Land weg
Michiel Löffler

Als hun ouders gestorven zijn, blijven de twee broers alleen achter op de boerderij. Twee kapiteins op een schip, dat kan niet, en op een dag besluit een van hen om te vertrekken. Waarheen? Geen idee. Hij zal vast wel iets vinden.

‘Moet je niets meenemen?‘ vraagt hij.
Zijn broer haalt de schouders op en kijkt hem aan, de blik is een beetje dof.
‘Wat?‘ vraagt zijn broer uiteindelijk.
‘Ik weet niet…’ zegt hij, ‘… je kunt toch niet zonder…’

De broer besluit dan maar het koffertje mee te nemen. Hij kijkt of alles er nog in zit. ‘Twee pyjama’s, een ochtendjas, een handdoek en washand, een tandenborstel, kam en nagelgarnituur.’ Echt wat een volwassen vent meeneemt als hij op reis gaat! Het blijkt tekenend voor zijn persoonlijkheid. Hij loopt gewoon weg, zomaar ergens heen. En inderdaad: hij ziet wel. Er is geen doel.

Maar het leven overkomt je gewoon: hij ontmoet een meisje. Een vreemd meisje met een groene hanenkam, die hem meteen duidelijk maakt dat zij hem niets te bieden heeft. Zij is niet van de mannenliefde. Het is duidelijk dat zij op de vlucht is voor haar verleden. Ze is ontheemd, net als hij is zonder boerderij. En het onverwachte gebeurt: de twee raken bevriend. Als ze zijn koffertje ziet, zegt ze: ‘Wat jammer dat je geen pantoffels hebt meegenomen…’ Maar een doel hebben ze nog steeds niet.

De broer voelt zich intussen op de boerderij erg alleen. Alleen met de koeien. De dichtstbijzijnde buur woont buiten gehoorsafstand. Hij doet zijn werk, maar kan er zijn ziel niet meer in kwijt. Hij bedenkt dat er misschien een vrouw moet komen. Maar ja, een buitenstaander, wat houdt dat in voor zijn rustige leventje?

‘De eerste koude nacht. 's Morgens is het gras nat en er hangen draden tussen de halmen, en als je op je knieën gaat zitten zie je een zilveren zee.De laatste zwaluwen, de kraanvogels. Een jaar voorbij.Het gras ligt op zolder, de koeien staan op stal, de sneeuw valt en smelt, het gras wordt groen, de lente komt.De eerste koude nacht.’

Het is niet een goedlopend verhaal met een (spannend) plot dat Michiel Löffler schrijft, het zijn fragmentarische sfeertekeningen. Maar de lezer begrijpt zonder problemen wat er speelt. Deze stijl past perfect bij hetgeen de broers beleven, meer woorden zijn niet nodig. Dat soms zinnen niet afgemaakt worden, of slechts bestaan uit een paar woorden, dat is ook helemaal passend. Het maakt het verhaal poëtisch. Een boerse poëzie.
Het wordt overigens niet met woorden aangeduid over wie er verteld wordt. Dat moet uit de tekst opgemaakt worden. Een verhaal dat des te indringender is omdat het in de tegenwoordige tijd verteld wordt. Ook de flashbacks. Twee broers, die ieder een zelfde soort ontwikkeling doormaken, die tegelijk zo anders is.
Het is een boek dat je gerust tussendoor even ter hand kunt nemen om eens een stukje te lezen.

'Als er minder woorden zijn begrijp je misschien meer.'

'De graslanden worden opgerold’

Michiel Löffler heeft biologie gestudeerd en woont sindsdien in een klein Lotharings dorpje. Hij heeft daar samen met zijn vrouw een geitenhouderij/kaasmakerij met internationaal gewaardeerde kaassoorten. En schrijft prachtige boeken.

ISBN 9789460683473 | Paperback | 183 pagina's | Uitgeverij Marmer | september 2016

© Marjo, 19 juni 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer: