Tarmac
Nicolas Dickner

De Randalls zijn een familie apart. Al generaties lang krijgen zij via visioenen en apocalyptische dromen het einde van de wereld voorspeld, met datum en al. Dat heeft helaas nogal wat nadelige gevolgen voor de geestelijke conditie van deze verwoede dromers als de wereld ook na de hun doorgegeven datum (ze krijgen allemaal een andere) voort blijkt te bestaan.

De laatste tijd loopt het echter wat mis. Ann Randall krijgt maar geen precieze datum door en zoekt haar heil in het verzamelen van gigantische aantallen spullen, die ze in haar wanhoop ook nog eens mijlenver weg verhuist in een stokoude wagen waar nog nét een paar vierkante centimeter plaats is voor haar dochter Hope. De arme auto strandt in Rivière-du-Loup en Ann besluit daar dan maar te blijven. Voor de mooie, maar vooral razend intelligente Hope breekt eindelijk een periode van wat stabiliteit aan, want ze leert er leeftijdsgenoot Michel Bauermann kennen en wordt er kind aan huis in de familie.

Toch slaagt ook Hope er niet in rust te vinden. Wanneer komt zij immers haar datum te weten? Ze krijgt maar geen droom die de traditie verder zet en uiteindelijk werpt ze dan maar dobbelstenen om het einde der tijden zelf te bepalen. De geworpen datum wordt bevestigd door de uiterste houdbaarheidsdatum van een pak noedels (van een hele voorraad pakken noedels overigens). 17 januari 2001 wordt uiteindelijk ook voor haar een obsessie, één die haar zelfs naar Japan voert, ver weg van Michel Bauermann, die haar vreselijk hard mist.

Tarmac is een geweldig vlot geschreven boek met een heerlijk absurde ondertoon. De hele zaak is compleet bij de haren gegrepen, maar de hoofdpersonages zijn zo geloofwaardig neergezet dat je niet anders kan dan meegezogen worden in hun verhaal. Ik las het boek net niet in één ruk uit, en dat is alleen maar omdat een mens ook zo af en toe eens slapen moet.
 

ISBN 9789089530325 | Paperback | 208 pagina's | Uitgeverij Ailantus | oktober 2009

© Elvira, 14 januari 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer: