Jean-Philippe Chatrier
De twee helften van de hemel
Geboren in de schaduw van de kathedraal van Reims zoals dat heet, is Henri (vanaf nu is Henri de romanfiguur) bezeten van de Notre-Dame. Ze is zijn moeder, zijn vriendin, zijn vrouw, zijn alles. Zijn ouders werden er wanhopig van, hij wilde alleen maar met de kathedraal trouwen. Hele dagen was hij in de kathedraal, en hij tekende al haar hoeken en gaten.
Als hij opgroeit wordt hij toch verstandig: hij zal architect worden. In die tijd was dat allemaal wat makkelijker. Hij hoefde maar te laten zien dat hij verstand had van de kathedraal, en een proef te doen, en hij was hoofdarchitect, met speciale zorg voor de Notre-Dame van Reims.
Als kind raakt hij bevriend met Hugain, een wees, voor wie Quasimodo model heeft gestaan. Hij wordt gruwelijk gepest omdat hij mismaakt is. Henri redt hem uit de handen van zijn kwellers, en sindsdien zijn ze vrienden voor het leven.
Net heeft hij zijn meisje verteld dat zij nooit de liefde van zijn leven kan zijn, omdat de kathedraal altijd op de eerste plaats zal komen, als ineens de oorlog uitbreekt. Het is 1914. Henri moet in dienst. Als hij terugkomt is de ene liefde verdwenen, dood, denkt hij, en de andere liefde is volledig verwoest door Duitse bommen. Het moest zo zijn, denkt hij. Hij is geboren om de kathedraal weer op te bouwen, en samen met Hugain en een groep kinderen -de mannen zijn dood of te zeer gewond- begint hij aan een karwei dat ruime twintig jaar zal duren.
De titel, ik weet het niet. Twee helften... zijn het zijn twee liefdes, de kathedraal en Catarina? Is het de tijdsspanne, een tijd voor en een tijd na de oorlog?
Het is een zeer overtuigend, boeiend boek, tot bijna op het einde. Te lezen over de wederwaardigheden van de kathedraal, en van haar architect, in de wetenschap dat veel van wat je leest op waarheid berust, dat is een genot. Dan levert Chatrier zich helaas over aan theatrale scènes, en meent hij er een romantische draai aan te moeten geven. Jammer... het was zo'n heerlijk boek. De stijl is een tikje bombastisch, maar ik mag dat wel.
"Zijn gelaatsuitdrukking was gemaakt, zijn gebaren waren afgemeten alsof hij, als hij voluit glimlachte of een beweging met zijn arm maakte die buiten de territoriale wateren van zijn vestzakje ging, niet alleen riskeerde zijn hoofd op het hakblok te leggen en het aan te bieden aan de mondaine roofdieren die zich achter elk fauteuil schuilhielden, maar - erger nog! - de Rubicon van de welvoeglijkheid over te steken en nergens meer te worden ontvangen."
Henri Deneux (Franstalig)
ISBN 9068016628 | Other Formats | 381 pagina's | Uitgeverij De Prom | november 2000
Vertaald door Théo Buckinx
© Marjo, september 2008
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
