Het derde huwelijk
Tom Lanoye

Maarten Seebregts woont alleen in het huis dat hij samen met zijn partner Gaetan heeft opgeknapt en ingericht, hij heeft geen werk meer, en nauwelijks vrienden. Gaetan is gestorven na een onbenoemde ziekte, en Maarten zit in z'n eentje te somberen in het grote huis, vol schuldgevoel, vol spijt, in de wetenschap dat hij zelf ook ziek is en niet lang meer zal leven.
Dan wordt hij benaderd door een vreemde: of hij misschien wil trouwen met een buitenlandse vrouw, hij zal er voor betaald worden maar:

"Je trouwt met haar, je woont met haar, je leeft met haar. Maar raak haar aan en ik sla je morsdood."

Maarten aarzelt. Moet hij, overtuigd homo, zijn laatste maanden nog een vrouw in zijn leven toelaten? Voor het geld hoeft het niet, hij kan met weinig toe... maar dan ontmoet hij Tamara: "Ze heeft niet de brede billen en dijen van zo veel andere zwarte vrouwen. Als ze naakt op haar buik lag, zou het net zo goed een jongen kunnen zijn." en hij accepteert het voorstel.

Het is het begin van een vreemde verstandhouding. Maarten is - hoewel een cynische mopperpot- ten overstaan van Tamara een softie. Ze dwingt hem in de logeerkamer te gaan slapen, ze neemt zijn huis over en Maarten laat het maar over zich heen komen. Hij is niet tegen deze vrouw opgewassen en eigenlijk leeft er in hem een schuldgevoel ten opzichte van Gaetan. Hij ziet dit leven als een boetedoening.

Er groeit langzaam een verstandhouding tussen hen, een manier van omgaan met elkaar die de jaloezie van de koppelaar aanwakkert. Ook is er het controleteam van de vreemdelingenpolitie, die onverwachte huisbezoeken brengt, omdat ze wel weten dat het om een schijnhuwelijk gaat, maar bewijs ontbreekt.
Als Maarten ontdekt dat Tamara een geheim leven erop na houdt, loopt de zaak erg uit de hand.

Maarten is de ik-figuur. Hij vertelt wisselend over zijn leven met Tamara en over het verleden met Gaetan. Vaak zijn de scènes filmisch, in de zin dat Maarten, gewezen locatiescout, er meteen een decor bij verzint, en vertelt hoe de camera opgesteld zou moeten zijn. Dat schept afstand. Ten opzichte van de hoofdfiguur, maar misschien ook wel ten opzichte van Lanoye zelf, die in dit boek maatschappelijke betrokkenheid (homoseksualiteit, racisme, migrantenproblematiek) toont, maar er waarschijnlijk niet al te persoonlijk op aan gekeken wil worden. Het stel van de vreemdelingenpolitie is als een karikatuur, doet niet geloofwaardig aan, maar is wel weer op het hilarische af.

Het boek leest als een trein, door de vorm, maar ook door de Vlaamse tongval van Lanoye. Maar het is niet alleen maar een humoristisch verhaal over homo's en buitenlanders. Het mag ook te denken geven...

ISBN 9044608134 | Hardcover | 337 pagina's | Uitgeverij Prometheus | 2006

© Marjo, januari 2008

Lees de reacties op het forum en/of reageer: