Pieter Sparre
Onderhuids
Paolo is de eigenaar van het park. Wie niet weet welke duistere gedachtes zijn geest vullen, ziet hem voor een zachtaardige man aan. Personeelslid Roza, die na een vlucht uit haar thuisland illegaal in het land verblijft, is dol op hem. Lange tijd heeft ze alles op alles gezet om zijn hart te veroveren maar Paolo bleek ongevoelig voor haar liefdesbetuigingen. Hij heeft zijn hart aan een ander verpand. Een liefde waar hij zich tegen probeert te verzetten. Jyl, de dochter van Roza, is immers nog maar negen jaar oud.
Voormalig politicus Guido verblijft al een jaar in het park. Guido komt uit een naburig land. Na een politieke nederlaag heeft hij zich in het park teruggetrokken. Zijn politieke carrière is voorbij maar Guido zelf denkt daar anders over. Hij is druk bezig met het schrijven van een manifest. Guido zal met een nieuw regeringsplan op de proppen komen. Een plan dat de huidige regeringsleiders van hun troon zal stoten. Guido moet alleen nog wel even goed nadenken over de inhoud van het schrijfsel. Hij moet immers zo veel mogelijk zieltjes winnen.
Wanneer Guido langs de kant van de weg een dode man vindt, breekt een onrustige tijd aan. Hij herkent de dode meteen. Het is een van de noordelingen die onlangs in het park zijn gearriveerd. De stoere, blonde mannen zijn werkzaam als vuurvreters en messenwerpers. Wat is de dode man overkomen? Is de jonge, gespierde kerel zomaar dood neergevallen?
De dood van de artiest blijkt het begin van een rampzalige tijd. Er worden meer mensen ziek. Ernstig ziek. Tussen de bedrijven door wordt bovendien een koelbloedige moord gepleegd. De sfeer in het vakantiepark wordt steeds grimmiger. Wanneer blijkt dat, op last van de autoriteiten, niemand het park mag verlaten, loopt de situatie al snel volledig uit de hand.
Onderhuids gaat over de belastbaarheid van de menselijke geest. Hoe reageren mensen als ze in een crisissituatie belanden? Het verhaal is vrij zwaar geschreven en komt daardoor wat moeizaam op gang. Ook het feit dat geen enkel personage in het boek sympathiek te noemen is, maakte het voor mij moeilijk in het verhaal te komen. De gedachtes van Paolo zijn ronduit verontrustend en naar mijn mening veel te gedetailleerd. De schrijver heeft uiteraard de vrijheid te schrijven wat hij wil, maar als lezer had ik die fragmenten liever niet gelezen. Helaas is Paolo niet de enige griezel in het boek.
Waar ik mij over heb verbaasd, is de manier waarop over een groepje acrobaten met een donkere huidskleur wordt geschreven. Zij worden met een vreemd soort vanzelfsprekendheid als wildemannen en verkrachters, waar geen fatsoenlijk woord mee te wisselen valt, neergezet. Namen hebben ze niet. Ze worden enkel “zwarten” of zelfs “zwartjoekels” genoemd. Een groepje zingende meisjes wordt nogal respectloos “indianenmeiden” genoemd. Er is niemand in het boek die de acrobaten en zangeressen op een normale manier aanduidt. Ook de schoonmaaksters in het boek heten simpelweg “de werksters”. Ik heb me behoorlijk aan deze benamingen gestoord.
Onderhuids biedt een bont verhaal vol gruwelijke gebeurtenissen en bijzondere personages. Het afgelegen park is haast een wereld op zich waardoor het een goede setting voor het verhaal vormt. Hoewel de schrijver de lezer doorlopend met nieuwe ontwikkelingen verbaast en het verhaal goed opgebouwd is, wist dit verhaal me niet te bekoren. Ik miste een vrolijke noot die me een adempauze had kunnen bieden, of een ontwikkeling die het allerergste iets af zou zwakken. Nu was het te veel van het goede voor mij.
ISBN 9789461539311 | Paperback | 222 pagina's | Uitgeverij Aspekt | april 2016
© Annemarie, 29 juni 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
