Joubert Pignon
Er gebeurde o.a. niets
‘Ik word wakker. Na het douchen droog ik me af met een stinkende handdoek. De geur van de omkleden na het gymmen. Daarna ruik ik naar omkleden na het gymmen. Ik draag een t-shirt onder mijn overhemd. Ik wil mijn huid zo goed mogelijk bedekken. Ik wil niemand intimideren. Het is koud op straat. Vandaag schud ik makkelijk symbolen af. Mijn haar zit goed vandaag. Het zal zo wel gaan regenen. Het is op zich niet erg om natgeregend te worden. Al voelt het wel aan als een kleine vernedering.
Wat maken we toch veel mee. We hoeven er niets voor te doen. Alleen maar in leven te blijven.’
Schetsjes als deze vullen de bladzijdes. Het zijn de normale kleine dagelijkse dingen, die we allemaal meemaken, maar die door Joubert Pignon op een verrassende vaak prikkelende manier worden neergezet.
Het fragmentarische verhaal dat de lezer voorgeschoteld krijgt is niet fictief, maar vooral autobiografisch. Al ligt het natuurlijk in de macht van een schrijver om zelf te bepalen wat echt is en wat niet. Er komen herinneringen voorbij, verzinsels, dromen, maar in de kern vertelt het verhaal over het leven van de schrijver zelf. Er gebeurt genoeg overigens, geen grootste dingen, maar toch.
Het is het gewone leven van alledag, maar dan overgoten met een bijzonder sausje.
Op de voorflap een karikaturale tekening van de schrijver zelf, en zijn konijn. Het arme beest, het kan er ook niets aan doen dat hij bij deze man beland is. Alhoewel, uit de verhalen blijkt dat het dier misschien wel goed getroffen heeft. Er gebeuren dingen in de dierenwinkel waar de hoofdpersoon werkt, die hopelijk fictief zijn!
‘Gisteren heb ik een doorbraak in mijn denken beleefd,. Ik was in een discountzaak en liep langs de rekken met afgeprijsde afgeprijsde (sic) deodorantrollers. Ik maakte me zo klein mogelijk en keek naar de grond. Als ze me zien, dacht ik, dan sturen ze me weg en krijg ik straf.
Altijd als ik ergens ben denk ik dat ik daar niet mag zijn, dat ik elk moment weggestuurd kan worden. Met straf.
Wacht eens even, dacht ik, ik heb net zoveel recht om hier te zijn als ieder ander. Ik keek omhoog en liep verder langs de rekken met de deodorantrollers, al had ik geen deodorantrollers nodig.’
Hij behandelt veel onderwerpen: onze taal, als hij zegt ‘Bijvoeglijke naamwoorden zijn een smeermiddel voor de middenstand.‘ volgt een overdenking over warme bakkers en olijke hofnarretjes. Ons, mensen, als hij korte schetsen neerpent over de onverschilligheid van de maatschappij. Over de liefde, over zijn konijn, over de dood, en nog veel meer uiteenlopende onderwerpen.
Over het leven dus, zoals we dat allemaal kennen. Maar hij zet het neer in korte schetsjes, die op een bepaalde manier humoristisch zijn, ironisch dan wel zwart van toon. Ze zetten wel aan het denken: ‘zo is het’, of ‘zo kun je het ook zien’.
Joubert Pignon doet mee aan voordrachten, en leest dan zijn korte, ultiem korte verhalen voor. Ik weet (nog) niet hoe dat klinkt, maar een goede voorlezer kan wonderen doen met deze stukjes tekst.
‘Ik ben een saaie man geworden. Vroeger kon ik uren naar mezelf luisteren. Misschien ben ik beter gaan luisteren.’
Misschien moeten wij maar eens naar hem gaan luisteren!
ISBN 9789045021447 | Paperback | 160 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | september 2012
© Marjo, 03 oktober 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
