Victor Meijer
Snoepreis
‘Mijn moeder beviel van mij in een ziekenhuis dat in Lissabon stond, dan weer in Parijs en soms zelfs in Caïro. Dit kwam door de weeën. Die deden zo’n pijn dat het net zo goed in een iglo op de Noordpool met een ijsbeer als dokter geweest had kunnen zijn. En de bevalling duurde volgens haar toch zeker een maand. [...]
Mijn vader houdt vol dat ik 1) in het Wilhelmina Gasthuis te Amsterdam geboren ben en 2) de bevalling acht uur duurde.
Mijn opa beweerde dat mijn moeder mij ’s nachts op de wereld zette, aan de oever van de Andarax, de brede rivier die langs Almería kronkelt en waar ik mijn bijnaam aan te danken heb. Voluit heet ik namelijk Boris Andarax Rodriguez Gonzales.’
Verhalen en verzinsels daar is de Spaanse familie goed in, en zijn moeder hoort daar bij. Zijn vader, een Nederlander, is alles wat maar negatief is, en het is niet gek toch na De Avond, dat zij haar zoon meeneemt naar Spanje? Boris vindt het best, hij krijgt alles wat hij wil. Phoskitos bijvoorbeeld, een soort chocoladerepen. En snoep, als hij het niet krijgt, weet hij wel manieren te verzinnen om aan het geld te komen om het te kopen.
Het is een vlucht, waar zijn moeder niet echt over heeft nagedacht. Ze zijn nu eens hier, dan weer daar. Bij haar ouders zijn ze niet veilig voor zijn vader, die hem terug wil. Bij de rechter is namelijk besloten dat de jongen aan zijn vader toegewezen wordt, bij gebleken ongeschiktheid van de moeder. Zijn moeder versiert mannen, voor geld en onderdak, en parkeert haar zoon regelmatig even elders. Die vindt dat niet erg, zoals gezegd: als hij maar kan snoepen.
Boris is de ik-verteller. Ook al is de taal die gebruikt wordt niet consequent die van een kind van tien, het is toch overtuigend zíjn verhaal. Hij vertelt openhartig wat er gebeurt, en is zich van geen kwaad bewust. Het is ergens wel vreemd dat hij zijn vader moet uitschelden en moet zeggen dat hij hem nooit meer wil zien, want hij is helemaal niet boos.
‘Waarom doe je het zelf niet?
‘Je moet, Boris. Je bent te jong om alles te begrijpen, maar geloof me als ik zeg dat dit het beste is. Voor iedereen.’
In de telefooncel word ik teruggeworpen naar een tijd die maanden achter me ligt, zodat ik vandaag en vroeger niet meer los van elkaar kan zien. Zodat mijn ouder ineens weer samen zijn. Al jaren gescheiden, honderden kilometers uit elkaar: toch tettert ma in mijn ene oor en zucht pa in mijn andere oor. Spanje en Nederland, vandaag en vroeger, mijn vader en mijn moeder, en ik met mijn kop in het midden.’
Regelmatig verwijst zijn moeder naar De Avond. Wat is er op die avond gebeurd? Waarom heeft zijn moeder een foto van zijn ouders in haar koffer? Hoe gaat deze roadtrip door Spanje aflopen?
Het verhaal sleept je mee, en de stijl is heel mooi, ook al klinkt er niet altijd een jongen van tien in de tekst. Als het uit is, wil je zo van voren af aan beginnen, omdat je voelt dat je het een en ander gemist hebt.
‘Ook deze vreemde dag barst uit mijn kop´
‘Ze schreeuwt, iets met hetzelfde liedje...´
‘Haar mond vormde de Zure Streep´.
‘Mijn vader is overal, zonder zich te laten zien.´
Victor Meijer (1975), toneelschrijver, illustrator, schreef na zijn debuut 'Miskend Talent' deze deels autobiografische roman waarin hij ervaringen als kind verwerkte.
ISBN 9789029089210 | Paperback | 224 pagina's | Uitgeverij Meulenhoff | september 2013
© Marjo, 29 juli 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
