Onbezorgd
Tom Winter

Carol is getrouwd en heeft een dochter. Maar van haar man houdt ze niet en haar contact met Sophie is erg slecht. Ze heeft zelfs een hekel aan haar eigen kind. Ze heeft wel een vriendin met wie ze alles bespreken kan, en Helen weet dan ook dat Carol zich blind staart op die ene relatie die ze ooit had. Het is al zo lang geleden en heeft ze Richard niet vaarwel gezegd omdat ze getrouwd was? Juist, dus vindt Helen dat ze niet zo moeilijk moet doen.

Als Carol besluit haar ellende dan maar van zich af te schrijven in brieven gebeuren er bijzondere dingen.
Bij de afdeling post werkt Albert, die nog een paar maanden moet voor hij met pensioen kan. Hij is daar helemaal niet blij mee, wat heeft hij immers om voor door te gaan als er geen werk meer is? Zijn vrouw is al lang geleden overleden en de kat Gloria is ook al oud. En er is die vreselijke buurman, die altijd klaarstaat met zijn hatelijke opmerkingen. Wat zijn baas in petto heeft die laatste periode ziet hij ook niet zitten: hij mag al die onbezorgde post doornemen, om weg te gooien wat echt onbezorgbaar is: brieven aan de kerstman, of aan God.
En zo komt het dat de brieven waarvan Carol dacht dat niemand ze ooit zou lezen, in Alberts handen komen. Hij leest ze. En raakt geïntrigeerd door die C waarmee de brieven ondertekend zijn. Christine? Connie? Cynthia? Vast geen Carol, dat is zo alledaags.

Het gaat niet goed met deze twee mensen:
Carols man krijgt het bericht dat hij kanker heeft, en het is de druppel voor Carol. Zolang heeft ze kunnen doen alsof, maar nu moeten opbrengen een zieke man te verzorgen? Ze kan het niet.
Albert wordt ziek, en komt in het ziekenhuis terecht. Net voor zijn pensioen.
Maar er zijn ook lichtpuntjes voor beiden, en misschien redden ze het daar wel mee...
De ontknoping komt in een laatste hoofdstuk, waarin dochter Sophie aan het woord is.

Als je bovenstaande leest, denk je vast dat het een heel zwartgallig boek is, vol treurnis en ellende. Maar -  en dat is de kracht van de schrijver! -  dat is het helemaal niet. Er is een lichte toon, een ironie in het geschrevene waardoor je niet somber wordt.
Je hebt ook niet gevoel dat het allemaal ver gezocht is, integendeel, alles wat er gebeurt, kan best gebeuren. Het leven zit vol toevalligheden, en het lot heeft vaak vreemde dingen voor ons in petto. In dit tragikomische verhaal leef je mee met twee gewone  mensen die eigenlijk heel bijzonder zijn. En je geniet van de prachtige vergelijkingen die de schrijver Carol laat maken.

‘Houden van is net zoiets als in een vliegtuig zitten. Mijn liefde voor hem zit zeker niet in de eerste klasse met een glas champagne en een goed boek. Hij zit zelfs niet bij de nooduitgang van de toeristenklasse. Mijn liefde voor hem zit midden in een overvolle rij helemaal achter in het vliegtuig, vlak bij de wc’s. Maar mijn liefde voor hem zit hoe dan ook in het vliegtuig en dat is natuurlijk het enige waar het om gaat. ( -) Laat ik maar zeggen dat ons huwelijk een hele lange vlucht is geweest en dat het vliegtuig nu is neergestort. Het feit dat ik er spijt van heb dat ik in dat vliegtuig ben gestapt, het grootste deel van de vlucht vreselijk vond en nu ergens ben waar ik niet wil zijn, is niet meer belangrijk. (-) Hij denkt dat we gewoon wat turbulentie hebben gehad en dat we morgen op het strand zullen ontbijten. ’

Dit boek is het debuut van de Engelse Tom Winter, en smaakt naar meer. 

ISBN 9789400501645 | Paperback | 224 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | augustus 2014
Vertaald uit het Engels door Jolanda te Lindert

© Marjo, 29 december 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: