Wil Boesten

Toon alleen recensies op Leestafel van Wil Boesten in de categorie:

Wil Boesten op internet:

Grond Grond
Wil Boesten

Aanvankelijk maakt jazztrompettist Lucas Lels zich er niet druk om dat er geen enkel vliegtuig meer schijnt te mogen vertrekken vanaf het vliegveld van New York. Het past in het plaatje: de afgelopen dagen in deze wereldstad waren teleurstellend verlopen. Hij had eindelijk eens de kans gekregen om te spelen in het walhalla van de jazz, maar de reacties van het publiek waren lauw geweest. En de vrouw die hem naderhand had meegenomen naar haar huis, wilde ineens niets meer van hem weten. Hij heeft er spijt van dat hij niet meteen op het vliegtuig is gestapt, terug naar Nederland. Naar huis.

Hij zal het nog meer betreuren als er een telefoontje komt uit Nederland: zijn oom Louis is overleden. Vanaf het moment dat hij contact heeft met de vriendin van zijn oom volgt hij de nieuwsberichten over de uitbarsting van de IJslandse vulkaan op de voet: hij wil nu zo snel mogelijk naar Limburg. Hij wil afscheid nemen van zijn geliefde oom en zijn tante bijstaan in haar ellende.

Terwijl hij de ontberingen van een langdurig verblijf op een vliegveld dat daar niet op berekend is, lijdzaam ondergaat, heeft hij regelmatig contact met zijn tante. De flashbacks volgen vanzelf en vertellen over de harde hand van de grootvader die hem opgevoed heeft, nadat zijn ouders beiden omkwamen bij een ongeluk op 22 november 1963. Hij denkt terug aan de eerste ontmoeting met zijn oom, de zoon die verguisd werd na een misstap. En vooral herinnert hij zich de vele clandestiene bezoeken die volgden aan Louis en Patricia, die hem de warmte boden die hij bij zijn grootvader moest ontberen. En die hem stimuleerden om zijn hart te volgen en daarna zijn carrière steunden.

‘Louis wandelde graag, hij had Lucas vaak genoeg meegetroond op tochten door het Bronnenland en over het Plateau. Dan wond hij zich op over de mergelafgravingen, over de vernietiging van het land. Dit is toch prachtig? Mis je dit niet? vroeg hij op een keer. Lucas haalde zijn schouders op. Missen? Ik zou daar bij jullie nooit kunnen aarden, zei Louis, ik ben net en zinkviooltje, dat kan maar op één ondergrond overleven, alleen hier. Zinkviooltje? Zei Lucas verbaasd, wat is dat? Dat bedoel ik nou, zei Louis, elders is het beter, hè, maar beter dan wat weet je niet. Beter, beter, had Lucas gezegd, het is meer... Louis wees in het rond. Dit is ook jouw grond.’

Het is - naast rouw – een van de thema’s: ‘wie schoan os limburg ist’. Limburg, het mooie land, waar Lucas opgroeide staat in deze roman niet voor een warme achtergrond. Lucas’ jeugd was hard. Zeker: Limburg in de jaren ’70 staat ook voor een streng katholiek milieu, maar dat had zijn grootvader er niet van hoeven weerhouden om liefde te geven aan Lucas en zijn oudere broer. Waarom was de man zo veeleisend, zo rigide in zijn standpunten?

Een ander thema: omgaan met je verleden.
Is Lucas in staat die jeugd achter zich te laten? Zeker nu zijn oom gestorven is – zijn opa is al jaren dood – wordt dat een uitdaging. En natuurlijk zijn muziek: moet hij maar stoppen met musiceren? Het is de gemakkelijkste weg misschien.

Het verhaal heeft een melancholieke sfeer en daar hoort een traagheid bij, een langzaam verglijden van de tijd. Maar tegelijk schiet het leven voorbij, in een uptempo. Adagio en alegro, het leven is als de muziek die Lucas speelt. En zo is ook de roman, een mooi gevoelvol verhaal over het leven. Con affreto et amore.

Wil Boesten is schrijver van de romans Spiltijd (2007) en Tot de regen komt (in 2011 genomineerd voor de Halewijnprijs). Ook publiceerde hij essays en korte verhalen in onder meer De Gids en De Revisor, en werkt hij als vertaler Duits.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: