Liefde heeft geen hersens
Mensje van Keulen

In een appartementengebouw in Den Haag - de Regent, voorzien van een huismeester - woont Romy, een weduwe van een jaar of veertig. Ze woont alleen, werkt als gastvrouw op een kerkhof, waar ze behalve dat ze koffie schenkt en met cake rondgaat, ook de boel schoonhoudt en de administratie bijhoudt. Daarnaast maakt ze schoon op een paar adresjes, waarvan de ene haar buurvrouw is.

In de loop van het verhaal komen we te weten dat er ooit een goede relatie was tussen buurvrouw Irma en het gezin van Romy, haar man Louis en hun twee kinderen. Maar na Louis’ dood – een opluchting voor Romy: hij had losse handjes – zijn de kinderen al snel het huis uitgegaan. Romy vindt dat jammer, ze kan niet meer voor hen zorgen en is haar grip op hen kwijt. Iedere dag voor en na haar werk gaat ze even langs bij Irma, om wat kleine klusjes te doen, en wat te praten.

Op de dag dat het verhaal begint, zit Irma in haar stoel, ze geeft geen antwoord. Ze slaapt, denkt Romy. Maar er vallen haar een paar kleine dingen op – waar is de kat? Is er een beeldje weg? -  en ze weet: Irma is dood. Maar waarom denkt ze nu meteen aan haar zoon? Hoe komt ze er bij dat hij de oude vrouw iets aangedaan zou hebben? Ooit was er een akkefietje, maar dat was een jeugdzonde. Toch: ze verschikt het een en ander aan de dode en verlaat de flat zonder iemand te waarschuwen. Dat doet ze ’s avonds pas, dan haalt ze er de huismeester bij.
Deze Harro heeft al lang een oogje op Romy. Hij bestudeert de camera’s waar op te zien is hoe ze de flat in- en uitgaat en hoopt vurig dat ze eens met hem uit wil gaan. Al boeit heel die Irma hem niet, hij is natuurlijk zeer bereidwillig en laat daarbij niet merken dat hij eigenlijk iets anders in zijn hoofd heeft.


Het is een heel subtiel verteld verhaal. Mensje van Keuken spint niet alles uit, maar laat veel aan de verbeelding van de lezer over, waarbij we er pas later achter komen dat we wel denken dat we zelf de dingen op zijn plaats gezet hebben, maar dat er eigenlijk niets anders mogelijk was.  Haar personages zijn niet de normale mensen waar ze zich voor uitgeven. Harro bijvoorbeeld lijkt wel een psychopaat, en hij woont nog bij zijn moeder, die overigens alles hoort en ziet. Romy gedraagt zich niet echt normaal, maar daar kunnen we ons nog wel in vinden vanwege haar verleden en eenzaamheid. Zijn haar kinderen daarom ook weer net iets anders dan doorsnee?
Dit alles maakt het weekend waartoe dit verhaal beperkt blijft een boeiend weekend.

‘Liefde heeft geen hersens’, niet te verwarren met ‘liefde maakt blind’ -  het klinkt net iets negatiever -  is een boek dat je met gemak herhaaldelijk kunt lezen, omdat het plezier in de kleine dingen zit, niet in het geheel.

ISBN 9789045021706 | Hardcover | 189 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | februari 2012

© Marjo, 06 maart 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer: