Liesbeth Morren
Waterval
Als haar ouders noodgedwongen besluiten naar een ouderenwoning te verhuizen, valt aan Magda, hun veertigjarige dochter, de taak toe om hen te helpen opruimen.
‘Lang geleden was het verdriet in dit huis een ruw stuk graniet dat midden in de kamer stond, zichtbaar voor iedereen. Een obstakel waar je je lelijk aan bezeerde. Maar door de jaren heen is hert vloeibaar geworden en het is overal ingetrokken: in de stiksels van de kussens, de franje van het tafelkleed, de plooien van de gordijnen. Het vermengde zich met de koffie, de soep, de aardappelen en de sperziebonen. Alleen nog waarneembaar voor degenen die hier thuishoren.’
Magda was zes jaar toen haar jongere zusje Emma door een tragisch ongeval om het leven kwam. Het hekje van de tuin stond open en daar achter was een sloot. Vanaf dat moment was de zon verdwenen uit het gezin. Magda’s vader droeg de schuld, hij was vergeten het hek te sluiten toen hij de straat op ging. Als een schim ging hij door het leven, zijn moestuin hield hem op de been. En Magda. Maar daar kwam ze pas achter toen het bijna te laat was. Er hing een donkere schaduw over haar leven. Niets was meer goed, lachen mocht niet, er heerste een voortdurende rouw.
Magda heeft nu zelf een gezin met drie kinderen, en Frank, haar liefhebbende echtgenoot. Ze probeert het beste te doen. In de jeugd van haar kinderen moet de zon schijnen. Maar af en toe overvalt haar een depressieve toestand. Gelukkig kan Frank daar mee overweg.
Nu echter, met het opruimen van het ouderlijk huis, komt alles nog heftiger terug. Ze ontdekt dat er een tante is: tante Thea. Waarom kent ze haar niet? Waarom hebben ze haar nooit bezocht? Nu zit ze in een verzorgingshuis, ze is reuze blij met de bezoekjes van Magda, ook al heeft Magda daar een bedoeling mee. Ook vindt ze een briefje, gericht aan ‘mijn allerliefste oogappel’. Wie wordt daarmee bedoeld? En wat betekent de zin die er onder staat: ‘Veel weten is veel begrijpen, en veel begrijpen is veel vergeven.’
Dan is er nog die vervelende buurman die haar perse iets wil vertellen.
Magda laveert al jaren tussen verleden en heden. Ze weet: zonder Frank kon ze dit niet aan. Maar de ontdekkingen die ze nu doet, zijn teveel voor haar. Ze durft het niet te delen. Zal haar moeder haar ooit kunnen zien als Magda, haar dochter? Zonder altijd weer de schaduw van de geïdealiseerde Emma? Emma staat centraal in dit boek, maar er is ook het gewone gezinsleven. Er is de leesclub, waar ze ook niemand toeliet tot haar ware zelf.
‘De dag doorkomen is het probleem niet. Het is verbazingwekkend hoe uitmuntend ik mijn rol speel als moeder en echtgenote. Ik voorzie mijn gezin van vitamines, vezels en alle noodzakelijke bouwstoffen. Ik hang de was op en werk een stapel strijkgoed weg. Ik overhoor Lidewijs topografie en lees Emily een verhaaltje voor. Ik doe of ik een boek lees, zet koffie voor Frank en mij en poets mijn tanden als het bedtijd is.
En dan dringt het probleem zich aan me op. De nacht. Hoe kom ik deze nacht weer door?’
Het verhaal is indringend beschreven, sterker nog omdat het geschreven is in de ik-vorm, vanuit Magda. Een prachtige roman over een sterke vrouw, die aan een drama uit het verleden ten onder dreigt te gaan. Over schuld en vergeving.
ISBN 9789058040831 | Paperback | 222 pagina's | Uitgeverij Plateau | augustus 2013
© Marjo, 05 oktober 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
