Jan Vantoortelboom
De drager
Het boek begint met een dagboekfragment van Bruno, die pas later in het verhaal gelezen wordt door Nicolas. Bruno vertelt hoe hij volstrekt nodeloos en schijnbaar ook zonder enig gevoel een hert doodt. Maar een bioloog, iemand die de natuur onderzoekt, wordt verondersteld een voorstander van het leven te zijn!
Bruno heeft aparte ideeën, in navolging van Darwin. Hij stelt dat kinderen van vaders die niet zorgzaam zijn, die hun eigen gang gaan - ‘jagen’ - de vaders zijn van mensen die vindingrijker en meedogenlozer zijn dan andere kinderen. Het is een andere manier van denken over het recht van de sterkste. Hij vindt zichzelf het bewijs. Zijn vader was er immers nooit en zie: Bruno is een sterke man, een overlever. Een man met een visie.
En nu is hij er op zijn beurt niet voor zijn zoon Miko. Maar zijn zoon heeft kanker, hij zal niet oud worden. Bruno heeft er moeite mee. Dit past niet in zijn ideeënwereld. Nicolas die tot peetoom benoemd is, kan er beter mee omgaan. Op afstand heeft hij veel contact met de jongen. En hij geniet ervan dat Miko net als hij zelf geïnteresseerd is in computertechnologie.
Nicolas is nog steeds de eenling die hij altijd was; hij houdt zich het liefst bezig met het ontwikkelen van nieuwe systemen. Na zijn vinding om hotels binnen een keten te verbinden wil hij nu iets ontwikkelen waarvoor hij een zwerm spreeuwen als uitgangspunt wil nemen. Zij vliegen met velen in allerlei figuren en botsen nooit. Dat moet met auto’s toch ook kunnen? Maar dan leest hij de mail van Bruno. Nicolas is geschokt.
Toch had het hem niet moeten verbazen, Bruno was altijd al gedreven, bijna rücksichtsloos, wat hij in zijn hoofd kreeg, moest ook uitgevoerd worden. Nicolas heeft het vaker bij zijn vriend gezien.
Hij vertrekt naar Wenen om zijn computersysteem dat voor problemen zorgt controleren, in de wetenschap dat het niet de technologie is die een probleem veroorzaakt. Fouten in het systeem ontstaan immers alleen door menselijk toedoen. Tussen zijn werkzaamheden in het hotel door bezoekt hij zijn vriend en petekind. Er is iets met zijn vriend. De politie wil hem spreken, maar Bruno vermijdt de confrontatie. Wat is er gebeurd? Is het wel verstandig om de hulp van Bruno in te roepen bij het betrappen van de storende factor in het hotel?
Jan Vantoortelboom schrijft over vaderschap, over mensen die niet perfect zijn, over leven en dood. De mens is niet perfect. Is technologie dus de oplossing voor menselijk falen? In allerlei vormen komt het idee van het recht van de sterkste terug, het voornaamste thema.
‘…in sprookjes is de vrouw niets waard. Hoe dat komt? Omdat al die vertelsels verzonnen zijn door mannen. En God is dus geschapen naar hun evenbeeld. Dus God minacht de vrouw ook. De enige, werkelijke reden waarom het zover heeft kunnen komen is spierkracht. Alleen omdat jullie sterker zijn dan wij. Maar daar komt een einde aan. Daar zullen de wetenschap en de technologie wel voor zorgen.’
Zijn taalgebruik lijkt – helaas, vind ik - steeds minder Vlaams te worden, maar er zitten nog wel mooie zinnen bij:
‘Alsof de stad onder een stoofdeksel zat.’
Een ideeënroman met een spanningsboog. Door te variëren met flashbacks of door om te schakelen naar een staccatostijl, wordt het verhaal versneld, en de spanning opgevoerd.
Jan Vantoortelboom (1975) woont en werkt in Zeeuws-Vlaanderen. In 2011 debuteerde hij met de bekroonde roman De verzonken jongen. Het boek won De Bronzen Uil 2011, de Prijs Letterkunde West-Vlaanderen 2012, en stond op de shortlist voor de Zeeuwse Boekenprijs 2011.
ISBN 9789025446246 | Paperback | 192 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | juni 2017
© Marjo, 26 juli 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
