Truus Rozemond
Tussenruimte
Wat Egbert zijn moeder dan weer kwalijk neemt is vooral het gebrek aan aandacht toen het eerste kindje van hem en Annelies levenloos ter wereld kwam. Het was een meisje, en Eva zoals ze haar noemden, speelt nog steeds een rol in hun leven. Door het gebrek aan steun van zijn ouders zijn moeder en zoon uit elkaar gegroeid. Maar Mieke is nu gepensioneerd en heeft last van kwalen, ze wil graag meer contact met haar kleinkinderen. Als zij het weer eens probeert en het gezinnetje uitnodigt voor een vakantie op Lanzarote, haalt Annelies haar man over om op de uitnodiging in te gaan. Egbert doet dat, op zijn eigen voorwaarden.
Wat de lezer al meegekregen heeft is dat Egbert danig met zichzelf in de knoop zit. Hij heeft de dood van zijn eerste dochter nog niet verwerkt; hij is zoals veel mannen niet echt in staat zijn gevoelens te tonen. Hij is gevlucht in zijn werk als economiedocent. Met zijn kinderen gaat hij heel goed om, maar als ze eenmaal op Lanzarote zitten blijkt hij zijn depressieve neigingen niet meer te kunnen onderdrukken. Hij is een iezegrim, moppert overal op en wil eigenlijk helemaal niet met zijn ouders omgaan.
Intussen lezen we hoe Mieke eigenlijk soortgelijke problemen heeft (gehad). Hun karakters verschillen helemaal niet zoveel, ook vraagt Mieke zich af of Egbert wel de zoon van haar man is. Ligt het aan deze twijfel dat ze eigenlijk nooit een goed contact met haar zoon heeft kunnen opbouwen?
Twee moeilijke karakters bij elkaar brengen, vooral Annelies heeft haar handen vol. Egberts vader heeft niet zo veel te vertellen in het verhaal.
Het verleden speelt vanzelf een grote rol: hoe is deze afstand tussen moeder en zoon ontstaan? Bij de teksten van beide personages vinden we flashbacks, die soms verklaren wat de ander ondervonden heeft. Maar dat weet dan alleen de lezer. Het feit dat de roman grotendeels speelt op Lanzarote maakt het geheel meer leesbaar (beschrijvingen van het eiland als trekpleister), want van pittige dialogen met Rozemond het niet hebben. Het zijn vooral psychologische ontledingen.
De roman begint – verrassend – met een man als hoofdpersoon, al duurt het even voor je beseft dat de ik-verteller een man is. Het is een verhaal dat om en om verteld wordt door Egbert en Mieke, zijn moeder. Beiden zijn ik-verteller, en hun verhalen overlappen soms. We volgen als lezer de emotionele ontwikkeling, die gepaard gaat met hetgeen gebeurt in het verhaal, op de voet en in details.
In het nawoord verklaart Truus Rozemond zelf de titel, die ze heeft ontleend aan Martin Buber. Tussenruimte verwijst naar een beleving van ruimte en tijd in een ontmoeting waarin we werkelijk “zijn met de ander”. Ontmoetingen kunnen iets doen ontstaan. Dat Truus Rozemond, auteur van deze roman, psycholoog is, is overduidelijk. De twee karakters Egbert en Mieke worden zodanig ontleed dat je deze personages haast persoonlijk lijkt te kennen.
Rozemond werkte aan de Hogeschool van Amsterdam en aan de Universiteit van Amsterdam. Ze publiceerde regelmatig over haar vakgebied. Tussenruimte is haar eerste publicatie bij uitgeverij Magonia.
ISBN 9789492241191 | Paperback | 240 pagina's | Uitgeverij Magonia | oktober 2016
© Marjo, 26 augustus 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
