Lara Taveirne
Hotel zonder sterren
Larissa en Adreas hebben samen de middelbare school doorlopen, al vanaf het moment dat zij Andreas daar zag was er die bijzondere aantrekkingskracht. Hij torende boven iedereen uit, hij was speciaal. Meiden keken naar hem om. Toch was het Larissa waarmee hij optrok. Larissa die niet beeldschoon maar wel heel apart was. Ze hadden aan een half woord genoeg, ze begrepen elkaar volkomen. Het was feest als ze bij elkaar waren, aan de meeste dwaze invallen werd onmiddellijk gehoor gegeven. De ontdekkingen van het leven maakten zij samen mee. Ze hadden geen vaste relatie, wel enorm veel plezier, - die overigens ook van de pagina's afspat -. Maar na die geweldige periode ging ieder zijn weg.
Wat Andreas niet weet is dat Larissa stapelgek op hem was, en nu nog is. Voor Larissa is het Andreas en niemand anders. Larissa houdt tot in de kleinste vezel van haar lichaam van Andreas. Het gemis is enorm, bijna ondraaglijk. Voor haar is liefde 'hollen tot je zonder adem neervalt.' Maar Andreas voelt dat niet zo, ze hebben 'gewoon' een geweldige tijd samen gehad. Hij kon niet voor haar kiezen, de wereld was nog zoveel groter, maar toch... zij was geestig, adrem, sprankelend.
"Larissa leek in de weg te zitten om een diploma te halen. En om andere meisjes enigszins een kans te geven. Alle meisjes die na haar kwamen waren objectief gezien knapper dan zij, maar bij de derde zin die uit hun mond kwam, overviel hem steevast iets wat leek op naar adem happen als je een watervloed ziet aankomen."
Larissa stuurt hem daarna heel veel brieven. Waarover Andreas zegt:
"In de vele jaren dat hij Larissa's brievenlezer was geweest, was ze nooit iets waar éen woord voor was. En ze kende nochtans best veel moeilijke woorden. Ze was iets wat veel alinea's nodig had. En ze vroeg of hij alstublieft zo aardig wilde zijn om ook tussen de regels te lezen."
Ze zal voor altijd in zijn geheugen gegrift staan. Ze was heel speciaal, apart, bijzonder en hij weet dat maar al te goed. Wat hij niet weet is hoe eenzaam Larissa in feite is. Achter al haar dwaze, originele invallen en komieke theatrale gebaren schuilt een meisje dat gewoon wil dat iemand van haar houdt. Larissa's vrolijkheid is een façade, een laag vernis, die het kwetsbare deel van haar moet beschermen.
Het knappe van de de schrijfster is dat ze elke keer een laagje van dat vernis afschraapt en, net als bij schilderijen die schoongemaakt worden, komt er langzamerhand een heel ander beeld van Larissa tevoorschijn.
In prachtige, bijna verstilde taal wordt stukje bij beetje Larissa's leven uit de doeken gedaan. De schrijfster licht steeds een tipje van de sluier op zodat we langzamerhand Larissa's gevoelens en beweegredenen leren kennen. We komen te weten waarom zij kiest voor de dingen die ze deed en doet. Ook lezen we de reden van de enorme hunkering naar het verdrijven van eenzaamheid die Larissa steeds maar achtervolgt.
Je vraagt je al lezend af hoe het mogelijk is dat deze twee mensen die voor elkaar geschapen leken te zijn toch elk een apart bestaan hebben opgebouwd. Lara Taveirne weet op adembenemende wijze stilaan naar de apotheose toe te werken, naar hét moment waarop het doek tussen deze twee mensen viel.
En nu heeft Larissa Andreas gebeld en zegt; 'Weet je waarom ik bel Andreasje? 'I've got a proposal.' Hoewel ze alle twee inmiddels getrouwd zijn zegt ze: 'Ik geloof dat ik een heel mooi cadeau heb.' Ze heeft voor twee dagen een kamer in het Bussaco Palce Hotel geboekt, het allermooiste hotel van Europa. 'Two days, my love'...
Een boek dat je beetpakt, meesleept en overdonderd achterlaat.
Lara Taveirne (°1983) is regisseur en auteur. Ze gelooft alleen in de liefde. Als oorsprong en oorzaak van alle schoonheid en alle diepgang. In haar werk laat ze alle mogelijke gevolgen van de liefde zien. Zij heeft met haar debuutroman "De kinderen van Calais" de Debuuutprijs 2015 in de wacht gesleept.
ISBN 9789044628340 | Paperback | 243 pagina's | Uitgeverij Prometheus | oktober 2015
© Dettie, 27 oktober 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
