Reggae in de sneeuw
Marit van der Meulen

Amsterdam, 11 maart. Hoofdpersoon is Tara, die weer eens te laat is voor de metro die haar naar haar werk in het verzorgingshuis moet brengen. Ze rent om dan de bus nog te halen, en dat lukt haar. Maar de bus rijdt op een gegeven moment niet verder, er is grote rook, sirenes loeien, er is paniek onder de mensen op straat. Ze moeten de bus uit, een skater helpt haar weg te komen, hij heeft het over aanslagen. Op een televisiescherm ziet ze dat er een aanslag is gepleegd op vier doelwitten, waaronder het metrostation waar ze had moeten zijn. En ze ontvangt een sms-je, met een tekst die ze niet begrijpt (Berbers?) van een afzender die ze maar al te goed kent. En dan volgt een flashback:
Ze is een speelse middelbare scholier, een doorsnee puber. Ze ontmoet Mimoun, die in Hoorn woont en in een koekjesfabriek werkt. Hij is van Marokkaanse afkomst, zijn moeder is gescheiden, waardoor ze het extra moeilijk heeft. Er is nog één broertje bij haar thuis, en ze belt Mimoun vaak om haar gram te spuien over diens gedrag.
Terwijl Tara ook nog haar eindexamen moet halen, geeft ze zich volledig over. Door de week is ze meer in Hoorn te vinden dan in Amsterdam, alleen de weekenden zijn voor haar ouders en haar huiswerk. Ze lijken voor elkaar bestemd.
Maar terwijl zij een vrije opvoeding heeft genoten en Mimoun welkom is bij haar ouders, krijgt ze Mimouns moeder niet te zien, en het weinige dat hij vertelt maakt duidelijk dat zijn achtergrond totaal anders is. Zij ziet het probleem niet, dat de lezer wel voelt aankomen.

Gezien het eerste hoofdstuk, en de culturele verschillen is het verhaal nogal voorspelbaar. Natuurlijk weet de schrijfster dat en ze probeert er nog wat van te maken. Maar ik ben bang dat het niet overtuigend genoeg is. Het verhaal van de jonge Tara is meer een dun verhaal in de vorm van een ontwikkelingsroman, waarbij haar keuzes gemaakt moeten worden op een iets ander vlak dan de doorsnee jongere. Dat is dan het enige bijzondere.
De vertelstijl is vlot, soms humoristisch, maar vaak ook kabbelt het maar een beetje.
Over sommige zinsconstructies heb ik twijfels:

‘Gedurende enkele weken fietste ze op deze wijze vrij eenvoudig  door haar hele vakkenpakket heen, al bleef er continu een hogedrukgebied boven Nederland hangen.’

Dat hogedrukgebied verwijst naar de opmerking van meer dan drie alinea's eerder, dat het een hete zomer is. Het komt niet helemaal uit de lucht vallen dus, maar toch...
Onderstaand stukje vind ik wel mooi,  qua beeld, niet wat de taal betreft: de scene waarin vertelt wordt hoe Mimoun iedere dag een lunchpakket klaar maakt voor Tara, en daar steeds iets bij stopt:

‘Op haar eerste dag ontdekte ze een herfstblad in haar broodtrommel dat ze achteloos in de prullenbak gooide. Bij thuiskomst vertelde Mimoun haar dat het het laatste blad was van de populier voor hun slaapkamerraam en hoe hij het speciaal voor haar had opgeraapt.’

ISBN 9789089543080 | Paperback | 173 pagina's | Uitgeverij Elikser | juni 2011

© Marjo, 16 november 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer: