Marie NDiaye

Toon alleen recensies op Leestafel van Marie NDiaye in de categorie:
Marie NDiaye op internet:
 

De tijd van het jaar De tijd van het jaar


Ik heb wel vaker vreemde en bevreemdende boeken gelezen, maar dit was er eentje waarbij ik mijn exemplaar op het einde alle kanten opdraaide om te zien of ik misschien ergens een verborgen stuk had gemist dat het slot zou vormen. Niet dus. Men weze gewaarschuwd: dit is een uitermate einde-loos boek. Letterlijk dan.



Het concept lag me nochtans wel: een Parijs gezin brengt zijn vakantie, zoals elk jaar, in hun buitenverblijf net buiten een onooglijk dorpje op het platteland. Dit jaar beslissen ze, bij hoge uitzondering eens tot twee september te blijven. Dat blijkt een schromelijke vergissing. Blijkbaar verandert het weer in het dorp steevast op één september en slaat de aangenaam warme tot soms zelfs broeierig hete augustusmaand om in een koude, natte, mistige dag die elk kenmerk van herfst met zich meedraagt. Het is in die omstandigheid dat Herman, de vader des huizes, tevergeefs op zijn vrouw en kind wacht: ze komen niet terug van hun boodschapje. Als een gek rent hij rond, in de hoop dat iemand hem kan helpen. Algauw ontdekt hij echter dat het hele dorp hem op een uiterst beminnelijke, subtiele en beleefde manier tegenwerkt. Na een ijskoude nacht in het buitenverblijf trekt hij zijn doorweekte spullen weer aan en gaat op zoek naar hulp, vastberaden om door dat pantser van vriendelijke afstandelijkheid heen te breken. Op het moment dat hij iemand voor zich krijgt, is hij al ten einde raad, boos, gefrustreerd en ergens ook al een klein beetje gelaten. De voorzitter van het feestcomité, want dat blijkt de belangrijkste mens te zijn die hij op dat moment kan spreken, wijdt hem in in de loop der dingen: een actieve zoektocht zal hem niets opleveren, hij moet zich eerst proberen in te werken in het dorpsleven, hoeveel tijd dat ook in beslag zal nemen. Herman is onthutst bij het idee, maar geeft er zich tegelijkertijd moeiteloos aan over. Het is alsof hij altijd al begrepen heeft dat dit dorp geen buitenstaanders duldt. Dus werkt hij zich in, gaat in volpension, piekert tijdelijk maar lusteloos over de exorbitante prijs ervan en geeft zich gewonnen.


Als lezer wordt je samen met Herman ondergedompeld in de lamlendige, saaie, lusteloze veiligheid van het dorp waar alles zijn plaats kent en zijn gangetje gaat. Herman denkt niet vaak meer aan vrouw en kind, maar vangt uiteindelijk toch een glimp van hen op: ze zijn een soort verdwaalde zielen geworden, die er gelukkig uitzien, die zich laten drijven op het hemeltergend trage ritme van het dorp, zonder ooit contact te maken. Hoe het daar precies mee zit, kan enkel de schrijfster min of meer helder verwoorden. Misschien was ze tegen dan al zodanig opgeslorpt door de sfeer van het dorp dat ze beschreef dat het einde er ook is blijven hangen…


Marie NDiaye is de dochter van een Franse moeder en een Senegalese vader. Op zestienjarige leeftijd schreef zij haar eerste roman. Bij Uitgeverij De Geus verscheen eerder haar roman Lieve familie.


ISBN 9789052262949 | Hardcover | 125 pagina's | Uitgeverij De Geus | 1996
Oorspr. titel: Un temps de saison vertaler: Jeanne Holierhoek

© Elvira, september 2006


Lees de reacties op het forum en/of reageer: