Trees Roose
Alleen maar mijn moeder
Toen ze zes jaar oud was reed haar vader zich dood, en vanaf dan is Trees’ leven onvoorspelbaar. Er komt nog een broertje bij, als haar moeder hertrouwt, maar ook dat huwelijk houdt geen stand. Vanaf dan zwerft de moeder met haar twee kinderen van de ene man naar de andere, en maakt af en toe een tussenstop bij haar zus, die haar evenwel liever ziet gaan dan komen. Het komt ook voor dat er nachten op het station worden doorgebracht of in een opvanghuis. Van Utrecht gaat het naar Amsterdam, maar beter wordt het niet. Je zou voor minder zeggen: moeder, bekijk het maar, jij zorgde niet voor ons, ik doe het niet voor jou. Maar Trees doet dat wél. Op een eigen manier houden de vrouwen van elkaar, en als de moeder ouder en ziek wordt, wordt ze eigenlijk beter verzorgd als zij zelf haar kinderen deed.
In dit boek worden deze laatste jaren beschreven, met terugblikken naar vroeger. Enigszins fragmentarisch lezen we hoe de moeder beweert toch altijd goed voor haar kinderen gezorgd te hebben, om daarnaast te lezen dat ze ooit verdween uit het huis van haar toenmalige vriend, terwijl Trees op school zat. Het kind had geen idee waar haar moeder gebleven was, werd gelukkig wel opgevangen, en hoorde later via via waar haar moeder was. Weer herenigd vroeg de moeder waarom ze zo lang weggebleven was.
Zowel Trees als haar broer hebben al jong een kunstgebit: ze gingen nooit naar de tandarts en werden zoetgehouden met snoep.
Aangrijpend is het verhaal zeker, vooral het laatste deel. Het is een schokkend verhaal, dat je niet onberoerd laat, en gelukkig wordt het geen melodramatisch relaas. Dat komt door de humor in de toon van vertellen. Er is mededogen met een vrouw die biologisch gezien moeder was, maar die het in psychologische zin helemaal liet afweten.
ISBN 9789047203063 | Paperback | 206 pagina's | Uitgeverij Artemis & Co | oktober 2012
© Marjo, 14 januari 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
