Volgend jaar in Berchem
Leo Pleysier

In Vlaanderen, of toch bij deze Vlaamse familie, is het de gewoonte om met de hele familie bij elkaar te komen en de kinderen cadeaus te geven. Als de kinderen aan bod zijn geweest en weg zijn gestuurd om te spelen, ontstaat er als vanzelf een verdeling van koude en warme kant. De broers en zussen beginnen zoals altijd herinneringen op te halen aan vroeger tijden, en de aanhang, die daarover niet mee kan praten, trekt zich aan de andere kant van de kamer terug om een spelletje kaart te spelen. We volgen al het gepraat, waarbij de broers en zussen steeds aangeduid worden met 'ons'. De verteller is een van de broers, die niet mag praten vanwege een keelontsteking. Naarmate de middag vordert en er meer gedronken is, wordt het gezelschap luidruchtiger. De kinderen daarentegen zijn al lang uitgespeeld en beginnen kattenkwaad uit te halen...

'hou op met dat geflikker! roept Rik
Maar het geflikker houdt helemaal niet op. Integendeel.

Potverdorie! zegt Rik. Is het nu gedaan onderhand met die lichten? Wij kunnen niet meer kaarten! Wij zien niks meer! En ik was net mijn mizerie aan het uitspelen! zegt hij.

Ik vind het nog maar gezellig zo in het donker en met alleen nog maar die kleine kaarslichtjes aan, zegt ons Annemie. Zie toch eens hoe gezellig! Wij hier aan onze tafel, wij hebben eigenlijk geen licht meer nodig, zegt ze. Welja, het is waar, zegt ons Greet. Je hebt gelijk. We kunnen evengoed zonder.

Maar wat is dat toch met die kinderen? zegt Rita. Eerst zetten ze ons in de kou en daarna in het donker, zegt ze.

Het is weer echt een Pleijsier-verhaal, er gebeurt niets, en toch ook van alles. Meesterlijk hoe hij de interesse van de lezer met heel eenvoudige taal gevangen houdt.

ISBN 9023438876 | Paperback | 144 pagina's | De Bezige Bij | 2000

© Marjo, april 2008

Lees de reacties op het forum en/of reageer: