Nancy Huston
Het teken van de engel
Maar in Algerije bevindt zich een leger van Franse jongens, om de vrede te bewaren is de opzet... maar het wordt een oorlog, die als alle oorlogen met onontkoombare gruweldaden gevoerd wordt.
Maar Saffie, een jonge Duitse vrouw, is daar niet van op de hoogte. Het zou haar ook niet interesseren. Zij heeft net haar eigen land de rug toe gekeerd, en probeert alles wat haar daar overkomen is te vergeten. Ze lijkt apathisch, reageert nauwelijks, ze doet alleen het hoogstnoodzakelijke, en lijkt er niets bij te voelen.
Nu staat ze aan de deur bij de fluitist Raphael Lepage. Hij heeft in een advertentie gevraagd om een hulp in de huishouding. Hij woont alleen sinds zijn moeder verhuisd is naar een huis aan de kust, en in opdracht van zijn moeder zoekt hij nu een meisje voor dag en nacht. Maar hem interesseert alleen de muziek.
Als hij Saffie voor zich ziet staan is hij verbijsterd door haar onverschilligheid en koele houding. Eigenlijk is hij meteen als een blok voor haar gevallen. De hulp in de huishouding wordt dan ook na niet al te lange tijd Madame Lepage... maar hij doorbreekt haar schild niet. Alles wat hij wil, doet ze, maar zonder gevoel, zonder dat ze erbij is. Ze krijgt een kind... maar ook dat raakt haar niet. Ze verzorgt Emil werktuiglijk, maar lijkt geen gevoelens voor hem te hebben.
Intussen krijgt de lezer mondjesmaat te horen wat ze allemaal meegemaakt heeft tijdens de oorlog. Wij begrijpen haar gedrag een beetje...
Dan ontmoet ze de Hongaar Andras, de instrumentenmaker, die de fluit van Raphael repareert. Saffie ontdooit niet alleen, ze bloeit helemaal op.
Raphael weet niet beter dan dat het hem eindelijk gelukt is. Hij is vaak van huis, dagen en wekenlang, zodat Saffie rustig haar dubbelleven kan leiden. Met Emil, die ook de voorkeur geeft aan Andras.
De joodse Hongaar heeft eveneens enerverend verleden, en hij ontdekt dat Saffie niet alleen geen interesse heeft in politiek, of het in het verleden of het heden is, maar ze weet er überhaupt niets van!
Drie oorlogen vermengen zich in dit boek. Drie personen die getekend zijn, meer door hun verleden dan door de engel overigens, moeten het met elkaar zien te rooien.
"Moet ik het haar zeggen? vraagt Andras zich af. In feite zou ik ook een andere autobiografie kunnen bedenken. Saffies landgenoten zouden dan niet de mijne hebben vergast. Ik zou dan nooit tantes, ooms, en grootouders gehad hebben, allemaal met hun eigen neus, hun eigen nekwelving, hun eigen kleur ogen, hun lachrimpels, de kogels in hun nek, hun gezicht verbrijzeld onder de laarzen... Ik zou niet van Hongaarse oorsprong zijn, ik zou niet Andras heten... Waarom moet ik haar dat vertellen in plaats van iets anders? Onder het voorwendsel dat het waar is? Wat heeft zij in feite met de waarheid te maken? Van welke waarheden moet je op de hoogte zijn en van welke niet? Kan ik maling hebben aan wat vanochtend gebeurd is aan het andere uiteinde van de wereld, of hier bij ons, maar dan in het jaar duizend? Heeft Saffie wel van Hiroshima gehoord? Waaraan mag je maling hebben?"
Het is een enerverend boek. Over liefde en bedrog, over het leed van de kleine man veroorzaakt door de oorlog. Over schuld en onschuld.
ISBN 9035124251 | Ingenaaid | 227 pagina's | Uitgeverij Bert Bakker | 2002
© Marjo, mei 2007
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
