En we vergeten omdat het moet
Maggie O'Farrell

De titel is het motto dat voor in het boek staat. De oorspronkelijke titel is: ‘the hand that first held mine’. Deze dekt volgens mij meer de lading van het verhaal, omdat de kern het probleem van Ted is:  na de geboorte van zijn zoon begint hij zich dingen te ‘herinneren’, waarvan hij denkt dat hij ze helemaal niet kan hebben meegemaakt. Wie is die vrouw die hij ziet? Wie is die man? Wat hebben ze met hem te maken, en waar zijn ze nu dan?
De flitsen hebben een behoorlijke impact, omdat ze ook gepaard gaan met fysieke verschijnselen. Wat mankeert hem toch?
Zijn vrouw Elina maakt zich zorgen, maar heeft ook genoeg aan zichzelf. De geboorte was niet bepaald soepel verlopen, en haar zoon eist haar nogal op.
Intussen wordt de lezer ook een ander verhaal voorgeschoteld, dat zich in de jaren ‘50/’60 van de vorige eeuw afspeelt, in Londen, vooral Soho. Daar woont Lexie, die – haar tijd vooruit- haar ouderlijk huis op het platteland heeft verlaten voor een droom, en een man. Ze trekt zich weinig aan van het schandaal dat haar gedrag veroorzaakt, laat zich vol vertrouwen door  Innes het journalistieke wereldje in rollen, ook al is hij getrouwd en heeft hij een dochter. Zijn ex veroorzaakt de nodige problemen, zij accepteert niet dat haar man haar verlaten heeft.
Het leven in Soho is een feest, vol kunstenaars en bohemiens. En ze kan haar vreugde niet op als er ook nog een zoon geboren wordt.
Maar het noodlot wacht.

Aanvankelijk lijken de twee verhalen niets met elkaar te maken te hebben, maar natuurlijk verwacht je als lezer dat die link toch komt. Als je op een gegeven moment begint te beseffen hoe het zit, weet je nog niet hoe het gekomen is,  Maggie O’Farrell weet de lezer lang in spanning te houden!
Ze schrijft heel afwisselend, gaat speels om met de werkwoordstijden, waardoor je gelukkig wel kunt inschatten welke gebeurtenissen ongeveer wanneer plaatsvinden. Ook neemt ze als het ware zelf af en toe het woord, als een alwetende verteller, die commentaar geeft op bepaalde voorvallen.
Een heerlijke roman, met een goede spanningsboog, over mensen die je graag nader zou willen leren kennen. Over de relatie tussen ouders en kinderen, bij elkaar of gescheiden.
En nog dit:

‘Wat voor vrouwen worden we nadat we moeder zijn geworden’, een journalistiek stuk, geschreven door Lexie.

‘We veranderen van vorm, we kopen schoenen met lage hakken, we knippen ons lange haar af. We hebben opeens half opgegeten biscuitjes, een kleine tractor, een knuffeldoekje en een plastic poppetje in onze tas zitten.’  (Het artikel is langer als ik hier citeer.)

ISBN 9789047201229 | Paperback | 378 pagina's | Uitgeverij Artemis & Co | januari 2010
Vertaald uit het Engels door Ernst de Boer en Ankie Klootwijk

© Marjo, 08 september 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer: