Inge en Mira
Marianne Fredriksson

Deze roman las ik in het Frans, ik kon ze voor amper een euro op de kop tikken in een tweedehandsboekwinkel in Parijs. Ik had wel al een en ander achter de kiezen van deze schrijfster, maar had de indruk dat ik haar beste al had gelezen en dat de rest vooral herhaling van hetzelfde was. “Inge en Mira” viel me op dat vlak dan wel weer mee. Er zit namelijk een thema in verwerkt dat me na aan het hart ligt, de revolutie van de socialisten onder Allende (in Chili) en de repressie nadien door Pinochet.

Het boek is opgebouwd door afwisselend Inge en Mira aan het woord te laten, telkens elk een hoofdstukje. Dat geeft een boeiend, springerig en tegelijkertijd ook vrij volledig beeld en een bijzondere prent van de vriendschap tussen deze twee gescheiden vrouwen. Onherroepelijk wordt het opnieuw een portret van sterke vrouwen, inmiddels (zo heb ik toch de indruk) Frederikssons handelsmerk en precies ook hetgeen wat mij nogal moe maakte in haar boeken. Gelukkig werd het in dit boek niet al te opdringerig, zodat ik het uit heb kunnen lezen én ervan genoten heb.

Inge is een Zweedse vrouw en Mira een uitgeweken Chileense. Beiden zijn ze alleenstaand, de kinderen zijn al het huis uit. Zij hebben beiden hun uitlaatklep, voor Inge is dat haar dagboek en voor Mira haar momenten van gebed, die de vorm aannemen van rechtstreekse gesprekken met God.

De twee vrouwen ontmoeten elkaar in een bloemenwinkel en vanaf dat moment is het dik aan tussen die twee. Er zijn nog heel wat emotionele barrières te overwinnen, het karakter van zowel het Zweedse als dat van het Chileense volk zorgt hier en daar voor botsingen of terughoudendheid. Wat me echter opvalt en me tegelijkertijd ook wel een beetje stoorde omdat ik het ongeloofwaardig vind, is de overgave waarin de vrouwen al vanaf de eerste minuut opgaan in hun vriendschap en elkaars deur haast platlopen met een vanzelfsprekendheid die mij als lezer een beetje voor de borst stoot. Toch wordt het een mooi, open verhaal over het overstijgen van vooroordelen en over de nooit aflatende zoektocht naar zichzelf. Een door het verleden getekend zelf.

Inge heeft de breuk met haar man nooit oprecht verwerkt en er duiken sporen op uit het verleden waar ze het verdomd moeilijk mee heeft, want ze zijn niet makkelijk te erkennen. Mira worstelt dan weer met de doembeelden van een vermoorde zoon en een vermiste dochter die ze in Chili achter heeft moeten laten. Als bij wonder blijkt haar eigen dochter te verkeren met een Chileense jongen, die aristocratisch werd opgevoed, en wiens moeder zich met dergelijke zaken bezighoudt. Alle betrokkenen (en dan bedoel ik volledige families, want de kinderen van beide vrouwen raken er ook helemaal in verwikkeld) staan op een gegeven punt echt voor een enorme confrontatie met zichzelf en hun denkpatronen.

Dit maakt het boek erg boeiend en tegelijkertijd een beetje bij de haren gegrepen. Er zijn veel te veel toevalligheden en de maalstroom waarin iedereen terechtkomt, de betrokkenheid van de families op elkaar zijn in mijn ogen onvoorstelbaar. Toch heb ik deze roman graag gelezen en kan ik ze zeker aanraden.

ISBN 9789052268705 | Hardcover | 251 pagina's | Uitgeverij De Geus | juli 2004
Vertaald door Janny Middelbeek-Oortgiesen

© Elvira, juni 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer: