Tessa de Loo

Toon alleen recensies op Leestafel van Tessa de Loo in de categorie:
Tessa de Loo op internet:

 

De zoon uit Spanje De zoon uit Spanje


Het verhaal begint met Gerlof de Windt, een gepensioneerde leraar klassieke talen. Hij vertelt aan zijn overleden vrouw Ida dat hij eraan komt. Hij is ernstig ziek en volgens eigen zeggen een zure, naargeestige oude man geworden. Dat viel nogal mee want ik vond zijn gegrom en gemopper vaak erg geestig.
Hij vertelt zijn vrouw ook dat zijn kinderen van zijn laatste verjaardag een onvergetelijk familiefeest wilden maken. Zijn kinderen hadden de kamer versierd en overal stonden bloemen. Van Gerlof hoeft het allemaal niet...

'Ik heb zin in een borrel,' zeg ik.
'U weet dat u geen sterke drank mag.' Hilde is compomisloos op dit punt.
'Zelfs ter dood veroordeelden krijgen een galgenmaal,' protesteer ik, 'gun een man die stervende is toch zijn opkikkertje.' Zonder de hulp van alcohol kan ik het niet opbrengen het spel van mijn verjaardag mee te spelen, hiep hiep hoera, en het slachtoffer te zijn van goedbedoelde attenties [...]
'U bent niet stervende,' zegt Hilde kalm.
'Ik ben van plan groots en veeleisend te sterven,' kondig ik aan om haar eens flink de stuipen op het lijf te jagen, 'jullie zullen voor me rennen en draven.'
Zijn schoondochter geeft hem daarop pleegzusterbloedwijn.
Even later komt zijn fatterige zoon Frank binnen... waarover Gerlof aan Ida vertelt: "Hij valt op mij aan met een enorm boeket en natuurlijk is er weer geen gewone bloem bij."
'M'n laatste' zeg ik, om hem af te remmen in zijn hinderlijk enthousiasme.


En zo moppert Gerlof op alles en iedereen. Wat hij niet weet is dat zijn kinderen een 'verrassing' voor hem hebben. Zoon Edwin en kleindochter Steffie zijn inmiddels ook gearriveerd en geprobeerd wordt een feeststemming te creëren, wat niet erg lukt.
Daar gaat de bel... en zoon Bardo komt binnenstappen. De zoon die dertig jaar eerder door zijn vader het huis is uitgezet. Om - voordat het te laat is - vader en zoon met elkaar te verzoenen, heeft Hilde contact met hem gezocht en hem weten over te halen voor deze ultieme gelegenheid zijn rentree te maken.

'Dag Pa, zegt hij'.[...]
'Wie is deze snoeshaan?'
'Bardo, Pa' zegt Hilde. 'Deze paljas? Nee... ken ik niet.'


Met de komst van Bardo met zijn on-Nederlandse kleur, witte lijntjes in zijn gezicht en zongebleekte haar verandert alles.
Bardo is totaal het tegenovergestelde van de rest van de familie. Hij maakt zich nergens druk om, hij zwerft rond in het zuiden van Spanje en gaat en staat waar hij wil tot ontsteltenis van zijn broers en zus. Bardo is ervan overtuigd dat gebondenheid tot ellende leidt, welke gebondenheid dan ook. Edwin die geen minuut buiten de stand van de koersen kan, Frank die altijd met zijn uiterlijk en mode bezig is en Hilde die erg behoudend is snappen niets van de leefwijze van Bardo. Alleen kleindochter Steffie geniet van deze nieuwe oom.

Bij Bardo is alles zo vanzelfsprekend dat de rest zich er onbehaaglijk onder gaat voelen. Hij confronteert ze met zichzelf en hun zogenaamde zinvolle leven waarin nauwelijks ruimte is voor een stervende vader...
Het hele bezoek heeft verstrekkende gevolgen voor alle familieleden...

Het verhaal wordt steeds vanuit een wisselend persoon verteld, alle familieleden komen aan het woord en zo ontvouwt zich het verhaal rond de verjaardag van Gerlof. Ik heb vaak zitten grinniken om Gerlof, een heerlijke oude mopperkont
Het hele verhaal beslaat een paar dagen. Het is grappig met serieuze uitschieters. Vooral het moment dat Bardo met zijn vader alleen is, is erg ontroerend en beeldend.
De nonchalance van Bardo wordt op gegeven moment een beetje te ver doorgevoerd en wordt ongeloofwaardig, dat is jammer want op zich is het een goed en sterk verhaal en aanvankelijk kwam Bardo overtuigend over. Ontroerend is ook de bekentenis aan het eind van het boek van Gerlof aan Ida.
Kortom, een lekker boek om te lezen.


ISBN 9029528176 | Ingenaaid | 173 pagina's | De Arbeiderspers | september 2004

© Dettie, oktober 2005


Lees de reacties op het forum en/of reageer: