Lieveling
Kim van Kooten

Het meisje Puck is vijf jaar als haar moeder haar meeneemt om een nieuw leven te beginnen. Op de dag van haar verjaardag begint het verhaal. Zij en haar moeder verhuizen uit een achterstandswijk in Rotterdam naar Zwijndrecht, naar een groot huis, waar ‘ome meneer’ woont, die ze Papa moet noemen. Maar hij is papa niet. Haar vader is ’een vieze stinkhufter’, aldus mama en vanaf die dag zal Puck hem niet meer zien.

Puck komt over als een slim meisje, maar als vijfjarige weet je niet beter dan dat alles wat er gebeurt normaal is. Pas als ze opgroeit zal ze beseffen dat haar iets vreselijks aan het overkomen is. En dat haar moeder de titel ‘mama’ niet waard was. Haar moeder heeft het egoïsme uitgevonden!

‘Zou ze me missen? Ik mis haar wel. Ik mis alles wat nog nooit gebeurd is, maar wat misschien nog kan komen als ze ooit beter wordt. Dat ze luistert naar iets wat ik vertel.’

Maar mama is alles wat ze heeft. De man met wie ze dat nieuwe leven beginnen is namelijk helemaal niet aardig. Cadeautjes krijgt ze volop, maar ze moet er steeds meer tegenover stellen. En mama ziet niets. Mama hoort niets. Mama weet niets. Die denkt alleen aan geld uitgeven, aan luxe en pracht en praal. Zolang ze dat krijgt, kijkt ze naar Puck niet om. Het is toch fantastisch dat haar nieuwe echtgenoot zo’n goede vader is? Hij doet zijn nieuwe dochter wel drie keer per week in bad, wast haar lange haren. En Puck mag vaak met hem op pad. En dan al die cadeautjes! Zowel zij als haar dochter mogen in hun handjes klappen, zo goed hebben ze het.

Als Puck opgroeit wordt haar leven er niet makkelijker op. Integendeel. Maar aan wie kan ze hulp vragen? Wie zal haar geloven? Haar moeder dus niet. De dokter? Haar oma?  Haar leraar op school? Ze ontwikkelt een anorexia, en als ze naar een psychiater wordt gestuurd weigert ze iets te zeggen. Zelfs een opname lijkt niet te helpen. Hoe zeer ze ook achteruitgaat, het opent niet de ogen van de hulpverleners. En evenmin van haar moeder. Eigenlijk is zij net zo goed slachtoffer als haar dochter dat is. Maar zij is wel de volwassene en had beter moeten weten.

Kim van Kooten (1974) baseerde haar debuutroman op het waargebeurde verhaal van Pauline Barendregt. Ze heeft het verhaal vorm gegeven op een manier die tegelijk indringend en lichtvoetig is. De familie van de moeder is echt Rotterdams hetgeen een komische noot in het verhaal brengt. Hun woordgebruik, hun manier van reageren staan haaks op het onuitsprekelijke dat het meisje overkomt. Het wordt overigens wèl uitgesproken, niet al te gedetailleerd, maar er wordt ook niet omheen gedraaid.

Kim van Kooten bewijst met dit boek dat ze kan schrijven. Ze weet de literaire trucjes toe te passen op de juiste momenten. Nu nog bewijzen dat ze met een eigen verhaal net zo goed uit de bus kan komen.

ISBN 9789048830244 | Paperback | 224 pagina's | Overamstel uitgevers | november 2015

© Marjo, 17 december 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer: