Michiel Stroink
Tilt
‘Wanneer een pokerspeler in de tilt-modus is, kun je hem vergelijken met een dolle stier. Alle logica verdwijnt. Hij laat zijn vaste patronen los omdat hij geen andere uitweg meer ziet. Alles of niets, dus geef je je over aan het lot, en als je dat gedaan hebt, heb je als speler geen bestaansrecht meer.’
Op twaalfjarige leeftijd komt Max op een dag thuis uit school, en treft niet zoals hij gewend is zijn ouders thuis.
Als ze de dagen daarna ook niet thuis komen, groeit bij Max de overtuiging dat zij van hem zijn weggelopen. Hij wordt ondergebracht bij zijn tante, en lijkt een normale jeugd te hebben. Maar je zou ook kunnen zeggen dat Max op tilt sloeg, hij leek ‘een halve autist’. Hij draagt alleen nog maar zwarte kleren, en luistert de hele dag naar snoeiharde muziek. Zijn uiterlijk interesseert hem niet meer, en hij bemoeit zich niet met zijn schoolgenoten. Uit eigen keuze eenzaam, alleen rondt hij school af met een fantastisch resultaat en gaat studeren in Groningen, econometrie.
Getallen, die bieden zekerheid. En daar ontmoet hij Vier, ook student.
Het loopt er op uit dat Max zijn studie staakt, want samen, Vier en hij, kunnen ze makkelijk rondkomen van pokeren. Ze hebben een methode en die werkt goed genoeg.
Natuurlijk zijn er meisjes... en als Sanne op zijn pad komt, vindt Max dat het tijd wordt: hij moet ontmaagd worden. Maar de daad is een teleurstelling. ‘Het ritme. Het klopte niet. Het geluid. Hij kende het niet. Het was overal en allemaal veel te veel.’
Max ontsnapt, staakt zijn studie en trekt naar een plek waar hij een casino weet. Het Gran Casino. Max bezit 30 duizend euro, en zijn doel is om daar in vijf jaar een miljoen van te maken. Hij pokert en pokert. Zijn leven bestaat alleen uit poker. En om zich op de been te houden gebruikt hij drank en drugs.
Helaas: het leven heeft een ander lot voor hem. Met acuut leverfalen belandt hij in het ziekenhuis, waar zijn leven een pokerspel wordt waar hij de controle niet meer overheeft.
Max is de inzet geworden van het spel en de spelers zijn een verpleegster, een röntgenlaborante, en een accountant. Drie personages die niet zijn wat ze lijken te zijn, en in die hoedanigheid zorgen ze voor een flitsend, kleurrijk verhaal, waar Max het lijdende voorwerp in is. Het spel wordt gespeeld met vier spelers: de vierde man is dokter Barros, maar die is niet bereid tot een vriendelijk spelletje. Hij lijkt van mening dat hij het recht heeft om te beslissen over leven en dood en weigert de operatie.
Het einde van de plot lijkt voorspelbaar, maar is het niet. En dat is, hoewel het een zeer fantasievol geheel is, de makke van dit boek. Het is net een beetje té.
Jongeren zijn het niet met mij eens. Zij hebben Michel Stroink uitgeroepen tot winnaar publieksprijs Dioraphte Jongerenliteratuur 2014.
Het is zeker een boek dat je met plezier en gemak uit leest, maar een beetje meer verdieping had best gemogen.
Michiel Stroink (1981)studeerde journalistiek en literatuurwetenschappen in Utrecht. In 2012 verscheen zijn debuutroman Of ik gek ben. Michiel woont in Amsterdam en werkt daar aan zijn derde roman.
ISBN 9789029088916 | Paperback | 224 pagina's | Uitgeverij Meulenhoff | mei 2013
© Marjo, 03 mei 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
