij, Max, dezelfde genen? Als hij het bewustzijn verliest tijdens de repetitie, gaat hij dat wel denken...
En dan is er ook nog Bruno, vriend en uitgever, die graag wil dat Max een boek schrijft over zijn ervaringen met De Meeuw. Het onverwerkte verleden, de aanvallen, de druk van het toneelstuk en het boek, het wordt Max te veel...

Het is een knap gecomponeerde roman, met thrillerachtige elementen. Terwijl Max het verleden herbeleeft, blijken er overeenkomsten te zijn met het heden. Max ontmoette Tanja twintig jaar geleden toen zij eveneens samen speelden in hetzelfde toneelstuk. De zoon van zijn ex is ongeveer net zo oud als hij was, en ligt achter de bank, als Max op bezoek is bij zijn ex en diens nieuwe echtgenoot...
Het is niet verbazingwekkend dat er zeer veel verwijzingen zijn naar toneel. Niet alleen naar Tsjechov, ook naar Shakespeare. Max heeft het toneelspelen tot een manier van leven gemaakt.

Willem van Zadelhoff (1958) schrijft proza en poëzie. Hij debuteerde met de prachtige roman ‘Een Stoel’ (2003), een korte roman over twee enthousiaste Bauhaus-architecten en een revolutionaire buizenstoel, en ontving in 2009 de Herman de Coninckprijs voor zijn dichtbundel ‘Tijd en landen’.

ISBN 9789025444785 | Paperback | 192 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | februari 2015

© Marjo, 17 november 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer: