De mannen van Raan
Martine de Jong

Per Pennings is programmeur, woont op zichzelf. Hij noemt zichzelf ‘sociaal onhandig’, en mijdt contacten zoveel mogelijk. Maar vrouwen vindt hij wel leuk, dus hij heeft wel af en toe een leuk meisje over de vloer. In zijn bed eigenlijk. En als ze dan weg zijn ’s morgens vindt hij dat prima.

‘Ik heb me vaak afgevraagd of ik me ooit genoeg zou vervelen om een kind te krijgen. In alle jaren die volgden op mijn geboorte heb ik me nooit verveeld. Ik had geen idee hoe dat moest. Mijn moeder heeft zich ook niet meer verveeld, denk ik. Eerst kwam ik en een paar jaar later kwam Selma en mijn vader bleef als een jonge hond tussen die drie heen en weer springen.’

Als hij Raan ontmoet, verandert dat. Raan is een meisje dat nog vreemder is dan hij, net als haar familie. Haar moeder bij wie de zesentwintigjarige Raan nog steeds woont, haalt hem enthousiast binnen, in haar huishouden dat keurig volgens regeltjes verloopt. Haar broer moet evenwel niet veel van hem hebben, maar daar moet hij zich niets van aan trekken zegt Raan.

‘Wat zullen we vandaag gaan doen?’ vroeg ik.
Ze haalde haar schouders op.
'Laten we in ieder geval naar buiten gaan,‘ zei ik, en ze stond op.
'Oké’, zei Raan, ‘Je kunt ook alleen naar buiten gaan’.
‘Wat bedoel je?’
‘Ik hoef toch niet mee?’
‘Wil je niet mee?'
’Nee, ik geloof dat ik even alleen wil zijn.’
Ik wist hoe dat voelde. Ik wilde elke dag alleen zijn, en ook elke nacht. Maar dat was voordat ik Raan kende.
Ze keek me kil aan. Haar blik trapte me hard in mijn maag.
‘Ik denk dat je maar even moet gaan.’

Per vindt het heel lastig om met Raan om te gaan, want het gebeurt regelmatig dat ze zomaar verdwijnt, en onbereikbaar is. En dan duikt ze weer op. Per is smoorverliefd en geeft niet op. Maar wat is dit ingewikkeld!.
Als ze verhalen gaat vertellen over de mannen die in haar leven waren - of misschien wel zijn, daar is ze niet zo duidelijk over - gaat hij schema’s maken om duidelijkheid te krijgen. (hij houdt al vanaf zijn zesde een dagboek bij, dit is zijn manier van omgaan met het leven)
Hij is nu de controle kwijt, en dat bevalt hem niets. Maar het wordt alleen maar erger...

‘Ik houd ook van jou,’ zei ik.
‘Oké,’ zei ze, en begon te bladeren. Ze deed het weer. Ze zat me te platoniseren. Ik wist niet hoe ik het anders moest noemen.’

De mannen van Raan is debuut van Martine de Jong (1975). Echt diepgaand is deze roman niet, maar het leest als een trein, en is vaak grappig. Vooral de dialogen, al zal Per daar niet zo over denken.

ISBN 9789057597145 | Paperback | 272 pagina's | Uitgeverij Podium | mei 2015

© Marjo, 26 juli 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer: