De andere familie Klein
Marieke Groen

Amber is niet gelukkig binnen het gezin Klein. Haar vader vindt klappen uitdelen heel opvoedkundig en met de strenge regels die hij het huishouden oplegt,  gebeurt het nogal eens dat er klappen vallen. Hij is ook vulgair, vindt Amber, en onaardig. Haar moeder is onderdanig naar hem toe, maar legt intussen het gezin haar eigen strenge regels op.Haar opa en oma bieden een toevluchtsoord voor het jonge meisje, tot ze ontdekt dat opa geheimen heeft. Dan voelt het huis van opa en oma minder veilig.  Ze vertelt er niemand iets over, maar als ze de kans krijgt gaat ze op meer informatie uit. Zo ontdekt ze de andere familie Klein.

Als opa komt te overlijden is haar oma nergens meer. Ze verwaarloost zichzelf, eet nauwelijks, het wordt een zooi in huis. Amber doet haar best te helpen, ze gaat er heen na school, of ze spijbelt. Want op school is het ook niet leuk. Vriendinnen heeft ze niet. De enige die met haar om wil gaan is een jongen die ook door de anderen uitgekotst wordt. Helemaal betrouwbaar vindt ze hem niet, maar als ze zijn achtergrond leert kennen is ze wel jaloers: daar druipt de genegenheid er van af! Ze spijbelt heel vaak, hetgeen niet verborgen blijft.

Waarom zegt de vader niet gewoon waarom hij Amber dood zwijgt, weken lang? ‘Je weet dat wel’. En daarmee is de kous af. De lezer weet: De vader is op school geweest, dus het zal het spijbelen wel zijn. Het wordt niet expliciet gezegd zoals bar weinig wordt verklaard.
Schrijnend is het te lezen dat Amer haar best doet om weer in genade aangenomen te worden. Of dat lukt?
Al met al is er weinig vrolijkheid in het leven van Amber. Ze meent aandacht te kunnen krijgen van een gevangene, die ter dood veroordeeld is in Amerika, zoals haar moeder er diverse briefwisselingen op na houdt. Waarom ze dat doet, wordt niet duidelijk. Het loopt voor Amber niet zoals ze dacht. Waarom schiet de vader uit zijn slof als Amber de naam Jacintha noemt? En in hoeverre is oma op de hoogte?

Het boek wordt verteld vanuit het pubermeisje Amber. Daardoor is de roman erg eenzijdig, en moet de lezer veel dingen zelf invullen. Zo lezen we tussen de regels door dat ze een eetstoornis ontwikkelt, al weten we niet hoe het daarmee afloopt. Er is ook afstand: er is sprake van de vader, de moeder, het broertje. Amber voelt duidelijk weinig verwantschap.

Ik hoop voor Marieke Groen dat dit geen autobiografisch relaas is, zo somber en akelig is het. Maar het is wel het soort verhaal dat vaak geschreven wordt in de Nederlandse literatuur. Schrijvers willen hun ervaringen van zich afschrijven.Het levert in ieder geval een beklemmend verhaal op. Vrolijk word je er niet van.

Marieke Groen (Amstelveen, 1966) volgde de opleiding jeugdwelzijnswerk (HBO-J) in Amsterdam en werkte daarna o.m. als freelance journaliste en soapschrijver bij Goede Tijden Slechte Tijden. In 1993 verscheen haar eerste boek, een biografie van U2, getiteld The Spark that Set the Flame.
Daarna schreef ze verhalen, die verschenen in de bundels Net als Barbapapa (1999), Zeven meter onder water (2001) In 2006 verscheen de roman Koortsgloed, en in 2011 de roman Liefde is een afspraak.

ISBN 9789400402805 | Paperback | 256 pagina's | Uitgeverij Thomas Rap | april 2015

© Marjo, 06 februari 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer: