Philippe Claudel
Het kleine meisje van meneer Linh
In de eerste opvang is hij eenzaam, maar als hij aangespoord wordt om naar buiten te gaan is dat zijn geluk: hij ontmoet er een oude man, die tegen meneer Linh praat over zijn zojuist overleden vrouw en over zijn eenzaamheid. Meneer Linh verstaat er niets van, maar hij luistert en knikt af en toe. En dat is genoeg basis voor een ontroerende vriendschap. Maar dan wordt meneer Linh overgeplaatst. Natuurlijk kan hij zijn vriend niet waarschuwen... hoe moet dat nu?
Het laatste boek van Claudel vind ik niet zo indringend als 'Grijze zielen' of 'zonder mij'. Bij die boeken deed ik na de laatste pagina het boek dicht met een zucht, en had best weer vooraan willen beginnen om nog eens van die zinnen te genieten.
Dat had ik nu niet. Waarmee ik niet zeg dat het geen mooi boekje is. De zinnen zijn à la Claudel, mooi dus. En het is ook prettig om te lezen over die vreemde vriendschap tussen twee oude mannen, die elkaar niet verstaan maar wel begrijpen. De ontluisterende ontknoping op de laatste bladzijde waar recensies het over hebben, voel je toch echt wel aankomen, al mag dat ook de pret niet drukken.
Waarom is dit dan toch de mindere? Misschien omdat er maar die ene laag en wat weinig diepgang in zit? Of omdat er zo weinig te raden overblijft?
Ik wacht maar op de volgende Claudel...
ISBN 9023418557 | Hardcover | 142 pagina's | De Bezige Bij | 2005
© Marjo, december 2005
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Het kleine meisje van meneer Linh
In het, niet bij naam genoemde, nieuwe land komt hij in een opvangcentrum terecht. Zijn enige levensdoel is zijn kleinkind grootbrengen. Hij koestert en verzorgt haar, zingt liedjes en hij is enorm bang dat iemand hem zijn kleinkind zal afnemen. Niemand mag aan haar komen. Zijn enorme zorg wekt de spotlust bij de medebewoners van het opvangcentrum.
Omdat buitenlucht goed is voor de kleine waagt hij zich op gegeven moment naar buiten en ontdekt een parkje. Gezeten op een bankje ontmoet hij meneer Bark, een grote, zware, kettingrokende weduwnaar. Meneer Bark praat heel vriendelijk tegen hem en hoewel ze elkaar totaal niet verstaan groeit er een vriendschap. Meneer Linh is blij, hij vindt zijn nieuwe land vreemd, iedereen heeft maar haast en ze rennen zo. Het nieuwe land heeft geen geur.
Ze ontmoeten elkaar daarna elke dag en vinden een vorm van troost bij elkaar wat prachtig verteld wordt.
Maar... meneer Linh kan niet in het opvanghuis blijven en wordt van de een op andere dag overgeplaatst naar een ander onderkomen. Daar zijn de regels streng, hij mag het terrein niet af en meneer Linh is wanhopig, zijn vriend Bark weet van niets! Hij mist meneer Bark enorm, in zijn nieuwe onderkomen krijgt hij geen contact en is eenzamer dan ooit. Zijn kleindochter maakt dat hij overeind blijft.
Meneer Linh weet op een dag toch het terrein af te komen en wat er dan volgt gooit het hele voorgaande verhaal op zijn kop.
Het is een schitterend, ingetogen verhaal. Meneer Bark praat en praat en meneer Linh reageert erop door scherp op de uitdrukkingen in het gezicht van Bark te letten want verstaan doet hij hem niet. Toch begrijpen ze elkaar. Meneer Bark mag zelfs af en toe de kleindochter op schoot nemen. Er zitten ontroerende fragmenten in de kleine en broodmagere meneer Linh voelt zich beschermt bij deze grote reus van een man. Een mooi gedeelte is wanneer zij samen een dag naar zee gaan, meneer Barks vertelt iets waarvan meneer Linh voelt dat het een belangrijk en verdrietig verhaal is.
'Meneer Linh probeert zijn arm om de schouder van zijn vriend te slaan, maar het lukt niet, want zijn arm is te kort voor zo'n enorme brede schouder. Hij glimlacht naar hem.'
Het is een verhaal over een vriendschap maar er zit een onverwachte wending in dat alles in een ander daglicht zet. Ontroerend, mooi, een aanrader.
ISBN 9023418557 | Hardcover | 142 pagina's | De Bezige Bij | 2005
© Dettie, december 2005
Lees de reacties op het forum en/of reageer: