Nanda Roep
Van familie moet je het hebben
Nanda Roep
Wat moet je als jouw familie je steeds in de weg zit en je steeds maar opnieuw probeert enige blijk van waardering van je ouders of zus te krijgen?
Bianca is moe van het strijden en aanpassen en proberen, proberen, proberen. Er zal toch niets veranderen ook al doet ze precies wat haar ouders willen dan nog is het niet goed genoeg. Ze heeft een besluit genomen, haar familie beïnvloedt haar leven teveel. Ze reageert alle frustraties daarover af op de mensen die ze intens lief heeft. Dat moet nu maar eens over zijn, vanaf nu is het háár leven, zonder stress, faalangst, radeloosheid en vooral zonder dat eeuwige verlangen de bevestiging te krijgen dat ze het goed doet.
Bianca, inmiddels in de veertig, heeft de moed bij elkaar geraapt, ze zal breken met haar familie en haar dochter Anouk precies vertellen waarom ze gehandeld heeft zoals ze deed. Ze schrijft alles op, zodat Anouk het later kan lezen en begrijpen.
Ze vertelt over haar jeugd die redelijk gelukkig was tot circa haar achtste jaar. Ondanks die jonge leeftijd, is de strijd om de ouderlijke liefde dan al aan de gang. Inwendig geniet Bianca als blijkt dat zij duidelijk mama's voorkeur heeft.
Maar kleine kinderen worden groot en het besef dat het thuis helemaal niet leuk is komt steeds duidelijker naar voren. Moeder keert zich steeds meer tegen Bianca. Haar ouders doen verder niets om hun dochter te stimuleren of te helpen, vooral vader heeft een ijzingwekkende manier om zijn afkeuring te laten blijken. Hij werpt Bianca dan een intens koude blik toe en schudt vol misprijzen zijn hoofd. Op zo'n moment voelt Bianca zich kleiner dan klein. En helaas... vader keurt veel af, héél veel. Wat Bianca ook doet, het is niet goed. Van haar zus krijgt ze ook geen enkele steun.
Uiteindelijk voelt ze zich de verkeerde, de kattenkop, iemand met twee gezichten en ze is bang voor dat ene gezicht, die boze, venijnige kant van zichzelf. Want natuurlijk bijt ze van zich af, anders zou ze stikken. Helaas zonder resultaat, het vormt een nog grotere bevestiging voor haar ouders dat ze zo'n 'kwaaie' is.
De houding van haar ouders heeft verstrekkende gevolgen voor haar latere leven. Ook dan zoekt ze aldoor bevestiging, wil ze steeds maar weten of zij wel de moeite waard is en trapt en schopt figuurlijk om zich heen uit frustratie omdat ze geen innerlijke rust kan vinden.
Aanvankelijk lijkt het wel even goed te gaan als ze tijdens haar studie zwanger blijkt en zij samen met Michael er het beste ervan probeert te maken. Ook nu wordt er van haar ouders kant geen enkele hulp geboden. Eigen schuld, ze zoekt het maar uit.
Uiteindelijk barst aan alle kanten de bom en moet Bianca zich zien te ontworstelen aan die wurgende invloed van haar ouders wil ze haar eigen geliefden niet voorgoed verliezen.
Het is verbijsterend en beklemmend om te lezen hoe star Bianca's ouders kunnen reageren. Ze lijken bijna apathisch. Later lezen we over de jeugd van die ouders en dat komt ook als een schok en begrijp je meer waarom ze zijn zoals ze zijn. - Vooral het hoofdstuk over haar vader is erg aangrijpend en prachtig beschreven. -
Maar Bianca besluit om niet in dezelfde val te trappen, wil niet dat de geschiedenis zich maar blijft herhalen waardoor steeds opnieuw ongelukkige, gefrustreerde mensen geboren worden. Ze wil die keten doorbreken en we volgen het hele proces wat leidt tot de doorbraak en de definitieve breuk met haar familie. Het proces is zwaar, moeizaam want ene kind is vaak onvoorstelbaar loyaal aan zijn of haar ouders, zo ook Bianca. Elke keer denkt ze, deze keer zullen ze toch wel... Maar aldoor blijkt het, deze keer wéér niet en de volgend keer ook niet, steeds niet...
Dit alles is in briefvorm aan haar dochter geschreven en dat is het enige wat ik minder geslaagd aan het boek vind. Ondanks de liefdevolle toon die Bianca aanslaat tegen haar dochter is het net niet geloofwaardig. De verbanden tussen nu en vroeger worden wel gelegd en verteld maar het blijft een verhaal. Een beklemmend verhaal, een beklijvend verhaal, een soms schokkend verhaal, maar geen verhaal van een moeder aan haar dochter. Het is het verhaal van Bianca, die strijdt en ploetert en over haar leven vertelt.
Bianca zelf roept overigens af en toe ook flink de nodige irritatie op. Soms zit ze op het randje van zelfbeklag en handelt ze net zo krenterig als haar ouders.
Het boek is ook geen literair hoogstandje, daarvoor is de taal te eenvoudig en het verhaal gaat niet diep genoeg ondanks de gebeurtenissen. Het blijft een verhaal over iemand, de innerlijke gevoelens worden wel verteld maar niet invoelend beschreven, je voelt het intense verdriet en de pijn niet die Bianca ongetwijfeld gevoeld moet hebben. Het is meer de grote verontwaardiging die de boventoon voert.
Toch is het wel een indrukwekkend boek waarin velen zich zullen herkennen want het verhaal zélf is wel heel geloofwaardig. Wat Bianca beschrijft zal in menig gezin voorkomen, de dominante, veeleisende ouders versus het kind. Het is heel goed mogelijk dat een flink aantal mensen zich gesteund zullen voelen door dit verhaal. Ook is het een hoopgevend verhaal, want Bianca weet zich uiteindelijk inderdaad vrij te vechten en los te komen van de enorme loden last die haar familie veroorzaakt. Al met al geef ik het boek wel een dikke voldoende.
ISBN 9789490983000 | Paperback | 240 pagina's | Uitgeverij Nanda | november 2014
© Dettie, 16 januari 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
