Peter Zantingh

Toon alleen recensies op Leestafel van Peter Zantingh in de categorie:
Peter Zantingh op internet:
 

Een uur en achttien minuten Een uur en achttien minuten


‘Het rommelt aan mijn perspectief.’


Het boek beslaat een week uit het leven van vijf jonge mannen, wier leven op zijn kop wordt gezet door het bericht dat een van hen de hand aan zichzelf heeft geslagen. Op dat moment stuurde hij een laatste sms’je aan Johan, Dennis, Richard en Alex, zijn vrienden.

‘Hij leek te veel vreugde in zich te dragen om alles binnen tien jaar te hebben opgebruikt.’


Johan, de ik-verteller, ziet zijn leven langs  komen, de herinneringen aan Joey, de overledene, met de onbeantwoorde vraag ‘waarom?’.
Op zondag keert hij terug in het dorp ergens in West-Friesland, en in de dagen van de week tot de begrafenis vertelt hij over de groep jongens, die hun leven gedeeld hebben.

‘Elke voetbalwedstrijd, elke zomervakantie, elke zaterdagavond. Elke keer dat ik mijn flesje hier tegen dat van hen heb getikt. Het geluid van dat dikke bruine glas. Elke keer dat we tegelijkertijd een zwembad in sprongen. Doelpunten vierden. Verjaardagen vierden. Barbecues. Meisjes. Woordgrappen. Studio sport. Tuinstoelen. Kaartspellen. Koninginnedagen.


Zwart.’


Zo was hun vriendschap, hier draaide het om. Diepgaande gesprekken kwamen nauwelijks voor. Gevoelens delen, hun ziel blootleggen, daar was geen sprake van. Johan begint langzaam in te zien dat zij met hun vieren Joey dan misschien niet in de steek hebben gelaten, maar zeker geen hulp hebben geboden op de momenten dat hij er om vroeg. Zijn zij schuldig? Hadden zij het kunnen voorkomen?
Johan is de enige die studeert, de anderen zijn na de middelbare school aan het werk gegaan. Had hij meer moeten bieden? Kunnen bieden? Het is achteraf praten: hij was er niet alleen niet voor geestelijke steun, hij was er ook fysiek steeds minder. Punt. Hij heeft het er moeilijk mee, tot na de begrafenis. Dan keert hij weer terug naar zijn studentenleven.

Peter Zantingh schreef dit verhaal naar aanleiding van een bericht in de krant. In West-Friesland plegen drie keer meer jongeren zelfmoord. Zantingh last één keer een algemene verteller in, even is het verhaal algemeen, niet meer het persoonlijke verhaal van een fictieve verteller.
Als dit boek een antwoord is op die vraag, blijft er een nog dringender vraag open: wat kun je er aan doen? In deze maatschappij viert de oppervlakkigheid hoogtij. Vriendschap is niet meer dan camaraderie, men gaat met elkaar om, maar kent elkaar niet. Gevolg: eenzaamheid.

Het boek kijkt je aan. Een bril met een dorpje en een landschap erin weerspiegeld. Op een uur en achttien minuten afstand ligt het verleden, daar ligt je schuld.

Het is maar de vraag of je met een boek als dit discussie oproept, of je iets toevoegt aan eventueel rumoer. Er zijn prachtige stukjes (vooral het stukje over Johans moeder, dat is een verhaal op zich, mooi!!) en het is geschreven in een snelle makkelijke stijl, jammer genoeg ontsierd door enkele spellings- en vormfouten. Het is een verhaal, waar je tussen de regels door moet lezen, de lezer mag invullen. Maar waarschijnlijk doe je net als de hoofdpersoon: je gaat verder met je leven.
Het is behalve een boek over schuld, ook een boek over volwassen worden zou kunnen noemen. Vijf jongens die hun weg in het leven zoeken, ieder op een eigen manier. En eentje kon die weg niet vinden.


ISBN 9789029578455 | Paperback | 208 pagina's | De Arbeiderspers | oktober 2011

© Marjo, 28 november 2011


Lees de reacties op het forum en/of reageer: