Rob Verschuren
Stromen die de zee niet vinden
Verhalen
Het lezen van Stromen die de zee niet vinden van Rob Verschuren, een Nederlandse schrijver die al geruime tijd in Vietnam woont, is een bijzondere ervaring. In elf verhalen raak je verzeild in uiteenlopende werelden.
De reis begint in een schroevenfabriek, die ontwaakt ‘als een beer uit zijn winterslaap,’ waar de verteller droomt van verre kusten. In het volgende verhaal rijden we mee naar ‘het donkere land,’ een mysterieuze streek in Frankrijk. De hoofdpersoon zit naar De Vos, een oudere local, te luisteren wanneer dit gebeurt: ‘In het raam achter De Vos verscheen de kop van een grote hond, harig en haveloos en woest. Een barbaarse bedelaar bedekt met het stof van de steppe. Het beest keek de gelagkamer rond. De trage blik achter het raam had iets droevigs en berustends, alsof hij wist dat hij niet zou vinden wat hij zocht.’
Niet vinden wat je zoekt, zoals het meisje Joe dat eigenlijk Hong Hanh heet, en aanvankelijk tierig het leven in springt, of een ander niet bij name genoemd meisje dat teleurgesteld in haar liefde uiteindelijk een ander soort troost ervaart.
Met deze verhalen reis je niet alleen over de aardbol, maar ook in de geest. Ze brengen je dicht op de huid, hier en daar onder de huid van mensen in Vietnam, India, Nederland, Frankrijk. De schrijver zoemt in op gedachten en emoties van een personage, en stijgt naar de omgeving, de natuur en de stad en dat alles op een moeiteloze, soepele manier. Zoals in Krabnevel, dat ergens op zee begint met twee krabben die opgevist worden onder de sterren, twee mensen die elkaar ontmoeten en verliezen gekoppeld aan de geschiedenis van twee identieke eettentjes tegenover elkaar waar uiteindelijk het krabbenpaar opgediend wordt onder een stralende Krabnevel in de sterrenhemel.
Het is zo zintuiglijk geschreven dat je de smeerolie in de fabriek ruikt en de cantharel in het sparrenbos, de zachte zeegolfjes aan je voeten voelt en nu eens het mompelen van een gevangene hoort, dan weer hemelse lijsterzang.
De reis ontvouwt een historische dimensie in ‘Nieuwe maan,’ waarin drie vrouwen die na de Vietnamoorlog een opvallende keuze gemaakt hebben, terugblikken op hun leven.
Veelkantig, gelaagd proza dat het bijzondere van onbekende mensen, de magie van het alledaagse tot leven brengt. Universeel. En dat alles geschreven in een stijl die doet denken aan Luceberts woorden: ‘ik tracht op poëtische wijze / dat wil zeggen / eenvouds verlichte waters / de ruimte van het volledig leven / tot uitdrukking te brengen’.
Wereldliteratuur.
ISBN 9789062659456 | Paperback | 174 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer | november 2016
Extazereeks 3 (een serie debuten van talentvolle auteurs die eerder in het literaire tijdschrift Extaze publiceerden)
© Yolande Belghazi-Timman, 28 december 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Stromen die de zee niet vinden
Het zijn sfeertekeningen waarbij de setting niet altijd even duidelijk is. Maar dat maakt ook niet uit. De personages beleven een ongemakkelijk moment, ze zijn op zoek. En helaas vinden ze niet altijd: de stromen die de zee niet vinden.
Het lijken verhalen waarin niets gebeurt. Dat is ook zo, er gebeurt weinig, maar in ieders leven zijn een heleboel van dit soort momenten. Het is heel knap zoals Rob Verschuren die momenten uit licht, even oproept en ze dan weer te laten vallen. Als de golven waarop de personages meedrijven.
Het verhaal Krabnevel:
‘Twee parende krabben worden van de bodem van de Zuid-Chinese zee geveegd door een met blokken kalksteen verzwaard sleepnet en aan boord gehesen van een vissersboot die geregistreerd staat onder nummer QNG 96416-TS. Een visser genaamd Hai peutert ze uit de mazen en laat ze in een ton met zeewater vallen. Hij heeft bruine voeten met dikke, gekloofde tenen en bruine handen met witte littekens en hij denkt aan Phuong met de kalfsogen.‘
En dan blijkt dat deze visser en de vrouw waar hij aan denkt geen rol meer spelen. Het gaat om de twee krabben, en om twee restaurants die in een zijstraat van de boulevard verschijnen. Maar de toon is gezet, er heerst een melancholische sfeer, een vage neiging tot verliefdheid, die door de schrijver verrassend uitgewerkt in een mooie vergelijking, tussen de krabben en de restaurantjes.
In alle verhalen vind je mooie natuurbeschrijvingen, en eenzelfde haast stilstaande sfeer.
Rob Verschuren (1953) debuteert met Stromen die de zee niet vinden. Vier van de elf verhalen werden al eerder gepubliceerd, onder meer voor het literaire tijdschrift Extaze. De hoofdstukken variëren in lengte van zo’n acht tot 25 pagina’s.
ISBN 9789062659456 | Paperback | 174 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer | november 2016
© Marjo, 31 maart 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer: