Skios
Michael Frayn

‘Wat was het leven grenzeloos onzeker! Dingen konden zus uitpakken, of zo, of op een manier die niemand zich had kunnen indenken – en alles hing af van het eindeloos verschuivende drijfzand van wie wie was en wanneer en waar. Wie Oliver Fox was en wie Dr. Norman Wilfred. En de vraag of je buiten stond en door het raam naar binnen keek, of van binnen door het raam naar buiten.’

De Fred Toppler Foundation, gevestigd op het Griekse eiland Skios, verwacht voor de jaarlijkse bijeenkomst  de wetenschapper dr. Norman Wilfred. Nikki, de pr-vrouw, verantwoordelijk voor de goede gang van zaken, haalt hem op van het vliegveld. En daar gaat het mis. Zeker, Dr Wilfred is er wel, maar hij is nog bezig zijn koffer te zoeken, om tot de conclusie te komen dat iemand anders die meegenomen moet hebben: er staat namelijk wel een bijna dezelfde koffer op de loopband.

Omdat de schrijver steeds wisselt van vertelperspectief, weten we dat inderdaad iemand anders die koffer meesjouwt: Oliver Fox, vrouwenjager en losbol van Engelse origine, die van plan is om een week te bivakkeren in een huis dat zijn vriendin Anukka geregeld heeft. Zij zou zelf ook meegaan, maar ze hadden ruzie, en nu komt er ene Georgie, een meisje waarmee Oliver vijf minuten heeft gepraat. Op het moment dat Oliver uit de hal van het vliegveld stapt, wordt hij opgemerkt door Nikki, die zeer gecharmeerd is van zijn knappe uiterlijk, en er vanaf dat moment niet meer met haar gedachten bij is. Als Oliver reageert op haar vraag of hij Norman Wilfred is, (’dat zal ik niet ontkennen’) wordt er een serie hilarische gebeurtenissen in gang gezet, die sterk doet denken aan de komedies van John Lanting, die de oudere lezers  onder ons wel kennen.
Oliver is jong en gewiekst, en niet voor een gat te vangen. De gasten van de Foundation vallen stuk voor stuk voor zijn ontwijkende antwoorden, verkocht door de charme die hij uitstraalt.

Intussen wordt de belangrijke gast ook opgehaald: door een Griekse taxichauffeur, die nauwelijks Engels kent maar de opdracht die hij gekregen heeft perfect uitvoert. Oliver Fox moet naar de villa, en aangezien Dr Wilfred denkt dat ‘Mystaphoxoliva’  een of andere Griekse groet is, stapt hij in de taxi en later de luxe villa binnen, denkend dat het een luxe gastverblijf is.
Er komt nog een speler aan: Georgie. Oliver denkt dat ze die dag nog niet zal arriveren, maar de plannen zijn gewijzigd. ’s Avonds laat arriveert zij in de villa, waar Oliver op haar wacht. Denkt ze.
Georgie blijkt een vriendin van Nikki, en ze bellen elkaar - tot de batterij leeg is - zonder te weten dat ze op hetzelfde eiland zijn.
De verwikkelingen zijn al lastig genoeg, maar er zijn nog meer spelers die meedoen, waaronder een Russische magnaat en een wit standbeeld.
Dit alles op een droogkomische toon, genieten is dat!

Het is een heerlijk hilarisch boek, met filmische scenes, die bijna tot het einde overtuigen.  Op het laatst geeft Frayn twee wendingen, waar hij zelf een keuze uit maakt. Dan barst de bom, en kunnen we Lanting maar beter vergeten.
Ik had persoonlijk aan de andere afloop voorkeur gegeven, maar het is een ontzettend leuk boek, dat je kan lezen zoals het op het eerste gezicht is. Maar je kan er ook dubbele bodems vinden: zijn wij wie we voorgeven te zijn, en is dat misschien niet de goede keus? Je kan er zelfs een kritiek op Griekenland uithalen, of denken dat Frayn de draak steekt met wetenschappers die denken dat ze belangrijk zijn. Wat je wil...

‘Nu hij Dr Norman Wilfred was, had Oliver ontdekt toen de beveiliger eenmaal zijn kamer open had gemaakt en het slot van zijn koffer had gesloopt, had hij een onverwachte voorkeur voor zuiver zijden onderbroeken en zuiver zijden pyjama’s. Hij was, meer dan hij zich gerealiseerd had, een man van formaat: de onderbroeken en pyjamabroeken hadden een taille van honderd centimeter. Hij was ook de trotse eigenaar van een zwembroek in dezelfde maat. Die was versierd met een motief van glimlachende dolfijnen, en opmerkelijk moeilijk aan te houden.’

ISBN 9789029088930 | Paperback | 265 pagina's | Uitgeverij Meulenhoff | april 2013
Vertaald uit het Engels door Dirk-Jan Arensman

© Marjo, 10 februari 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: