Louis van Dievel
Het Gewemel
De kern van het verhaal speelt zich inderdaad af op een station, dat van Mechelen. Twee dames wachten op de trein die maar niet komt. En twee mannen bevinden zich in het omroephokje, waar de aankomst en vertragingen aangekondigd moeten worden.
Deze vier mensen vormen het verhaal. Terwijl ze daar zijn wordt - onder andere - in flashbacks verteld over hun leven. Het begint vrij traag, en ook best gezapig, al wordt er vanaf het begin al wel gegooid met lichaamsdelen. Dat neemt toe naarmate het tempo van het verhaal versnelt. Naast het ‘normale gehannes’ tussen mannen en vrouwen, zijn er expliciete bedscènes , die mij vreemd genoeg niet irriteren. Dat zou wel eens kunnen komen door het sappige Vlaamse taalgebruik.
Oei, seffens krijgt hij nog een attaque. Doe een stap terug, Roger, zeg ik tegen mezelf, of ge hebt een dode of een zot op uw geweten. Leo, als ik u was, ik zou wat minder roepen. Ge zijt uzelve niet meer. Ge moest uw eigen zien staan. Ge ziet spierwit, ge zweet, ge zevert, ge trilt over heel uw lijf en uw ogen staan paraplu. (sic!) Ge ziet er uit als een schotelvod. Hij zegt niets meer. Hij nijpt zo hard in de leuning van de stoel dat ik bang ben dat er iets gaat breken, de stoel of zijn vingers.’
Roger is een vrij jonge man, die de baan over moet nemen van Leo, die bijna met pensioen gaat. Leo moet hem inwerken, maar heeft grote moeite met het nogal losse gedrag van Roger, met zijn taalgebruik en drinkgewoontes. Alles waar Leo zo zijn best voor heeft gedaan - hij heeft er notabene de prijs voor beste omroeper voor gekregen - ziet hij in rook op gaan als Roger zijn baan gaat overnemen. Leo wil niet met pensioen, zijn grootste schrikbeeld is dat hij zich dan zal moeten voegen naar de plannen van zijn Jeanne, de vrouw waar hij al zo lang schoon genoeg van heeft.Roger komt uit het leger, waar hij ‘op overschot’ was. Zijn probleem is eveneens een vrouw, maar niet zozeer zijn echtgenote, ‘die van ons’ zoals hij haar noemt, maar de schone Isolde, de vrouw van zijn dromen, die niet ‘normaal’ is.
Bij de vrouwen hebben we Kelly die er wel pap van lust, ze heeft maar liefst drie mannen waarmee ze iets heeft. Aanvankelijk kan ze dat wel handelen, maar het wordt steeds moeilijker. Toch noemt ze haar collega Myriam een ‘seutje’. Vanzelf gaat ook met Myriam niet alles naar wens.
Het is op het hoogtepunt (of dieptepunt) van hun leven dat ze nu alle vier in Mechelen zijn. Waar blijft die trein? Waarom roept men niets om?
Wat een originele vorm heeft van Dievel gevonden voor deze roman, die het leven van vier eigenlijk willekeurig gekozen personages genadeloos blootlegt. Met uitzondering van Kelly, die toch ook het achterste van haar tong niet laat zien, praten ze niet echt met elkaar. We lezen vier steeds wisselende getuigenissen, die heel open zijn juist omdat ze niet gedeeld worden. Ogenschijnlijk zijn het vier oppervlakkige karakters, maar stille waters hebben diepe gronden...
Tragiek en humor, een uiterst goed verhaal.
ISBN 9789460011931 | Paperback | 256 pagina's | Uitgeverij Vrijdag | februari 2013
© Marjo, 25 november 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
