Ongeneeslijk optimistisch
Karel Glastra van Loon

Begin 2004 werd er bij Karel Glastra van Loon een hersentumor ontdekt. De populaire schrijver van onder andere de romans “Lisa’s Adem” en “De Passievrucht” besloot in zijn column voor het weekblad Margriet regelmatig verslag te doen van zijn strijd tegen de naderende dood. Over zijn zoektocht naar genezing, over de waarde van het leven, over het geluk in kleine dingen en over zijn onvoorwaardelijke liefde voor zijn vrouw en drie jonge kinderen. Maar ondanks een zeer positieve instelling en verschillende strohalmen die door Glastra van Loon telkens met volle kracht werden gegrepen, bleek de auteur niet opgewassen tegen een op voorhand al ongelijke strijd. Na een gevecht van ruim anderhalf jaar overleed hij op 1 juli van dit jaar.

Opgedragen aan zijn kinderen Bobbie, Noa en Dante is “Ongeneeslijk Optimistisch” enigszins vergelijkbaar met het eveneens zeer ontroerende “Schaduwkind” van P.F. Thomése, die een schrijnende document schreef over zijn overleden dochtertje. Maar waar “Schaduwkind” zeer intiem en moeilijk leesbaar was, koos Glastra van Loon ervoor om in zijn columns vooral de hoop en zijn liefde voor het leven centraal te zetten. Beide boeken zijn natuurlijk vanuit een heel ander perspectief geschreven en in dat opzicht dus per definitie niet te vergelijken, maar vormen samen toch twee zeer belangrijke documenten binnen de Nederlandse literatuur. Tijdens het lezen van de verschillende, korte hoofdstukken van “Ongeneeslijk Optimistisch” merk je heel subtiel alle veranderingen in het ziektebeeld van de auteur. Hoewel de hoop op een wonder tot het eind blijft, merk je ook dat Glastra van Loon weet dat hij het niet gaat redden. Hij probeert zijn kinderen zoveel mogelijk herinneringen mee te geven en de korte tijd die hij nog met ze heeft zo optimaal mogelijk te benutten. Maar tegelijk blijkt hij ook nog tijd te maken voor andere belangrijke mensen in zijn leven en toont de auteur zich een krachtige en bewonderenswaardige persoonlijkheid.

Maar plotseling is het afgelopen met de columns en moet Karin Kuiper, zijn dierbare vrouw, de laatste zinnen op papier zetten. Net als haar man doet ze dat op zeer indrukwekkende wijze en schrijft ze een teder afscheid die de lezer doet snakken naar adem. Karel Glastra van Loon was ongeneeslijk optimistisch en weigerde zich neer te leggen bij zijn aanstaande dood. En met dit mooie boek (en zijn eerdere romans) heeft hij in wezen zijn eigen onsterfelijkheid ondubbelzinnig bewezen.

ISBN 9046800164 | Hardcover | 0 pagina's | Nieuw Amsterdam | 2005

© Eric, oktober 2005

Lees de reacties op het forum en/of reageer: