Garth Stein

Toon alleen recensies op Leestafel van Garth Stein in de categorie:

Garth Stein op internet:

De kunst van het rijden in de regen
Garth Stein

"Ik moet het doen met gebaren. Soms moeten die groot zijn. En hoewel ik af en toe te ver ga en me melodramatisch gedraag, is het voor mij de enige manier om duidelijk en doeltreffend over te brengen wat ik wil. Zodat er geen twijfel aan bestaat wat ik bedoel. Ik kan niet vertrouwen op woorden, want tot mijn spijt is mijn tong, plat en slap uitgevoerd en daarom uiterst ongeschikt instrument om voedsel al kauwend in mijn mond te verplaatsen en nog minder geschikt om slimme en ingewikkelde meerlettergreperige geluiden te maken die je kunt verbonden om zinnen te vormen.
En daarom wacht ik hier op de kille tegels van de keukenvloer in een plas van mijn eigen urine tot Denny thuiskomt- hij kan er elk moment zijn."

Toen ik dit las, het begin van het eerste hoofdstuk, begon ik eerst te twijfelen, wilde ik dit lezen? Wat een raar begin, waar gaat dit over? Maar tegelijk is het intrigerend. Een hond als verteller? Wat moet dat worden? Wat kàn dat worden?
Dus doorgelezen en gegrepen door het boek. De hond in kwestie is oud en nadert het einde van zijn leven, maar eerst gaat hij vertellen over het gezin waar hij zijn leven heeft doorgebracht. Over Denny, die hem als pup kocht. Over de indringster Eve, waarmee de hond tenslotte een bijzondere band krijgt.
Maar vooral over Zoë, hun dochter, die de inzet wordt van een verbeten strijd tussen Denny en zijn schoonouders. Denny is een automonteur die het liefst een succesvol autocoureur zou worden. Racen is na Zoë zijn lust en zijn leven, en de hond vindt het heerlijk als hij mee mag, naar de racebaan, of zelfs in de auto. Het hele verhaal door maakt hij vergelijkingen, tussen het racen en het leven. Hij is eigenlijk een filosofische hond.
Maar hij blijft hond:

"Ze knoeiden citroentaart over de vloer en ik was Eve's hulpje bij het schoonmaken terwijl Denny met de kinderen de cadeautjes openmaakte."
Het motto komt steeds terug:
'dat wat je kenbaar maakt, ligt voor je', zei Denny zachtjes.
'wat zeg je?' zei Eve.
'Toen ik negentien was, 'zei Denny na een tijdje, op mijn eerste rijschool in Sears Point, regende het en probeerden ze ons te leren hoe we in de regen moesten rijden. Toen de instructeur hun geheimen met ons gedeeld hadden, zaten alle leerlingen met hun ogen te knipperen. We hadden geen idee waar ze het over hadden. Ik keek naar de gozer die naast me zat - ik kan me hem nog herinneren, hij kwam uit Frankrijk en was heel snel, Gabriel Flouret. Hij glimlachte en zei: "dat wat je kenbaar maakt, ligt voor je."
De hond vertaalt het als 'je auto gaat de kant van je ogen op.'

Het is een boek dat ontroert en je laat lachen, de schrijver maakt met zijn keuze voor de hond het melodramatische verhaal een stuk verteerbaarder. Ik heb er van genoten.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: