Herman Franke
Wolfstonen
In de Bijenkorf (zo wordt het gebouw genoemd) komen een achttal bewoners: twee echtparen beneden, op de twee verdiepingen daarboven twee mannen en twee vrouwen. Het verhaal wordt vanuit wisselende perspectieven verteld: het verschuift voortdurend tussen de bewoners, zodanig dat hetzelfde verhaal aan de orde komt bij meerdere bewoners, hetgeen heel handig is om de draad vast te houden. Daarnaast is er het verhaal dat zich buiten de Bijenkorf afspeelt en dat wordt verteld door twee kinderen. Jacho van allochtone afkomst vertegenwoordigt de ene helft van buurtbewoners, Milla, het blonde meisje, de andere helft. Zij zien alle gebeurtenissen weer heel anders.
Alle bewoners hebben zo hun eigenaardigheden. Het mooist vind ik de violist Elto met een apart taalgebruik:
"Ik zou niet stellig durven beweren dat het verschil tussen uw en mijn opvatting in deze wel zo groot is als u zo welsprekend suggereert" (...) "Een argument wint hoe dan ook niet aan kracht als het louter herhaald wordt. Maar ik ben bereid een soortgelijk onvermogen mijnerzijds te erkennen. Niettegenstaande vraagt men zich af: is honger pijnlijker als het door genadeloze mnensen wordt toegevoegd dan als de genadeloze natuur er de oorzaak van is?"
Zijn tegenspeelster is Mermin, journalist die er een tot mislukking gedoemde relatie op na houdt met een getrouwde man. Zij benadert mensen nogal direct, zo ook haar buurman.
Een verdieping lager woont de ingenieur Vartor, bezeten van zijn ex-vriendinIlse, werkend aan een proefschrift over uitvindingen. Zijn tegenspeelster is Paulice, met een enorm minderwaardigheidscomplex omdat ze te grote borsten heeft.
Het ene echtpaar is een bejaard stel: de heer Forstenalt komt nauwelijks buiten, hij is getraumatiseerd door de oorlog, hij stelt mensen vragen als :" bent u bereid voor volk en vaderland te sterven?" Zijn vrouw komt, wel erg laat, tot de ontdekking dat ze haar leven aan hem opgeofferd heeft.
Ista Dagmar, psycholoog, en zijn vrouw Angolie, die Franse boeken vertaalt, wonen in het laatste appartement. Ista is degene die de bewoners bij elkaar brengt, als alle appartementen erg gevoelig blijken voor de geluiden van de buren.
Er groeit een enorme spanning in het boek als de bron van het geluid niet gedempt kan worden. In het begin zijn het de geluiden van boksen: de allochtone en autochtone buurtbewoners bereiden zich voor op een bokswedstrijd. Maar als die voorbij is, is de overlast niet voorbij, het wordt zelfs erger. Vartor ondekt dat de geluiden via de heteluchtkanalen binnenkomen en in bepaalde delen van het gebouw versterkt worden. Behalve geluiden komen ook kakkerlakken binnen, en buurtbewoners: Marliese als zeer nieuwsgierige werkster bij Vartor, en Milla met een vriendin als leerlingen bij de violist Elto.
De climax is verbijsterend...
Het is een ontzettend complex boek, waar je aan langzaam aan begint. Als gaandeweg de dreiging toeneemt, kun je het boek niet meer wegleggen.
ISBN 9057590360 | Paperback | 524 pagina's | Uitgeverij Podium | mei 2004
© Marjo, november 2004
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
