Peter Drehmanns
Vaderval
Je hebt soms schrijvers van wie je weleens hebt gehoord, niets hebt gelezen en die toch al een aardig oeuvre hebben opgebouwd. Zo iemand is Peter Drehmanns, van wie in 1999 al de eerste roman is gepubliceerd. Zijn oeuvre is inmiddels uitgedijd tot ruim 10 romans, afgewisseld met enkele verhalen- en gedichtenbundels. In 2015 ontving hij de Halewijnprijs, een prijs voor relatief onbekende literaire talenten, waarvan een aantal andere winnaars inmiddels wel is doorgebroken naar het grote publiek. Het is Drehmanns hopelijk ook vergund, zijn laatste roman Vaderval is zeer de moeite waard.
Hoofdpersoon in Vaderval is Ben Teister. Hij verafschuwt zijn vader Harry, niet bepaald een family man, wel een zelfgenoegzame en egocentrische rokkenjager, die zijn fortuin op onfrisse wijze heeft bijeengegaard. De wet is voor deze Harry geen maatstaf, grenzen zijn er om te worden overschreden, limieten zijn voor anderen. Ben mijdt het liefst elk contact, doch als zijn vader lijkt te zijn verdwenen wordt hij ongewild toch betrokken bij de zoektocht naar zijn vader.
Na enige tijd worden resten gevonden die van zijn vader zijn, of zouden kunnen zijn, zoals een kunstknie. Harry wordt doodverklaard. Merkwaardig genoeg komt de vader dan pas weer voor Ben tot leven, bijvoorbeeld bij het opruimen van diens woning. Dit doet hij samen met Ada, de laatste vriendin van Harry. De emoties die bij Ada opkomen leiden tot een verrassend vervolg met voor Ben een nogal vervelende lichamelijke nasleep. Een andere bijkomstigheid is dat veel kledingstukken van de vader Ben wonderwel goed passen. Lijkt hij bij nader inzien meer op zijn vader dan hem lief is?
Als er ineens briefjes en andere instructies opduiken gaat Ben op onderzoek uit. Dit voert hem naar verschillende personen en plaatsen die in het leven van zijn vader belangrijk zijn geweest. Het gevoel van ongemak groeit. Waar komen die instructies vandaan? Sterker nog: de vraag komt op of zijn vader wel dood is.
Vaderval kan met recht een afrekeningsroman worden genoemd. Harry Teister komt er bijzonder slecht af, de zoon krijgt het niet voor elkaar om ook maar iets positiefs te noemen. De vraag is of er bij Ben Teister niet meer aan de hand is. De obsessie die hij voor zijn vader heeft en de ononderbroken stroom van negatieve gedachten over hem lijken te duiden op een psychisch probleem dat alleen maar kan worden opgelost door met de vader af te rekenen. Het is fascinerend, tragikomisch en soms grotesk om te volgen of de hoofdpersoon daarin zal slagen.
Het verhaal wordt veelal beschreven in de ik-vorm, doch er zijn passages die in de tweede persoon enkelvoud zijn geschreven, alsof de hoofdpersoon met verwondering zijn eigen daden beziet en becommentarieert. De misschien wel belangrijkste passage is echter in de verleden tijd geschreven, in de derde persoon. Het is nogal bijzonder om het verhaal zo te brengen en lijkt vooral bedacht, doch het past wonderwel goed in de opbouw en Drehmanns komt er goed mee weg.
Drehmanns verwerkt nogal wat literaire en mythologische verwijzingen in zijn verhaal. Dit doet hij in een heel herkenbare en krachtige stijl. Over het armoedige interieur van het uitvaartcentrum:
"De plastic zitting kraakt. Van een luisterrijke omgeving is bepaald geen sprake. Een afwerkplek van aandachtsjunk Thanatos, zoon van Nyx, meer niet”.
Vaderval is een zeer vlot en vaardig geschreven roman. Het is voor Drehmanns te hopen dat hij door dit boek meer bekendheid weet te verkrijgen bij het grote publiek Het zou verdiend zijn.
ISBN 9789460682919 | Paperback | 284 pagina's | Uitgeverij Marmer | februari 2016
© Jan Koster, 28 maart 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
