Renske Jonkman
Zo gaan we niet met elkaar om
‘Uitgeput smakte ik tegen de grond. Ik viel voorover en kotste over mijn gympen. Duizelig keek k omhoog naar de benen die om mij heen stonden, bewegend in het ritme, en ik dacht terug aan hoe Job jaren geleden tijdens het schoolfeest naast mij was geknield, en had gezegd: ‘Je verstaat elkaar beter als je laag bij de grond zit.’
Hazel zit er helemaal doorheen, haar leven is een puinhoop. Dat komt vooral doordat ze haar soulmate mist, haar broer Jaris. Ze woont en studeert in Amsterdam, in een huis met twee huisgenoten, twee echte studentikoze ballen, die drinkend en blowend door het leven gaan. Op hun eigen toch zorgzame manier hebben ze Hazel onder hun hoede genomen. Intussen wordt het verhaal van Hazels jeugd verteld. Jaris was een paar jaar ouder, maar bijna op dezelfde dag jarig. Zodat haar moeder het maar in een keer viert, omdat ze zo tegen die feestjes opziet. Hazel vindt dat eigenlijk maar vreemd, ze was toch blij met de geboorte van hen alle twee? En dat het konijn Bruin moet heten, omdat het bruin van kleur is, ook een beetje raar eigenlijk.
Hazel is een gevoelig, bedachtzaam kind. Ze ziet in Jaris haar grote voorbeeld, hij heeft antwoord op haar vragen, en neemt alle tijd voor zijn zusje. Maar als Jaris ouder wordt, verandert hij.
‘Als je ouder wordt zijn sommige dingen gewoon niet meer zo leuk.’
Waarom is haar broer zo belangrijk voor Hazel? Hij staat voor veiligheid, vertrouwdheid, maar ook eerlijkheid en trouw. Als het gedrag van haar broer verandert, lijkt ze ook die zekerheden kwijt.
Ze begrijpt steeds minder van hem, en vindt het vreselijk dat hij afstand neemt van haar, lijdt er onder dat het gat tussen hen steeds groter wordt. Het drama dat zich dan afspeelt, kan ze niet verwerken.
Ze blijft hem zoeken, in de mannen om haar heen. ‘voor mannen ben jij net ZOAB’. Haar ouders weten haar ook niet meer te bereiken, ze wordt helemaal op zichzelf teruggeworpen. Vooral de relatie met haar moeder is helemaal verwrongen. Dan roept haar vader ook uit ‘zo gaan we niet met elkaar om!’
Dit boek sleurt je mee, en laat je niet meer los. Het meisje Hazel raakt je diep. Ze is de weg kwijt, maar blijft wanhopig zoeken. Geholpen door een paar van die mannen, terwijl de omgang met anderen nefast is.
Wie is die zwarte man die haar lijkt te achtervolgen?
Het zusje in de rolstoel leren we niet beter kennen, wat er precies met Jaris aan de hand is, wordt ook niet expliciet uitgelegd, en zo zijn er meer vragen onbeantwoord, maar wat over blijft is sterk, en smaakt naar meer.
‘Zo gaan we niet met elkaar om’ is een boek over de onmacht om met het leven om te gaan als dat leven niet loopt zoals je dat graag zou zien.
Een boek vol spitsvondigheden, vol ideeën, over de vrouw in de maatschappij, over de rol van het geloof, over familieverhoudingen, over het leven en de liefde. Renske Jonkman vindt een evenwicht tussen stad en natuur. Tussen twee werelden, thuis en 'op kamers', tussen vroeger en nu, tussen de grote stad en het platteland.
In een prachtige stijl neemt ze je mee naar een onafwendbaar einde.
Een boek dat bij de Academica Literatuurprijs de tiplijst passeert en meteen in de toplijst komt.
‘Altijd maar dat geouwehoer, mijn leven lag als een loodzware ketting aan mijn enkels gebonden, waardoor ik uiteindelijk helemaal stil zou komen te staan. Voor de buitenwereld waren mijn gebreken slechts een inspiratiebron waar iedereen naar hartenlust uit kon putten.’
ISBN 9789038894409 | Paperback | 319 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | juli 2011
© Marjo, 08 oktober 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
