Nemon

Toon alleen recensies op Leestafel van Nemon in de categorie:

Nemon op internet:

Goldfarb
Nemon

Nemon, is het pseudoniem van advocaat Bob van der Goen (1940). En deze Nemon heeft een boek geschreven dat zich afspeelt in Amsterdam in de jaren zestig van de vorige eeuw. Het verhaal gaat over Frank Goldfarb, evenals zijn vader een advocaat, maar zo te lezen werkt Goldfarb nooit. Heel af en toe is hij in de rechtszaal of op kantoor maar ook daar doet hij niets. Deze Goldfarb noemt zichzelf een womer, (van womenizer) dat wil zeggen dat hij een soort vrouwenfluisteraar is. En tja, daar gaat het boek dus over. Ik ben al drie keer begonnen in het boek en heb me de afgelopen week met moeite door 165 van de 302 pagina's geworsteld en heb er nu meer dan genoeg van.

Het verhaal:
Goldfarb leeft voor vrouwen. Hij is de ene vrouw aan het versieren maar ziet ondertussen al de andere vrouw die hij wil versieren. Kennelijk kan hij dat goed, spreekt hij de juiste vrouwentaal want alle vrouwen vallen voor hem. Hij loopt met een enorme bos sleutels in zijn zak omdat hij van al zijn veroveringen de huissleutel krijgt.
Goldfarb is een moderne Casanova zou je kunnen zeggen. Hij is zo gefocust op de vrouw die hij wil veroveren dat hij als het ware van persoon verandert. Hij past zich helemaal aan haar aan.
Op zich een apart gegeven en aanvankelijk is het nog redelijk vermakelijk maar na verloop van tijd weet je het wel. Als je weer leest dat er een vrouw de ruimte, veelal zijn stamkroeg Elders, binnenstapt dan kun je het vervolg al invullen. Het is gewoon saai.

Persoonlijk zie ik het als een mannenboek. Daarmee bedoel ik dat mannen dit boek denkelijk meer zullen waarderen dan vrouwen. Wat is er leuker voor een man dan over veroveringen lezen waarbij de vrouw er weinig toe doet. De een is blond, de ander een kwebbel, de ander heeft donkere ogen of een mooie rug of zijn zussen die in hetzelfde huis wonen of zwaar gelovig, maar allemaal vallen ze uiteindelijk voor Goldfarb. Weinig interessants aan en ik heb het nu wel gehad met Goldfarb en zijn vrouwen.
De personages blijven vlak en het hele verhaal is nietszeggend. Het is dat Nemon af en toe wisselt van perspectief en zich regelmatig tot de lezers persoonlijk richt middels een verteller, daardoor blijf je nog wakker maar voor de rest vind ik het een slaapverwekkend, saai verhaal. Het is gelukkig geen platvloers verhaal anders had ik het nog eerder dichtgeklapt.

Als ik de recensies mag geloven gebeurt er verderop in het boek nog wel het een en ander maar dat mag iemand anders dan lezen, 165 pagina's van dit boek vind ik genoeg.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: